American Hustle: Το εγχειρίδιο του καλού (;) διαπλεκόμενου
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το εγχειρίδιο του καλού (;) διαπλεκόμενου. Το American Hustle τα έχει όλα. Βρώμικο χρήμα, μίζες, σκάνδαλα σε μια Αμερική που μόλις έχει βγει από το Γουτεργκέιτ.
Ένας πράκτορας του FBI αναγκάζει δύο απατεώνες να «δουλέψουν» για αυτόν, να εξαπατήσουν σημαντικές προσωπικότητες των ΗΠΑ, προκειμένου να προχωρήσει σε συλλήψεις.
Στην υπόθεση εμπλέκονται πολιτικοί, μαφιόζοι και οι ρόλοι αντιστρέφονται, καθώς το παιχνίδι της διαπλοκής παίζεται από όλες τις πλευρές.
Δεν θα την χαρακτήριζα κακή ταινία, αλλά μάλλον υπερεκτιμημένη (υποψήφια για 10 Όσκαρ).
Το θέμα της είναι πολυπαιγμένο και η διάρκειά της μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε για να μας δείξει ότι η διαπλοκή ζούσε και εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει.
Στα θετικά της ταινία το πολύ καλό καστ και οι μικρές δόσεις χιούμορ. Θεός με τα ρόλλεϊ στο μαλλί ο Μπράντλεϊ Κούπερ (αδυναμία μου), εντυπωσιακή η Έιμι Άνταμς.
Oldboy όπως τα λες είναι… φυσικά, υπερεκτιμημένη για 10 υποψηφιότητες μια μέτρια ταινία θυμίζει το ρητό που μας έλεγε μια δασκάλα μου.. (“στους τυφλούς ο μονόφθαλμος θριαμβεύει”) . Από τη μια η δύσκολη χρονιά από την άλλη η πίεση συμφερόντων που λίγες καλές τις υποβάθμισαν κι αυτές. Ο μόνος τρόπος που θα καταλάβουν εκεί στην Ακαδημία είναι μια κατακόρυφη πτώση της τηλεθέασης. Εξάλλου αν Χόλιγουντ είναι μόνο θέαμα ας είχαν υποψήφιες τις Hobbit 2, Thor 2, Iron Man 3, Pacific Rim, Gatsby και πάει λέγοντας.
Το American Hustle, αν εξαιρέσει κανείς το εκτός ρυμθού ξεκίνημα του, φτιάχνει ατμόσφαιρα και σασπένς. Θα ήταν ωραίο να μην αναγνώριζε κανείς στο παίξιμο παλιούς χαρακτήρες Ντε Νίρο, Πατσίνο, Ντ.Χόφμαν κτλ (-τον δε Ντε Νίρο τον ξαναβλέπει). Στη μείωση του ενδιαφέροντος του θεατή ευθύνεται και η ασάφεια των γεγονότων. Δεν είναι αληθινή ιστορία αλλά βασίζεται και σε γεγονότα που έχουν συμβεί. Από τις ερμηνείες αυτή που ξεχώρησα ήταν του Τζέρεμι Ρένερ. Η υποψηφιότητα της Έιμι Άνταμς στέκει όχι τόσο σαν ερμηνεία αλλά απλά και μόνο επειδή κάνει κάτι που δε μας έχει ξαναδείξει.