Bekas

Μία ταινία του 2012 έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες εν έτει 2014. Εκτυλίσσεται στο Ιράκ επί ηγεσίας Σαντάμ Χουσεΐν. Δύο ορφανά αγόρια από το Κουρδιστάν ζουν μέσα στη φτώχεια και τις κακουχίες, ονειρεύονται  να πάνε στην Αμερική και να γνωρίσουν τον Σούπερμαν, πίνουν Κόκα Κόλα, τσακώνονται και φιλιώνουν.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να γυριστεί μία ταινία σε μία χώρα που έχει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο και τον εαυτό της. Ακολουθώντας την παράδοση που θέλει χαριτωμένα παιδάκια να βιώνουν διάφορες κακουχίες, η ταινία απευθύνεται κυρίως στον τρόπο που θα προκαλέσει τα έντονα συναισθήματα του θεατή.

Έχει ενδιαφέρον σαν εγχείρημα, αλλά το έχουμε δει τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια (πραγματικά θα ήθελα να βλέπω και ταινίες από εμπόλεμες ζώνες που να ΜΗΝ έχουν ως ήρωες μικρά παιδιά) που πλέον η προσπάθεια κουράζει και χάνει και το νόημά της. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε τα δύο αγόρια να τσακώνονται, να φωνάζουν, να θυμώνουν, να τσακώνονται λίγο ακόμα.

Στόχος των ταινιών αυτών είναι να δώσουν ένα πιο ευχάριστο πρόσωπο σε κάτι φρικτό και εν μέρει μπορεί να είναι εμπνευσμένο από τις προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη (τη δεκαετία του 1990 έφυγε από το Ιράκ για να πάει στη Στοκχόλμη).

Τα δύο αγόρια της ταινίας είναι «φάτσες» και τελικά σε αυτούς και στην χημεία τους βασίζεται ολόκληρη η ταινία. Οι περιπέτειές τους αποκτούν ενδιαφέρον από την παρουσία των δύο.

Τελικά να τη δω;

Τα παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες είναι ένα δημοφιλές θέμα -αλλά ενίοτε «εύκολο» για αρκετούς κινηματογραφιστές. Ο Bekas δεν αποτελεί εξαίρεση. Αξιέπαινη προσπάθεια που δεν καταφέρνει, όμως, να βρει τον στόχο της. Επίσης: Γιατί βγαίνει στις αίθουσες δύο χρόνια μετά την πρώτη της προβολή;