ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινεμά

Πριν τα Μεσάνυχτα… ο έρωτας

Τι συμβαίνει όταν έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου και μένεις μαζί του; Τι συμβαίνει όταν το ιδανικό εμπλέκεται με την καθημερινότητα; Τι συμβαίνει όταν ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς έρωτες καλείται να αντιμετωπίσει αρρώστιες, καβγάδες, μετακομίσεις, την αγριότητα του να είσαι μαζί με τον άλλο, να ζεις και να αναπνέεις δίπλα του κάθε μέρα, να τον έχεις μάθει τόσο καλά που να ξέρεις όλα τα κουσούρια και τις αδυναμίες του (και να μη διστάσεις να τις χρησιμοποιείς);

Μπορεί πολλοί να αγάπησαν το Πριν το Ξημέρωμα, να χάρηκαν με το Πριν το Ηλιοβασίλεμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι το Πριν τα Μεσάνυχτα είναι η καλύτερη ταινία της τριλογίας που έφτιαξαν οι Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Ζιλί Ντελπί και Ίθαν Χοκ.

Και όχι. Ο λόγος δεν είναι ότι γυρίστηκε στη Μεσσηνία. Αλλά ότι αυτή είναι η πιο ρεαλιστική, σκληρή, τρυφερή και –γιατί όχι;- ρομαντική ταινία που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα.

Ο Τζέσε και η Σελίν είναι πλέον ζευγάρι και έχουν δίδυμα κοριτσάκια. Καλεσμένη ενός συγγραφέα στο σπίτι του στη Μεσσηνία, η οικογένεια πραγματοποιεί διακοπές σε Πύλο, Μεθώνη, Καρδαμύλη. Στην πορεία ο Τζέσε και η Σελίν επανεξετάζουν τη σχέση τους και καλούνται να βρουν τι τους χωρίζει, αλλά και τι τους ενώνει.

Θα είμαι ξεκάθαρη: την ταινία τη λάτρεψα. Θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες που είδα φέτος, από τις καλύτερες που θα δω τους επόμενους μήνες. Και σίγουρα είναι η καλύτερη ταινία της τριλογίας.

Αν η πρώτη ταινία μας έδειξε την πίστη στον ρομαντισμό δύο ανθρώπων που έχουν μόλις μπει στη δεύτερη δεκαετία τους και η δεύτερη ασχολείται με το εάν ακόμα έχουμε χρόνο να αλλάξουμε τα πράγματα στα 30 μας, η τρίτη ταινία ασχολείται με το μετά.

Με την πραγματική σχέση, ερωτήματα που σε ταλανίζουν καθημερινά για τις επιλογές που καλείσαι να κάνεις. Χωρίς ούτε στιγμή να χάνει το χιούμορ της, χωρίς να γίνεται διδακτική. Αυτοί είναι δύο άνθρωποι που ξέραμε, που γνωρίσαμε σε μία βόλτα στη Βιέννη και ύστερα τους ξανασυναντήσαμε στο Παρίσι.

Που τώρα τους βλέπουμε στην Ελλάδα να μην αφήνουν τίποτα όρθιο: να σχολιάζουν από την σχέση Ελλάδας-Τουρκίας μέχρι την οικονομική κρίση. Αλλά κυρίως τον έρωτα. Και το τι σημαίνει να συνεχίσεις να παλεύεις να είσαι ερωτευμένος. Σε πείσμα των πάντων.

Τελικά να τη δω;

ΝΑΙ! Και όχι επειδή γυρίστηκε στην Ελλάδα (αν και οι τοποθεσίες των γυρισμάτων είναι υπέροχες). Αλλά γιατί αυτή είναι η απόδειξη ότι τα σίκουελ μπορούν να είναι καλύτερα από την αρχική ταινία. Και γιατί αυτή η ταινία μιλά για όλα αυτά που ζούμε καθημερινά στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Για τις μικρές και μεγάλες μάχες, τις νίκες, τον (περαστικό) αλλά σπουδαίο έρωτα.

P.S. Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: το ξέρετε ήδη ότι αυτοί οι δύο μιλάνε σε όλη την ταινία, ε;

Δείτε επίσης

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *