Αρνό Βαλουά: Το «120 Χτύποι το Λεπτό» είναι η ταινία της ζωής μου…
Ήρθε στην Αθήνα καλεσμένος των 23ων Νυχτών Πρεμιέρας. Ο λόγος για τον Αρνό Βαλουά, τον πρωταγωνιστή της ταινίας «120 Χτύποι το Λεπτό» που ενθουσίασε τους κριτικούς στις Κάννες, είναι υποψήφια για βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αποτελεί την υποψηφιότητα της Γαλλίας για τα Όσκαρ.
Οι Cinepivates συνάντησαν τον νεαρό ηθοποιό, το όνομα του οποίου θα ακούμε συχνά από εδώ και πέρα…
«Αυτή είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Αθήνα. Θέλω να δω την πόλη και θα το κάνω, αλλά αυτή τη στιγμή γνωρίζω την κουζίνα και τους ανθρώπους και μέχρι στιγμής όλα είναι υπέροχα. Οι Έλληνες είναι χαλαροί, πολύ ευγενικοί και πολύ ανθρώπινοι. Για κάποιον που ζει στο Παρίσι αυτό είναι παράξενο. Αλλά με έναν υπέροχο τρόπο. Και το φαγητό είναι εξαιρετικό!
» Το πιο δύσκολο κομμάτι της ταινίας, ήταν το τέλος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Νατάν της αρχής και τον Νατάν του τέλους. Γίνεται πολύ συναισθηματικός, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει όλο το παρελθόν του. Αυτό ήταν αρκετά δύσκολο γιατί αυτές οι σκηνές απαιτούσαν από μένα να δώσω κάτι που δεν έχω αντιμετωπίσει στην πραγματική μου ζωή: το να δω κάποιον να πεθαίνει. Ο ηθοποιός που ερμηνεύει τον σύντροφό μου στην ταινία είχε χάσει επτά κιλά και ήταν πολύ ανησυχητικό να τον βλέπω τόσο αδύναμο και μικρό. Η φαντασία και η πραγματικότητα μπερδευόταν. Γυρίζαμε το σενάριο όπως εξελίσσεται η ταινία: από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι τρεις τελευταίες εβδομάδες γυρισμάτων ήταν πολύ κουραστικές εξαιτίας όλων αυτών που σας περιέγραψα. Στο τέλος ήμουν πολύ κουρασμένος. Δεν θα έλεγα ότι οι ερωτικές σκηνές ήταν τόσο δύσκολες. Ήταν σαν μια χορογραφία. Τις γυρίσαμε με δύο ή τρεις κάμερες, επομένως έπρεπε να είμαστε πολύ προσηλωμένοι σε αυτό που κάναμε. Οι ερωτικές σκηνές ήταν περίπλοκες, αλλά για εμένα το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν το συναίσθημα που έπρεπε να βγει στο τέλος της ταινίας.
» Με τον Ρομπέν κάναμε μια συμφωνία: δεν θα προσπαθούσα να προστατεύσω τον εαυτό μου. Θα έδινα το 100% στη διάρκεια των γυρισμάτων. Αυτή ήταν η συμφωνία από την αρχή και τη σεβαστήκαμε και οι δύο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα. Θαύμαζα πάρα πολύ τη δουλειά του και το όραμά του, τον τρόπο που έλεγε την ιστορία. Και για μένα η κάθε μέρα ήταν συναρπαστική, το να τον βλέπω να δίνει οδηγίες στο συνεργείο και στους άλλους ηθοποιούς, αλλά και το να έχω τη δυνατότητα να παίζω με έναν ηθοποιό όπως τον Ναουέλ (Περέζ Μπισκιάρτ), πολύ επαγγελματία.
» Αυτό που με σόκαρε βλέποντας τα ντοκιμαντέρ ήταν ο τρόπος με τον οποίο η γαλλική κυβέρνηση αντιμετώπιζε τους οροθετικούς. Τους φερόταν πολύ άσχημα και εάν πέθαιναν από AIDS, τότε θεωρούσαν ότι αυτό ήταν κάτι καλό. Έτσι σκεφτόντουσαν. Δεν το ήξερα και αυτό με σόκαρε. Τότε εγώ ήμουν 9 ή 10. Θυμάμαι εικόνες από ντοκιμαντέρ ή ταινίες –όπως το Philadelphia για παράδειγμα-, οπότε το ζήτημα δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα, αλλά το πολιτικό του κομμάτι ήταν κάτι καινούριο για μένα και πολύ ενδιαφέρον.
» Νομίζω η ομάδα του Act Up, μια ομάδα ανθρώπων που πέθαιναν, που δεν είχαν την κατάλληλη θεραπεία, ήταν έτοιμη να κάνει τα πάντα. Ήθελαν να φωνάξουν “είμαστε εδώ και χρειαζόμαστε της προσοχής σας”. Μερικές φορές χρειάζεται να τραβήξεις το σκοινί για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα.
» Δεν είμαι ακτιβιστής. Αυτή ήταν άλλη μια ανακάλυψη για μένα. Όπως ο χαρακτήρας μου στην αρχή δεν είναι ακτιβιστής και θέλει να κάνει κάτι, αλλά δεν ξέρει τι, έτσι κι εγώ αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω στην πραγματικότητα, τι δράση μπορώ να αναλάβω. Δεν είμαι διάσημος, αλλά υπάρχει μια προσοχή προς το μέρος μου και κάποιες οργανώσεις θέλουν να συμμετάσχω σε καμπάνιες τους. Υπέγραψα ένα αίτημα για να μπορούν να δίνονται δάνεια σε οροθετικούς. Μέχρι πρότεινος εάν είχες AIDS δεν μπορούσες να έχεις δάνεια και να αγοράζεις σπίτια. Πλέον είναι δύσκολο να πεθάνεις από το AIDS. Θέλω να χρησιμοποιήσω το μικρό ενδιαφέρον προς το πρόσωπό μου για καλό σκοπό. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος μου να ασχοληθώ με τον ακτιβισμό.
» Πιστεύω στους πολιτικούς αγώνες, στο να μάχεσαι για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των προσφύγων που έρχονται σε μία χώρα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό και θεωρώ ότι θα έπρεπε να τους καλωσορίσουμε. Θεωρώ ότι πρέπει να δώσουμε αγώνα για το περιβάλλον και για το μέλλον αυτού του κόσμου. Δεν ασχολούμαστε αρκετά με αυτό το θέμα.
» Ήταν απίστευτη η αποδοχή της ταινίας. Θα κάνουμε τόσα πολλά πράγματα με μία μόνο ταινία. Είναι φανταστικό. Αισθάνομαι ότι αυτή είναι η ταινία της ζωής μου. Θα υπάρξουν πολλές ταινίες, αλλά καμία σαν αυτή. Το γύρισμα είναι εκπληκτικό και το κάστινγκ το ίδιο. Η διανομή της ταινίας είναι τεράστια στη Γαλλία και δεν μπορούμε να το πιστέψουμε για μία ταινία που δεν είναι “εύκολη”. Και η ταινία ταξιδεύει στα ξένα Φεστιβάλ, στις Κάννες, στο Τορόντο, τώρα στην Αθήνα. Είναι υπέροχο και αισθάνομαι πολύ τυχερός που είμαι μέρος αυτού του πράγματος. Δεν αφορά μόνο την επιτυχία, αλλά και την ορατότητα για ανθρώπους που πέθαναν. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να καθοδηγούν αυτή την ταινία από ψηλά…
» Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλάζεις τον κόσμο αλλάζοντας έναν άνθρωπο, ο οποίος στη συνέχεια θα αλλάξει έναν άλλο άνθρωπο. Είναι ένας υπέροχος κύκλος».
* Η ταινία «120 Χτύποι το Λεπτό» προβάλλεται από την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου στις αίθουσες, σε διανομή Weirdwave.
