Πριν το Μεσοκαλόκαιρο: Οι 7 μικρού μήκους του Ari Aster
Απόφοιτος του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Κινηματογράφου και μόλις στα 33 του χρόνια, ο Ari Aster σκηνοθέτης και σεναριογράφος της Διαδοχής (Hereditary) αλλά και του πρόσφατου Μεσοκαλόκαιρου (Midsommar), δείχνει πως έχει έρθει για να μείνει ως δημιουργός ιδιαίτερων και μοναδικών ταινιών. Η ιστορία του όμως ξεκινάει αρκετά παλαιότερα και μάλιστα με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο που μας συνέστησε στις δύο έως τώρα μεγάλου μήκους ταινίες του. Οι επτά στο σύνολο τους μικρού μήκους ταινίες του, μας δείχνουν από που ξεκίνησαν όλα, τις θεματικές του αλλά και την άνεση που δείχνει στις αλλαγές σκηνοθετικού ύφους. Τις συγκεντρώσαμε και σας τις παρουσιάζουμε (για να τις δείτε θα πρέπει να έχετε λογαριασμό στο YouTube λόγω ακαταλληλότητας περιεχομένου).
The Strange Things About The Johnsons (2011)
Η πρώτη μικρού μήκους του Aster σε παραγωγή του ίδιου του American Film Institute είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα 29 λεπτών, το οποίο κρύβει μία σκοτεινή ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης μεταξύ πατέρα-υιού…αλλά αντεστραμμένη. Αναμιγνύωντας τα είδη, ο Aster έθετε τις βάσεις για να αποδομήσει την οικογένεια χαρίζοντας ένα φινάλε γκραν γκινιόλ που σπάνια βλέπουμε σε μικρού μήκους,
TDF Really Works (2011)
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία fake διαφήμιση διάρκειας δυόμιση λεπτών, σχετικά με ένα όργανο βοήθημα που τοποθετείται στο ανδρικό μόριο και ρυθμίζει το intense farting, αλλά προσοχή: Μια λάθος χρήση επιφέρει θανάσιμα αποτελέσματα. Μια μαύρη φάρσα με τον Aster να κλείνει το μάτι στο telemarketing και στα μοντέλα του σύγχρονου gay life.
Beau (2011)
Νευρωτικός μεσήλικας σχεδιάζει ταξίδι για να επισκεφτεί την μητέρα του αλλά τα σχέδια του θα ανατραπούν όταν φεύγοντας ανακαλύπτει πως κάποιος του έκλεψε τα κλειδιά του διαμερίσματος του. Στα 6 και κάτι λεπτά διάρκειας της ταινίας, η κλειστοφοβία και η παράνοια του ήρωα θα χτυπήσουν κόκκινο στην προσπάθεια του να επιβιώσει και η τελική σκηνή θα φέρει τα πάνω κάτω κάνοντας μας να αναρωτηθούμε τι ακριβώς είδαμε.
Munchausen-The Trouble with Mom (2013)
Στην σημαντικότερη μικρού μήκους δημιουργία του, αυτή η καταραμένη ιστορία αρρωστημένης αγάπης μίας μητέρας προς τον γιο της, βάζει τα θεμέλια για την ωρίμανση του Aster που επιστρέφει στο ύφος της πρώτης του μικρού μήκους. Φανταστείτε ένα χαρούμενο, χρωματιστό περιβάλλον, ανάλογο της Pixar, και μια μητέρα που μη μπορώντας να διαχειριστεί το ότι ο γιος της θα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία-φωλιά για να πάει στο κολέγιο, θα χρησιμοποιήσει ανορθόδοξες μεθόδους, χάνοντας όμως τον έλεγχο. Ο μόνιμος συνεργάτης του Aster στην φωτογραφία Pawel Pogorzelski τρελαίνει τον αμφιβληστροειδή στα χρώματα και χωρίς ίχνος διαλόγου, το Munchausen είναι το πρώτο διαμάντι της καριέρας του. Bonnie Bedelia (Die Hard) και Liam Aiken (Lemony Snicket) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Basically (2014)
Λίγα χρόνια πριν βραβευτεί με δυο Χρυσές Σφαίρες για το The Marvelous Mrs Maisel, η Rachel Brosnahan πρωταγωνιστούσε στο δεκαπεντάλεπτο Basically, στον ρόλο μιας φαρμακόγλωσσας νεαρής πλουσίας ηθοποιού στο Λος Άντζελες που σπαταλάει τον χρόνο της μέσα στο δαιδαλώδες σπίτι της, με την μητέρα της σε μόνιμη κατάσταση ύπνου, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης. Σαν ένα σινεφιλικό και ψυχρό σχόλιο, ο Aster αλλάζει το σκηνοθετικό του ύφος και πειραματίζεται κυρίως στο background και στην λεπτομέρεια των εικόνων.
The Turtle’s Head (2014)
Στην πιο αστεία αλλά και ταυτόχρονα φόρο τιμής στα film noir με ιδιωτικούς ντετέκτιβ και χήρες που ζητούν βοήθεια για τον φόνο των συζύγων τους, αυτή η μικρού μήκους διάρκειας 11 λεπτών μας συστήνει εν μέσω μίας jazz ατμόσφαιρας τον γυναικά ιδιωτικό ντετέκτιβ Big Shooster ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με την χειρότερη υπόθεση που έχει αναλάβει ποτέ και δεν είναι άλλη από την συνεχόμενη συρρίκνωση του μορίου του. Χιούμορ, απελπισία και μία ατμόσφαιρα που συνδυάζει 40s και σύγχρονη μιζέρια σε ένα σύντομο αλλά άκρως διασκεδαστικό κινηματογραφικό μπέρδεμα ειδών.
C’est La Vie (2016)
Ντελιριακό και ειλικρινές το C’est La Vie αποτελεί την απόλυτη αποδόμηση του American Dream και του δυτικού τρόπου ζωής, έχοντας ως πρωταγωνιστή έναν άστεγο στους δρόμους του Λος Άντζελες, πρώην στέλεχος πολυεθνικής, που κατονομάζει οτιδήποτε ευθύνεται για την παρακμή του αλλά και την παρακμή όλου του πλανήτη, ενώ ταυτόχρονα κάνει φόνους, χτυπιέται από λεωφορείο, κάνει χρήση ναρκωτικών και δέχεται ελεημοσύνη στον δρόμο από την ίδια του την κόρη. Στυλιζαρισμένο σκηνοθετικά σαν ένα μικρό μανιφέστο καταγγελίας από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
