Σινεμά

Τα μυθικά πλάσματα του νότου

Δεν μοιάζει με καμία από τις ταινίες που έχετε δει στη ζωή σας. Είναι σαν πλημμύρα, σαν νερό που ανεβαίνει ασφυκτικά, σαν γιγαντιαίο αγριογούρουνο που η ανάσα του αγγίζει το πρόσωπό σας. Είναι σαν λάσπη, βρώμικη, καλύπτει τα πάντα. Είναι, όμως, και ζωντανή: γεμάτη ψάρια που σπαρταράνε, πυροτεχνήματα, φωνές, αποφασιστικότητα. Ζωή.

Είναι μια ταινία για το πώς είναι να είσαι άνθρωπος, αλλά και για το πώς είναι να είσαι αγρίμι. Για το τι σημαίνει να αποφασίζεις να μείνεις στον τόπο σου όταν όλα σου λένε να φύγεις. Για το τι σημαίνει να υψώνεις το ανάστημά σου, όταν πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει. Για την καταστροφή του κόσμου και για τη Νέα Ορλεάνη. Για τη μικρή Χασπάπι που ζούσε με τον «δύστροπο» πατέρα της στο Μπαθτάμπ, μια γωνιά της Αμερικής υπό απειλή, έναν τόπο ξεχασμένο. Για την ενηλικίωση και για την δύναμη που μπορεί να διαθέτει ένα παιδί.

Στην οθόνη παρακολουθούμε μια ιστορία για ένα κορίτσι και τη ζωή της με τον πατέρα της. Εκείνος, άρρωστος, καλείται να την προετοιμάσει για έναν κόσμο χωρίς εκείνον, όταν θα κληθεί να έρθει αντιμέτωπη με την καταστροφή.

Στην ουσία παρακολουθούμε πολλά περισσότερα. Ένας συνεχής συμβολισμός, γεμάτος εικόνες του νερού, της λάσπης, γεμάτος κίνηση, γεμάτος βλέμματα και δύναμη.

Σπουδαίο επίτευγμα για έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη. Ο Μπεν Ζάιτλιν αποδεικνύει ότι η ταινία του έχει ουσία, είναι γεμάτη ουσία. Έχοντας στήριξη από το δυνατό σενάριο που έγραψαν ο ίδιος και η Λούσι Άλιμπαρ, βασισμένοι στο θεατρικό της δεύτερης με τίτλο Juicy and Delicious. Αυτό το σενάριο ήταν που προτάθηκε για Όσκαρ, ενώ η ταινία απέσπασε υποψηφιότητες στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας, Α΄ Γυναικείου Ρόλου και Σκηνοθεσίας.

Η  Κεβανζέν Βαλίς είναι συγκλονιστική στον ρόλο της μικρής Χασπάπι. Γεμάτη ενέργεια, δύναμη, θυμό, ένταση.

Αν κάποιος περιμένει να δει μια κλασική ταινία μπορεί και να απογοητευτεί. Αν, όμως, δει στην ταινία την ημιάγρια κατάσταση της Χασπάπι, το πάθος και το πείσμα της για ζωή που μετατρέπει και την ίδια την ηρωίδα σε ενσάρκωση της ζωής -σε πείσμα της φτώχιας και κάθε αντιξοότητας-, τότε σίγουρα Τα Πλάσματα του Νότου θα μετατραπούν σε αυτό που λέει ο τίτλος τους: σε μυθικά πλάσματα, σχεδόν πρωτόγονα, αλλά μαγικά.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *