Το Μυστικό που Έμεινε Κρυμμένο (Boomerang)
Ο Αντουάν είναι ένας σαραντάρης άντρας, που κουβαλά μέσα του πόνο του χαμού της μητέρας του, η οποία πνίγηκε όταν αυτός ήταν δέκα στο εξοχικό τους, στο Νουάρμουτιέρ. Παρόλα αυτά, είναι ένα θέμα που αρνείται να συζητήσει με όλους, ακόμα και τον ψυχολόγο του, εκτός από τη μικρότερη αδερφή του. Μετά τον χωρισμό του, αφήνοντας τα δυο παιδιά του στην πρώην σύζυγο του, ξεκινά ένα ταξίδι με την αδερφή του προς το Νουάρμουτιέρ, ένα νησί που ενώνεται κάποιες ώρες με τη στεριά με δρόμο, ενώ αργότερα η παλίρροια έρχεται και το αποκόβει. Ένα ατύχημα στο δρόμο θα του δώσει το έναυσμα να ξαναμιλήσει για το παρελθόν με τον πατέρα του και τη γιαγιά του, βρίσκοντας αρχικά απέναντί του τεράστια υψωμένα τείχη.
Η ταινία γυρίζει γύρω από το «φαίνεσθαι» και το «είναι» της οικογένειας. Προσπαθεί να διατηρήσει το κρυμμένο της «αίνιγμα», αλλά ταυτόχρονα προσεγγίζει τρυφερά και την ανθρώπινη πλευρά της, δηλαδή αυτή των ανθρώπινων σχέσεων, διατηρώντας μια γήινη διάσταση σε όλη της τη διάρκεια. Το μεν «αίνιγμα» θα σας κεντρίσει την περιέργεια, το δε ανθρώπινο στοιχείο κάνει πιο απτή την ταύτιση με τα κεντρικά πρόσωπα.
To Boomerang είναι μια ταινία μυστηρίου, που ξεκινά σαν οικογενειακό δράμα και επιστρέφει σε αυτό. Το πρώτο μέρος είναι φαινομενικά πιο αδύναμο, ώσπου να δέσει η πλοκή και να μας συστήσει τους χαρακτήρες. Αρχικά μας παρουσιάζει έναν υπερβολικό κεντρικό ήρωα, γεμάτο εμπάθεια, απωθημένα, μια ανεξήγητη οργή και μια έντονη αίσθηση ότι κάτι του κρύβουν, όσο αφορά τον πνιγμό της μητέρας του. Μοιάζει να είναι ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος, που στη δύσκολη φάση μετά τον πρόσφατο χωρισμό του, αποζητά κάτι να πιαστεί. Είτε έχει μεγαλοποιήσει καταστάσεις του παρελθόντος με τη φαντασία του, είτε μοιάζει να πλάθει μύθους και θεωρίες συνωμοσίας. Ο θεατής σε όλο το πρώτο μέρος θα αμφισβητήσει τον κεντρικό ήρωα.
Αυτό το δίλημμα δίνεται με ωραίο τρόπο τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά, ώστε ο θεατής για αρκετή ώρα να έχει εσωτερική αμφιταλάντευση στο τι να πιστέψει. Ποιος έχει άραγε δίκαιο και σε ποιο βαθμό;
Στο δεύτερο όμως μέρος, που είναι και το πιο συγκλονιστικό, θα αρχίσουν να ξεσκεπάζονται πολλά οικογενειακά μυστικά, που θα ρίξουν πολλές μάσκες. Περνάμε στη λύση του μυστηρίου και την κάθαρση. Η εξέλιξη σε αυτό το στάδιο προχωρά παράλληλα σε παρόν και παρελθόν, δυο διαφορετικές συνδεδεμένες μεταξύ τους ιστορίες. Το θέμα όμως που επικεντρώνεται και θίγει ουσιαστικά η ταινία, δεν είναι η διαχείριση της απώλειας στην οικογένεια, αλλά κυρίως το πως ψέματα και μυστικά, που ωραιοποιούνται ή καταπιέζονται να μείνουν θαμμένα στη σιωπή, κάποια στιγμή ξεπετάγονται σαν χείμαρρος να καταπιούν τους υπαίτιους. Εξ’ου και ο τίτλος «Μπούμεραγκ», ένα παιχνίδι ή όπλο παλαιότερα, που με όση περισσότερη ορμή το πετάξεις προς μια κατεύθυνση, με την ίδια θα επιστρέψει τελικά πίσω σε εσένα.
Υπάρχει άραγε πραγματικός διάλογος στις οικογένειες; Πώς διαχειρίζεται το κάθε μέλος ξεχωριστά το δράμα, ποιες ιστορίες αλλάζουν κάθε φορά που εξιστορούνται; Τι αποσιωπάτε και τι ωραιοποιείται; Όπως συχνά λένε, «την ιστορία την γράφουν πάντοτε οι νικητές», συχνά ορίζουμε την αλήθεια έτσι όπως μας βολεύει και μετά πείθουμε τους εαυτούς μας να την πιστέψουμε. Για να κλονιστεί αυτό πρέπει κάποιος να βρει το σθένος να σείσει όλο το οικοδόμημα από τα θεμέλια. Είναι προς τιμή των δημιουργών που επέλεξαν να μη κάνουν την ταινία σκοτεινή, για να εντείνουν την αίσθηση μυστηρίου, αλλά επέλεξαν να την φωτίσουν φυσικά, όπως το φως στο οποίο προσπαθεί να βγει η αλήθεια της.
Η ταινία διαθέτει αρετές και δεμένο σενάριο, όμως αργεί πολύ να μπει στο θέμα, της φλυαρώντας στην αρχή, ενώ βάζει στην εξιστόρηση πολλά παράπλευρα θέματα ξεφεύγοντας από την ουσία. Ο Λοράν Λαφίτ, χωρίς να είναι κακός, είναι στιγμές που φαντάζει λίγος στον κεντρικό ρόλο του Αντουάν, ευτυχώς όμως το σενάριο έρχεται να τον αλαφρύνει, ρίχνοντας πολύ βάρος και στους περιφεριακούς χαρακτήρες.
