Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread)

Όταν ο Πολ Τόμας Άντερσον (The Master, Θα Χυθεί Αίμα) ανακοίνωνε ότι η επόμενή του ταινία θα είχε ως παρασκήνιο τον κόσμο της βρετανικής μόδας τη δεκαετία του 1950, μία εύλογη απορία ήρθε στο μυαλό: θα μπορούσε ο σκηνοθέτης να κάνει μια ταινία εποχής; Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Κι αυτό γιατί Πολ Τόμας Άντερσον δεν μπορεί να κάνει απλά μια ταινία εποχής.

Αν χαρακτηρίζει κάτι το σινεμά του Πολ Τόμας Άντερσον, αυτό είναι η πολυπλοκότητα των ιστοριών, των χαρακτήρων και του τρόπου σκέψης του. Στην Αόρατη Κλωστή τα πράγματα γίνονται κάπως πιο απλά -αν και ποτέ απλοϊκά. Το Phantom Thread είναι, όμως, μια ταινία που μιλά για τις αόρατες κλωστές που συνδέουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά και για τις αόρατες κλωστές της βιομηχανίας της μόδας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν για να μπορεί ένα ρούχο να είναι τέλειο. Και πως η τελειότητα του δημιουργήματος μπορεί να προκύπτει από την ατέλεια του χαρακτήρα.

Η ταινία εκτυλίσσεται στο μεταπολεμικό Λονδίνο, όπου συναντάμε τον Ρείνολντς Γούντκοκ (ο Ντάνιελ Ντέι Λούις στη δεύτερη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη μετά το «Θα Χυθεί Αίμα»), έναν σχεδιαστή υψηλής ραπτικής. Μαζί με την αδελφή του, ο Γούντκοκ διοικεί τον οίκο του και δεν διστάζει να απομακρύνει από τη ζωή του οποιαδήποτε γυναίκα θεωρεί ότι αποτελεί εμπόδιο στη δημιουργικότητά του και την καριέρα του. Σε ένα ταξίδι του στην επαρχία θα συναντήσει την Άλμα (Βίκι Κριπς), η οποία σύντομα θα γίνει μούσα του και ερωμένη του. Όμως η Άλμα είναι αποφασισμένη να μην αποτελεί άλλη μια παρένθεση στη ζωή του Γούντκοκ.

Αντλώντας έμπνευση από μία ακόμα «αρρωστημένη» σχέση (κατά το παρελθόν είχε μελετήσει τις παθογένειες του έρωτα σε ταινίες όπως τα Punch Drunk Love, The Master, αλλά και Magnolia), o σκηνοθέτης δημιουργεί ένα άκρως γοητευτικό σκηνικό. Εξαιρετική η φωτογραφία της ταινίας και ο φωτισμός -τα πλάνα που αναδύουν νοσταλγία, μια νοσταλγία που ανατρέπεται τόσο από την πλοκή όσο και από τα σύγχρονα καδραρίσματα. Ο Πολ Τόμας Άντερσον συναντά με αυτή την ταινία τον μετρ του σασπένς, Άλφρεντ Χίτσκοκ, ενώ ανατρέπει τον Πυγμαλίωνα, την κλασική ιστορία ενός άνδρα που παίρνει μια νεαρή κοπέλα και τη μετατρέπει σε σύμβολο της υψηλής κοινωνίας.

Υπέροχα και τα κοστούμια της ταινίας (έργο του Μαρκ Μπρίτζες), ενώ ο Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead υπογράφει μια υπνωτιστική μουσική με πιάνο, η οποία, όμως, σε στιγμές μοιάζει να «πνίγει» την ταινία.

Η ταινία δεν θα ήταν αυτό που είναι εάν δεν διέθετε τρεις εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις, ο οποίος έμαθε να ράβει για τις ανάγκες της ταινίας και έφτιαξε μάλιστα ένα φόρεμα από την αρχή και συμμετείχε στη διαδικασία συγγραφής του σεναρίου, γίνεται ο μοναχικός, παράξενος και ευγενικός Γούντκοκ με την Λέσλι Μάνβιλ να διατηρεί τον ρόλο της αυστηρής και δυναμικής αδελφής του. Και οι δύο είναι υποψήφιοι για Όσκαρ ερμηνείας (ο Ντέι Λούις για Α′ Ανδρικού Ρόλου, η Μάνβιλ για Β′ Γυναικείου Ρόλου). Εκείνη που στέκεται ισάξια δίπλα στον Ντέι Λούις είναι η Βίκι Κριπς και είναι κρίμα που η ηθοποιός δεν είναι υποψήφια για Όσκαρ. Η Άλμα της μοιάζει χαρακτήρας ταυτόχρονα αθώος και επίμονος, ευγενικός και δυσοίωνος. Είναι απόλαυση να την παρακολουθείς στη μεγάλη οθόνη και μάλιστα δίπλα σε έναν τόσο σπουδαίο ηθοποιό όπως ο Ντέι Λούις.

Αν κάτι λείπει από την ταινία, αυτό είναι όπως αναφέραμε η πολυπλοκότητα άλλων ταινιών του Πολ Τόμας Άντερσον. Όχι τόσο στους χαρακτήρες, όσο στην πλοκή. Και από έναν σκηνοθέτη που μας έχει χαρίσει αριστουργήματα όπως το Magnolia ή το Θα Χυθεί Αίμα αυτή η ερωτική ιστορία υπάρχουν στιγμές που μοιάζει «λίγη». Και πάλι, όμως. Η Αόρατη Κλωστή είναι σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.