Είδαμε το Arrival του Ντενί Βιλνέβ

Το τέλος της δημοσιογραφικής προβολής του Arrival έγινε δεκτό με ένα μάλλον χλιαρό χειροκρότημα. Στους διαδρόμους οι συζητήσεις ήταν παθιασμένες: άλλοι αγάπησαν την ταινία, άλλοι δεν εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα.

Το Arrival όμως του Ντενί Βιλνέβ είναι πρώτα απ’ όλα ένα συναισθηματικό ταξίδι. Η ηρωίδα της ταινίας, η Λουίζ είναι καθηγήτρια γλωσσολογίας και καλείται να κάνει το ακατόρθωτο. Να επικοινωνήσει με εξωγήινους που έχουν έρθει στη Γη σε 12 τοποθεσίες και φαίνεται απλά να… περιμένουν. Ποιες είναι οι προθέσεις τους; Κανείς δεν ξέρει. Έχουν έρθει ως εχθροί ή ως φίλοι; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα στα οποία αναζητά απαντήσεις η Λουίζ.

Το Arrival δεν είναι μία μπαμ-μπουμ περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Φαντάζει μάλλον βαρετή αν την συγκρίνει κανείς με ταινίες όπως το Contact ή το Interstellar -με τις οποίες έχει περισσότερα κοινά σημεία από ότι με μία… Μέρα Ανεξαρτησίας για παράδειγμα. Το Arrival είναι ήσυχο, ψιθυρίζει στο αυτί σου, αλλά δεν παραλείπει να γίνει άκρως συναισθηματικό. Αποτελεί την πιο τρυφερή ταινία της φιλμογραφίας του Βιλνέβ και υπάρχουν στιγμές που το σενάριο φαντάζει αφελές, που η πολιτική του στάσει δεν θα πείσει τον θεατή, αλλά αυτός δεν ήταν ποτέ ο στόχος.

Ο στόχος ήταν να ακολουθήσει κανείς το ιδιαίτερο συναισθηματικό ταξίδι της Λουίζ, να δει τις εικόνες που βλέπει εκείνη, να αισθανθεί τα δικά της συναισθήματα. Να ταξιδέψει μαζί της. Και αυτό είναι κάτι που τιο Βιλνέβ επιτυγχάνει απόλυτα, κυρίως μέσω της εξαιρετικής ερμηνείας της πρωταγωνίστριάς του, Έιμι Άνταμς. Γιατί ο καναδός σκηνοθέτης -αντίθετα από τον Κρίστοφερ Νόλαν για παράδειγμα- γνωρίζει ότι το απλό είναι πάντα το καλύτερο και αποφασίζει να επιστρέψει στα βασικά για να πει το πιο σημαντικό πράγμα από όλα: ότι αυτό που μετράει είναι οι στιγμές και πώς επιλέγουμε να τις ζήσουμε.