Blade Runner 2049
Τριάντα χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου Blade Runner, ένας νέος ντετέκτιβ, ο “Κ” (Ράιαν Γκόσλινγκ) κυνηγά ανεξέλεγκτες ρέπλικες σε ένα ζοφερό Λος Άντζελες. Όταν βρεθεί αντιμέτωπος με μια αποκάλυψη που απειλεί να αλλάξει τις ισορροπίες, θα αρχίσει να επανεξετάζει όλα όσα γνωρίζει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Για να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του, ο “Κ” θα αναζητήσει τον Ρικ Ντεκάρτ (Χάρισον Φορντ), έναν blade runner που έχει εξαφανιστεί εδώ και 30 χρόνια.
Ο Ντενί Βιλνέβ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία από τον Ρίντλεϊ Σκοτ, τον οποίο συναντάμε στην παραγωγή, σε μία κάτι παραπάνω από φιλόδοξη ταινία. Είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσεις για το τι γίνεται στο Blade Runner, δεδομένης της παράκλησης του σκηνοθέτη και του στούντιο παραγωγής να μην αποκαλυφθεί οτιδήποτε για την πλοκή.
Είναι safe να πούμε ότι η ανθρώπινη φύση βρίσκεται και στο επίκεντρο και του Blade Runner 2049. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τη ρέπλικα, το αληθινό από το ψεύτικο; Πότε ένα ανθρωποειδές αποκτά πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά από έναν άνθρωπο; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που απασχολούν στην ταινία τους σεναριογράφους Χάμπτον Φάντσερ και Μάικλ Γκριν (το σίκουελ βασίζεται σε ιστορία του πρώτου, εμπνευσμένη από τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος του Φίλιπ Κ. Ντικ).
Εκεί, όμως, που το πρώτο Blade Runner επιστράτευε την ελλειπτικότητα και την ποίηση για να αναφερθεί σε αυτές τις θεματικές (θυμηθείτε πόσο απλά μάς παρουσίασε στο director’s cut ο Σκοτ τις πληροφορίες για τη φύση του Ρικ Ντεκάρτ), εδώ τα πάντα μοιάζουν να γίνονται αντικείμενο υπερ-ανάλυσης. Ο χαρακτήρας της Ρόμπιν Ράιτ μοιάζει να υπάρχει μόνο και μόνο για να εξηγεί όσα πρέπει να «δοθούν μασημένα» στο κοινό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι από την ταινία του Ντενί Βιλνέβ λείπει η έμπνευση ή η ποιητικότητα.
Στο τελευταίο χαρακτηριστικό συμβάλει και η εξαιρετική φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς (δικαίως όλοι λένε ότι αυτό το Όσκαρ το έχει σίγουρο), καθώς και η σκηνογραφία και η σκηνοθετική ματιά του Βιλνέβ. Χωρίς απαραιτήτως η ταινία να μιλά για πρωτότυπες θεματικές (αρκετές ταινίες επιστημονικής φαντασίας από το 1982 μέχρι σήμερα έχουν ασχοληθεί με τα θέματα που θίγει το Blade Runner 2049), η ταινία αυτή το κάνει μετατρέποντας τις εικόνες σε ποίηση και με έναν τρόπο διαφορετικό από πολλά σύγχρονα μπλοκμπάστερ.
Στο ταξίδι αυτογνωσίας του «Κ» πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η Τζόι (Άνα ντε Αρμάς), μια μελλοντική «Σίρι» θα λέγαμε, ένα ολόγραμμα – σύντροφος που τονίζει τη μοναξιά την οποία βιώνει ο «Κ», καθώς και τα αδιέξοδά του. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες προωθούν το υποτυπώδες μυστήριο (λίγα πράγματα συμβαίνουν στη διάρκεια αυτών των 2,5 ωρών που διαρκεί η ταινία), αλλά η παρουσία τους δεν είναι πάντα ικανοποιητική. Ο Χάρισον Φορντ έχει τις στιγμές του, αλλά ο Τζάρεντ Λέτο αποδεικνύεται μάλλον «λίγος» σε έναν ρόλο που δεν μοιάζει αρκετά ανεπτυγμένος.
Προσωπικά διαφωνώ και με τη μουσική του Χανς Τσίμερ και συχνά είχα την αίσθηση ότι «καπελώνει» τις πανέμορφες εικόνες των Βιλνέβ και Ντίκινς. Και σίγουρα δεν μπορώ να τη συγκρίνω με τη δημιουργία του Vangelis που αποτελεί ένα από τα πλέον θρυλικά σάουντρακ στην ιστορία του σινεμά.
