Απο Έρωτα
Ο Αντώνης (Θοδωρής Αθερίδης) εργάζεται ως πυροσβέστης και ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του, μολδαβιανής καταγωγής και νοσοκόμα στο επάγγελμα, Νατάσα (Παναγιώτα Βλαντή). Όμως, λίγες μέρες πριν το γάμο τους κάνει την εμφάνιση της η πρώην αγαπημένη του Αντώνη, Άννα (Σμαράγδα Καρύδη). Παρ’ όλο που η αναστάτωση του Αντώνη είναι εμφανής, δεν δείχνει να προβληματίζεται ως προς την συνέχιση των διαδικασιών του γάμου του με την Νατάσα. Συζητάει άνετα για την παρουσία της Άννας με την μέλλουσα σύζυγό του αλλά και με τον κολλητό του και συνάδελφο Νίκο (Γιώργος Χρυσοστόμου). Κανείς όμως δεν δείχνει να συμμερίζεται την χαρά του Αντώνη για την συναναστροφή του με την Άννα, ενώ εκείνος βυθίζεται όλο και πιο πολύ σ’ έναν κόσμο που περιλαμβάνει εκείνον, την Άννα και τις αναμνήσεις της σχέσης τους.
Το Από έρωτα βασίζεται στην πρώτη θεατρική παράσταση που έγραψε ο Θοδωρής Αθερίδης και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κιμούλης στο Αθηνών πριν από δέκα χρόνια περίπου. Ένα έργο με τρεις πρωταγωνιστές τότε, τον ίδιο, την Σμαράγδα Καρύδη και την Αλίνα Κοτσοβούλου. Μια ερωτική ιστορία τόσο ρομαντική όσο και τραγική. Με μια ανατροπή που ήθελε να σου αποδείξει πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο αληθινός έρωτας και σε τι άρνηση και απόγνωση οδηγείται η ανθρώπινη σκέψη προκειμένω να αποφύγει τον πόνο της απώλειας.
Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου, και δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Αθερίδη μετά το Μια μέλισσα τον Αύγουστο του 2007, είναι σαφώς εμπλουτισμένη από πρόσωπα και γεγονότα. Κάτι το οποίο τελικά δεν λειτουργεί υπέρ της υπόθεσης, ίσως περισσότερο κατά, καθώς με πρόωρες αποκαλύψεις και την κατάσταση της Άννας χάνεται και το μυστήριο και η μαγεία της ύπαρξης της. Επιπλέον πρόσωπα στην ιστορία δεν την κάνουν πιο δυναμική αλλά τελικά καταλήγουν να την απλώνουν και να καταναλώνουν το νόημα της ταινίας που είναι γύρω από τον αληθινό έρωτα σε καταστάσεις εκμετάλλευσης και εξαπάτησης ανθρώπων από συνάνθρωπο. Η κινηματογραφική μεταφορά μοιάζει να μην είναι προϊόν εξέλιξης του θεατρικού έργου, παρά το προσχέδιο, καθώς η θεατρική απόδοση ήταν πιο συμπαγής και συγκεντρωμένη στον κεντρικό άξονα του έργου, ικανή να σ’ αγγίξει και να σε τροφοδοτήσει με συναίσθημα. Η κινηματογραφική μεταφορά χάνεται κάπου στην αγωνία της να παρουσιάσει κ άλλες μορφές έρωτα (εκείνες που οι άνθρωποι ενώνονται κάτω από το πρίσμα των κοινών επιδιώξεων, που δεν είναι απαραίτητα και νόμιμες) , κ άλλες μορφές πόνου (όπως η χαροκαμένη μάνα της Άννας – Μάρθα Καραγιάννη- με την δική της αντιμετώπιση της θλίψης, μια σύγκριση με καλή πρόθεση που τελικά όμως μοιάζει αστεία) καθώς και την αιώνια απόδοση της θείας δίκης.
Αν κάτι τελικά μένει από την ταινία, είναι η εξαιρετική επιλογή της Φρεαττύδας για περιοχή γυρισμάτων και η ερμηνεία του Αθερίδη στον ρόλο ενός χαμένου ανθρώπου στο χρόνο και στα συναισθήματα, ενός ανθρώπου που ζει ευτυχισμένος στην πραγματικότητα που ο ίδιος έχει κατασκευάσει. Και φυσικά η μουσική επένδυση της ταινίας από το ομώνυμο τραγούδι που ερμηνεύει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη (αξίζει μια αναδρομή και στο «αντίστοιχο» τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη για την θεατρική παράσταση) σε στίχους Θοδωρή Αθερίδη και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη αλλά και η ρεμπέτικη εμφάνιση της γνωστής στο θεατρικό κοινό Λένας Κιτσοπούλου.
