Πριν τα Μεσάνυχτα : ο επαναπροσδιορισμός του έρωτα ή η αρχή της κρίσης;

Ο Ethan Hawke και η Julie Delpi πρωταγωνιστούν στο τέλος της τριλογίας Before… και διαπραγματεύονται αν ο έρωτας ζει μετά από 18 ολόκληρα χρόνια ή έχει ξεθωριάσει. Με τις καριέρες τους να βρίσκονται στο απόγειο και με δίδυμα κορίτσια να συμπληρώνουν την οικογένειά τους, το ζευγάρι ταξιδεύει στην Ελλάδα για να συναντήσουν τον συγγραφέα Patrick Leigh Fermor.

Αρχικά, όταν πας να παρακολουθήσεις το Before Midnight, θα πρέπει αφενός να έχεις δει τα προηγούμενα Before Sunrise και Before Sunset και αφετέρου να είσαι προετοιμασμένος πως το μεγαλύτερο μέρος του έργου θα καταλαμβάνει ο διάλογος του ζευγαριού σχετικά με τις ανησυχίες και το μέλλον του. Οπότε, δεν δικαιολογείται ο θεατής να αγανακτεί για την «πολυλογία» των ηθοποιών.

Αυτά σε αρχικό στάδιο, προκειμένου να υποστηρίξω κάπως την ταινία που αρκετοί θεατές στον κινηματογράφο, όπου την παρακολούθησα, σνόμπαραν επιδεικτικά. Όσον αφορά την άποψή μου για την ταινία, θα πω πως με απογοήτευσε αρκετά ∙ ίσως επειδή το είχα κάπως αλλιώς στο μυαλό μου. Σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο η διαφήμιση της ταινίας που την εκθείαζαν όλο αυτό τον καιρό – προφανώς λόγω του ελληνικού στοιχείου στην ταινία. Και μιας και αναφέρθηκα σε αυτό, θα εκφράσω το παράπονό μου : η Μεσσηνία, όπου γυρίστηκε η ταινία, έχει μια φυσική ομορφιά ανεκτίμητη που προκαλεί δέος στον εκάστοτε επισκέπτη. Παρ’ όλα αυτά, λίγα πλάνα έδειξαν από την περιοχή, με την κάμερα να ακολουθεί τους δύο ηθοποιούς ενώ περιπλανιούνται στην πόλη συζητώντας.

Όταν, τελικά, φτάνουν στο ξενοδοχείο που τους έκαναν δώρο κάποιοι φίλοι τους, και ενώ ο ρομαντισμός ξεχείλιζε, ξαφνικά πυροδοτήθηκε μια ένταση –μια γκρίνια από τη μεριά της Σελίν- που με έκανε να αγανακτήσω και να λυπηθώ τον Τζέσι που θα έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με αυτό. Εγωισμοί, καταπιεσμένες σκέψεις και με τη ρουτίνα να τους «βαραίνει» ξεκινάει μια λογομαχία δίχως τέλος, κάνοντας τους θεατές να σιγοψιθυρίζουν «κάνε την να σταματήσει επιτέλους!».

Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες και από τις δύο πλευρές, με τη Σελίν να αποχωρεί από το δωμάτιο για να ηρεμήσει. Ο Τζέσι την βρίσκει και της δηλώνει πόσο πολύ την αγαπάει –επιβεβαιώνοντας για μία ακόμα φορά αυτό που είχα σκεφτεί στην αρχή : ο Τζέσι είναι πολύ πιο ερωτευμένος από τη Σελίν. Και ενώ δείχνει η Σελίν να βάζει μυαλό, η ταινία τελειώνει. «Αυτό ήταν;» σκέφτηκα.

Τέλος, μου έλειπε από την ταινία η μουσική. Ελάχιστη μουσική ακούστηκε κατά τη διάρκεια της ταινίας. Ίσως να φταίνε και οι μακροσκελείς διάλογοι των ηθοποιών. Αλλά το καλύτερο τραγούδι της ταινίας, εκείνο της Χαρούλας Αλεξίου, ακούστηκε στο τέλος της ταινίας, τότε που όλοι εγκαταλείψαμε την αίθουσα. Το «Τανγκό» ίσως να ήταν το μόνο που μου άρεσε από την ταινία τελικά.