Κινηματογραφικός απολογισμός 2016: Οι επιλογές του Tyler

Από τους λαμπερούς δρόμους του LA, στους διαδόμους της Γουόλ Στριτ και από εκεί σε ένα διαστημόπλοιο προσπαθώντας να μάθουμε μια ξένη γλώσσα, έχοντας διασχίσει με ένα γαϊδούρι τα Βαλκάνια για να φτάσουμε στις Βρυξέλλες όπου κατοικεί ο Θεός. Ή σε ένα ξενοδοχείο όπου όλοι έχουν την ίδια φωνή και τίποτα δεν μοιάζει φρέσκο… εκτός από μία παρέα λουκάνικων που προσπαθούν να τη σκαπουλάρουν. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν -από ηθικής άποψεις- και οι ηγέτες του κόσμου στις Εξομολογήσεις, ενώ ένα τέρας απαιτεί απαντήσεις.

Τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που κάνουμε μέσα από τη μεγάλη οθόνη.

Ειδική μνεία:

High Rise

Δεν το είδαμε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες παρά το γεγονός ότι είχε λάβει διθυραμβικές κριτικές στο εξωτερικό. Και σίγουρα είναι μία ταινία μπερδεμένη και απαιτητική, μία ταινία που σε γοητεύει βαθύτατα, όμως, μία από εκείνες τις ταινίες που σε στοιχειώνουν και τις θυμάσαι για καιρό. Και αυτή θα ήταν ίσως στην πρώτη θέση της λίστας μου, εάν ποτέ είχε προβληθεί στις αίθουσες.

La La Land

Από τον υπέροχο τίτλο που σου γλυκαίνει το στόμα μέχρι τους τίτλους τέλους που κουδουνίζουν μαγικά γύρω από τα αυτιά σου, το La La Land είναι μια σπουδαία ταινία. Η ταινία αποτελεί έναν φόρο τιμής στα κλασικά μιούζικαλ του Χόλιγουντ, με τα πολύχρωμα ρούχα, τις κλακέτες, τον χορό και το τραγούδι που ξεκινάει απρόσμενα. Ταυτόχρονα είναι μια ερωτική επιστολή στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Η ταινία αποπνέει τον αέρα της πόλης: τις προσδοκίες, τις δυσκολίες, τις προσπάθειες, την επιθυμία όλων να γίνουν κάτι, κάτι που να σημαίνει κάτι.

Το Μεγάλο Σορτάρισμα

Κάποιοι τη βρήκαν υπερεκτιμημένη. Εγώ τη βρήκα απλά πανέξυπνη. Μία κωμωδία για την φούσκα στον κτηματομεσιτικό τομέα και για το πώς οι τράπεζες προσπάθησαν να δείξουν τα κακά δάνεια, με ορισμένους να ποντάρουν κατά αυτών ακριβώς των δανείων. Μία ταινία για την οικονομική κρίση, δοσμένη με φρεσκάδα, επίκαιρη και πικρή.

Arrival

Το Arrival είναι ήσυχο, ψιθυρίζει στο αυτί σου, αλλά δεν παραλείπει να γίνει άκρως συναισθηματικό. Αποτελεί την πιο τρυφερή ταινία της φιλμογραφίας του Βιλνέβ. O καναδός σκηνοθέτης -αντίθετα από τον Κρίστοφερ Νόλαν του Interstellar για παράδειγμα- γνωρίζει ότι το απλό είναι πάντα το καλύτερο και αποφασίζει να επιστρέψει στα βασικά για να πει το πιο σημαντικό πράγμα από όλα: ότι αυτό που μετράει είναι οι στιγμές και πώς επιλέγουμε να τις ζήσουμε.

Άφεριμ

Σε μία εξαιρετικά καλή χρονιά για το ρουμάνικο σινεμά, ο Ράντου Τζούντε έφερε μια ταινία που μοιάζει με λαϊκή αφήγηση. Το “aferim” είναι μία ταινία γεμάτη ιδιωματισμούς, η οποία ρίχνει μια ματιά σε μια σκληρή εποχή -αλλά το κάνει με τρόπο απόλυτα διασκεδαστικό.

Η Ολοκαίνουρια Καινή Διαθήκη

Κωμωδία σουρεαλιστικών καταστάσεων που τα βάζει με το Θεό και τη θρησκεία, αναζητώντας παράλληλα την ανθρωπιά. Χέρια που χορεύουν, αγαλματάκια που μιλάνε, πλυντήρια-πύλες σε άλλους κόσμους, αναφορές σε θαύματα και θρησκευτικές απόψεις -με τον Θεό να λέει ότι ο γιος του, ο Ιησούς «εξοστρακίστηκε» με το δόγμα περί αγαπάτε αλλήλους. Ο Ζακό Βαν Ντορμαέλ έκανε και πάλι το… θαύμα του!

Anomalisa

 

O Μάικλ αισθάνεται ότι τίποτα δεν είναι αληθινό. Προσπαθεί να βρει κάτι καινούριο στις σχέσεις του και τις επαφές του με τον κόσμο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το μόνο αληθινό μοιάζει να είναι η Λίζα, μια γυναίκα που γνωρίζει σε ένα συνέδριο σε κάποιο ξενοδοχείο. Ο Τσάρλι Κάουφμαν με το ενήλικο του stop motion animation κάνει μία σκληρή, ισοπεδωτική διαπίστωση. Που δεν μπορεί να σε αφήσει να την ξεχάσεις.

Indignation

Κάτι πραγματικά φρέσκο στο σινεμά.  Η «Αγανάκτηση», μεταφορά μυθιστορήματος του Φίλιπ Ροθ, χρησιμοποιεί ως όπλο τη λογική για να μιλήσει για τον παραλογισμό και αποτελεί μία άσκηση διανόησης που μπορεί εκ πρώτης όψεως να μη μοιάζει κινηματογραφική, είναι όμως άκρως γοητευτική.

Πάρτι με Λουκάνικα

Για κάποιους βέβηλο, για μένα ευφυέστατο. Ο Σεθ Ρόγκεν φτιάχνει ένα animation ακατάλληλο για ανηλίκους που θα σε κάνει να μην ξέρεις τι θέλεις να κάνεις: να γελάσεις δυνατά ή να προσβληθείς; Ό,τι κι αν κάνεις, όμως, μάλλον η ταινία θα μείνει κλασική.

Δεσμοί Αίματος

Δύο αδέλφια στην Ισλανδία, δύο κοπάδια πρόβατα και μία κρίση. Η αγάπη για τη φύση και για τα πλάσματά της σε μία υπέροχη ισλανδική κωμωδία.

Εξομολογήσεις

Υποτιμημένη η ιταλική ταινία του σκηνοθέτη του Ζήτω η Ελευθερία μιλά για την οικονομική και πολιτική κρίση που επικρατεί διεθνώς, βάζοντας στο κέντρο έναν ιερέα που παρατηρεί σχεδόν απορημένος την ηθική πτώση του κόσμου.

Καλύτερη ανδρική ερμηνεία: Τομ Χίντλεστον (High Rise). Η ερμηνεία του στο High Rise, μαζί με την εμφάνισή του στο The Night Manager μάς έκαναν να τον αγαπήσουμε. Μέχρι το περιστατικό με τις καρδούλες στο T-shirt.

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία: Ιζαμπέλ Ιπέρ (Elle). Μια μοναδική ερμηνεία γεμάτη (αυτό)σαρκασμό από μία μεγάλη κυρία του ευρωπαϊκού σινεμά.

Καλύτερη ελληνική ταινία: Suntan. Γεμάτο φρεσκάδα, φως, ελληνικό ήλιο, πάρτι.

Καλύτερες σκηνές:

Ο Ντάμιεν Σαζέλ μάς επιφυλλάσσει την καλύτερη σκηνή της ταινίας για το φινάλε, παρουσιάζοντάς μας δύο εναλλακτικές πραγματικότητες. Για να μας αποδείξει στο τέλος γιατί η δική του επιλογή είναι η μοναδική -και η καλύτερη.

Η Μάργκο Ρόμπι παραδίδει μαθήματα οικονομίας στην μπανιέρα της.

Τα animated παραμύθια του «7 Λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα» και η συγκλονιστική παραδοχή της αλήθειας στο τέλος της ταινίας.

Η συνάντηση του Μικρού Πρίγκιπα με την Αλεπού (Ο Μικρός Πρίγκιπας).

Ολόκληρη η Βικτόρια. Μία σκηνή 144 λεπτών (Βικτόρια).

Εκεί που το Rogue One συναντά το A New Hope (Rogue One: A Star Wars Story).

Η Θεά κάθεται στον υπολογιστή της και αποφασίζει να αλλάξει τα πράγματα (H Ολοκαίνουρια Καινή Διαθήκη).

Το κυνηγητό στον αυτοκινητόδρομο στο Deadpool. Είναι άλλωστε η σκηνή που βοήθησε την ταινία να γυριστεί (Deadpool).

Ο χορός του Ρέιφ Φάινς στο A Bigger Splash.

Ο Ρέιφ Φάινς προσπαθεί να μάθει στον Άλντεν Ερενράιχ πώς να αφήσει τους «άγριους» τρόπους του και να παίξει έναν τζέντλεμαν (Hail Ceasar).

Συνάντηση υπερηρώων σε ένα αεροδρόμιο στο Captain America: Civil War.