Ημερολόγιο Καννών 2014: Καθημερινή ενημέρωση (Ημέρα 10η)
Σαν να ήσασταν εκεί! Κι εμείς μαζί σας. «Ταξιδεύουμε» (έστω και νοητικά) στις Κάννες για όσο διαρκεί το 67ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, σας μεταφέρουμε τις καλύτερες ατάκες, αυτά που ακούστηκαν και γράφτηκαν για τις ταινίες, φωτογραφίες από τις προβολές και τις συνεντεύξεις Τύπου.
Διαβάστε το αφιέρωμα για τις 15 ταινίες των Καννών που θέλουμε να δούμε
Τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα
Ημέρα 10η
Λίγο πριν πέσει η αυλαία της διοργάνωσης, δύο ταινίες ήρθαν να ταράξουν τα νερά στην Κρουαζέτ και να θέσουν σοβαρή υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα.
Ο λόγος για το Leviathan του Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ και το Clouds of Sils Maria του Ολιβιέ Ασάγιας. Το πρώτο απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια, αφηγούμενο την ιστορία ενός άνδρα που προσπαθεί να προστατεύσει μια έκταση που του ανήκει από τις ορέξεις ενός διεφθαρμένου δημάρχου. Οι κριτικοί έκαναν λόγο για υπέροχα πλάνα και μια βιβλική ιστορία που μιλά για τη διαφθορά στη σύγχρονη Ρωσία. Ο σκηνοθέτης της Επιστροφής δίνει πάντα υπέροχες ταινίες και δεν αποκλείεται να βραβευθεί ακόμα και με Χρυσό Φοίνικα.
Μιλώντας στις Κάννες, ο σκηνοθέτης δήλωσε: «Ένας φίλος μού είπε μια ιστορία ενός άνδρα που ζούσε στο Κολοράντο και που επαναστάτησε κατά μιας ισχυρής επιχείρησης. […] Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα οπουδήποτε. Μεταφέραμε την ιστορία στη Ρωσία και υπάρχει προηγούμενο: η αρχαία ιστορία. Η ιστορία του φτωχού Ιώβ στη Βίβλο. Από εκεί προέκυψε το Leviathan».
Πολύ θετικά και τα σχόλια που συνόδευσαν το Clouds of Sils Maria, μια ιστορία για μια μεγαλύτερη σε ηλικία ηθοποιό και τη σχέση της με μια νεότερη συνάδελφό της που αναλαμβάνει να ερμηνεύσει έναν ρόλο που την καθιέρωσε παλαιότερα. Τόσο η Ζιλιέτ Μπινός, όσο και η Κρίστεν Στούαρτ έλαβαν εγκωμιαστικά σχόλια για τις ερμηνείες τους, με πολλούς να δηλώνουν ότι το Clouds ήταν… η εκδίκηση για τη νεαρή ηθοποιό του Twilight.
«Φανταστείτε να παίζεις μια 20χρονη όταν είσαι 40. Δεν θα ήταν βαρετό; Με τα χρόνια σε πλάθει η ζωή, όπως τον πηλό. Η αλλαγή είναι καλή» είπε η Ζιλιέτ Μπινός στη συνέντευξη Τύπου.
Κατά τα άλλα, τα βλέμματα τη 10η ημέρα τράβηξε ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος βρέθηκε στις Κάννες για τιμητική προβολή του Pulp Fiction 20 χρόνια μετά την έξοδο του στις αίθουσες. Η προβολή έγινε στην παραλία, όπου βρέθηκαν Ούμα Θέρμαν και Τζον Τραβόλτα, ενώ μοιράστηκαν πίτσες. Αυτό όμως που συζητήθηκε ήταν η δήλωση του Ταραντίνο ότι το ψηφιακό φορμάτ αποτελεί «τον θάνατο του σινεμά» και τονίζοντας ότι το ψηφιακό φορμάτ είναι σαν την επιστροφή στην τηλεόραση.
Λίγο πριν την απονομή του Χρυσού Φοίνικα δόθηκαν και τα πρώτα βραβεία. Το βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής κέρδισε το The Tribe του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι από την Ουκρανία, μία ταινία γυρισμένη στην νοηματική γλώσσα χωρίς μετάφραση, μια ιστορία για τη σύγχρονη Ουκρανία.
Το μεγάλο βραβείο του «Ενα Κάποιου Βλέμματος» στο White God του Ούγγρου Κορνέλ Μουντρούσκο με πρωταγωνιστή έναν σκύλο. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι η ταινία αποτελεί μία παραβολή στην άνοδο του φασισμού στη χώρα του. Το βραβείο της Επιτροπής κέρδισε ο Σουηδός Ρούμπερ Οστλουντ για το Turist, ενώ το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής πήγε στον Βιμ Βέντερς και τον Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο για το ντοκιμαντέρ The Salt of the Earth. Βραβείο ανδρικής ερμηνείας δόθηκε στον Ντέιβιντ Γκουλπίλ για την ερμηνεία του στο Charlie’s Country και βραβείο για το καλύτερο καστ στο Party Girl των Μαρί Αματσουκελί, Κλερ Μπεργκέρ και Σάμουελ Τις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βραβείο της FIPRESCI δόθηκε στη Χειμερία Νάρκη του Τσεϊλάν.
Ημέρα 9η
Το Φεστιβάλ των Καννών ,παρ’όλες τις κριτικές που μπορούμε να κάνουμε,είναι το εφαλτήριο για νέα ταλέντα και η σκηνή όπου οι πολλά υποσχόμενοι νέοι σκηνοθέτες μετρούν τις δυνάμεις τους απέναντι στους καταξιωμένους δημιουργούς. Μια τέτοια αντιπαράθεση είχαμε και σήμερα με το νέο μεγάλο ταλέντο του καναδικού κινηματογράφου Ξαβιέ Ντολάν να μοιράζεται τα φώτα της ράμπας με τον μεγάλο δημιουργό Κέν Λόουτς. Ο νέος σκηνοθέτης συγκλόνισε το κοινό και τους κριτικούς και προβάλει πλέον ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία του Mommy είναι η ιστορία της χήρας Ντιάν που αναλαμβάνει να μεγαλώσει το υπερκινητικό γιο της που έχει και προβλήματα συγκέντρωσης όταν κλείνει το ίδρυμα που τον φιλοξενούσε. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την βοήθεια της αινιγματικής γειτόνισσας Κάιλα. Οι τρεις τους κατορθώνουν να βρουν τις ισορροπίες του και αρχίζουν να ελπίζουν για το μέλλον. Σε μια στιγμή της προβολής οι θεατές, εκτιμώντας ένα σκηνοθετικό τέχνασμα του Ντολάν, χειροκρότησαν, κάτι που είχε να συμβεί καιρό στις Κάννες. Οι κριτικοί δείχνουν να τους ακολουθούν υπογραμμίζοντας την μαεστρία της σκηνοθεσίας, την αίσθηση του ρυθμού, την ορθότητα του θέματος και την ωριμότητα του σεναρίου.
Στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης εξήγησε τους λόγους για τους οποίους επέλεξε να κινηματογραφήσει σε τετράγωνο κάδρο και την επιλογή του να ασχολείται με πολλές πτυχές της ταινίας: “Οι αποσπάσεις της προσοχής του θεατή μειώνονται. Το βλέμμα του θεατή είναι παγιδευμένο στα μάτια του χαρακτήρα. Αναπόφευκτα,υπήρξαν μεγάλες ευκαιρίες που θα μπορούσαμε να παίξουμε με τον λόγο αλλά προτιμήσαμε την εικόνα. Αντίο στον λόγο…Η ενδυματολογία είναι συνήθως παραμελημένη στον κινηματογράφο ενώ είναι αυτή είναι η πρώτη οπτική επαφή με τον θεατή. Προσπαθώ πάντα να κάνω ότι μου αρέσει να κάνω και με σταματάω μόνο όταν δεν ξέρω πως να το κάνω”. Η ηθοποιός Σουζάν Κλεμάν που παίζει την Κάιλα μιλά σχετικά με την ελευθερία έκφρασης που υπήρχε στο γύρισμα: “Tα πάντα είναι γραμμένα, ακόμη και η μουσική είναι εξαιρετικά δομημένη. Στο γύρισμα υπάρχει η χαρά του να αφήνεσαι. Υπάρχουν σκηνές που γίνονται κάτι άλλο καθώς ο Ξαβιέ μας οδηγεί αλλού,εκεί όπου δεν περιμένουμε να αφεθούμε. Ο Ξαβιέ γνωρίζει όλους τους χαρακτήρες του. Γίνεται ο κάθε χαρακτήρας“.
Ο μεγάλος δημιουργός Κέν Λόουτς μας δίνει ένα ακόμα μάθημα Ιστορίας με την ταινία του Jimmy’s Hall. H ταινία επικεντρώνεται στην ιστορία του Τζίμι που επιστρέφει στην Ιρλανδία,για να βοηθήσει τη μητέρα του με το οικογενειακό αγρόκτημα. Μετά από τις παρακλήσεις των νέων της περιοχής,παρά την αρχική του απροθυμία να προκαλέσει παλιούς εχθρούς όπως η εκκλησία και οι γαιοκτήμονες, αποφασίζει να ξανανοίξει το «Hall» μια αίθουσα οπού οι νέοι της περιοχής βρίσκονται εκεί για χορό, για να μελετήσουν ή να συζητήσουν. Η λειτουργία της δεν αρέσει σε όλους. Όπως και η ταινία του Λόουτς η οποία διχάζει την κριτική. Αρκετοί είναι αυτοί που μιλούν για μια ταινία μεγάλου δημιουργού που με δεξιοτεχνία διηγείται μια ιστορία που μοιάζει επίκαιρη ακόμα και σήμερα αλλά οι περισσότεροι γράφουν ότι η ταινία είναι ένα παράξενο μείγμα πολιτικής και ταινίας χορού. Δεν λείπουν και αυτοί που λένε ότι το κύκνειο άσμα του μεγάλου σκηνοθέτη δεν είναι αντάξιο της μεγάλης καριέρας του.
Ο Κέν Λόουτς μίλησε για το γύρισμα σε φιλμ που έκανε και για την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας: “Το φιλμ 35 χιλιοστών πρέπει να κοπεί για αυτό δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που κάνουμε, η συνεργασία γίνεται πιο ανθρώπινη. Το φιλμ μπορεί να το αγγίξεις ,να το νιώσεις. Επειδή κοστίζει ακριβά ζήτησα από τους μοντέρ να δουν μήπως έχουν στην αποθήκη τους. Τελικά είχε η εταιρεία Pixar στις αποθήκες της και μπορέσαμε να γυρίσουμε την ταινία με την βοήθεια της… Πιστεύω ότι η κατάσταση στην Ιρλανδία είναι η ίδια με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είμαστε όλοι στο έλεος του νεοφιλελευθερισμού. Αν ζούσε σήμερα, ο Τζίμι θα αντιμετώπιζε τις μεγάλες δυνάμεις, τις πολυεθνικές που ελέγχουν σχεδόν τα πάντα. Αυτό είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε και ο Τζίμι θα ήταν μέρος αυτού του αγώνα. Υπάρχει ένα κοινό σημείο μεταξύ των εποχών, είναι η χαρά της ζωής της νεολαίας στην περιοχή αυτή της Ιρλανδίας, οι νέοι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν διάθεση για τη ζωή και ελπίζω ότι αυτό αποτυπώνεται και στην ταινία”.
Hμέρα 8η
Καθαρά γαλλόφωνο το σημερινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ όπου συναντιούνται ένας δημιουργός που τώρα αρχίζει και καθιερώνεται και ένα ιερό τέρας της Ιστορίας του κινηματογράφου,οι Μισέλ Χαζαναβιτσιούς και Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Ο Χαζαναβιτσιούς συμμετέχει με την δραματική ταινία The Search που αφηγείται την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που τα πεπρωμένα τους θα συναντηθούν κατά τη διάρκεια του πολέμου της Τσετσενίας. O σκηνοθέτης απομακρύνεται από το αγαπημένο είδος του,την κωμωδία, και επιχειρεί να εντυπωσιάσει σκηνοθετώντας ένα δράμα. Μάλλον δεν τα κατάφερε,αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των κριτικών που συμφωνούν ότι η ταινία ξεκινάει με καλές προθέσεις αλλά η τετριμμένη αντιμετώπιση του θέματος την καθιστά μια απλή αντιγραφή της ομώνυμης ταινίας του Φρέντ Τσίνεμαν που είχε κερδίσει το Όσκαρ το 1948.
Ο σκηνοθέτης στην συνέντευξη τύπου δήλωσε : “Δεν πιστεύω ότι κάνω απλές ταινίες.Έχουν όλες γεννηθεί από μια ισχυρή επιθυμία. Οι περιορισμοί που το ίδιο το θέμα σου επιβάλλει είναι από τα στοιχεία που χρειάζεσαι για να δουλέψεις. Η επιθυμία μου για αυτή την ταινία είχε πολλά πρόσωπα αλλά ο κυριότερος λόγος που ήθελα να την κάνω ήταν για να διηγηθώ μια ιστορία που κανένας δεν είχε διηγηθεί ακόμα. Θεώρησα ενδιαφέρον να τοποθετηθώ πιο κοντά στον άνθρωπο και να προσεγγίσω άμεσα τους χαρακτήρες και την ιστορία”. H ηθοποιός,και σύζυγος του σκηνοθέτη, Μπερενίς Μπεζό μίλησε για τον ρόλο της και για την μουσική: “Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον είναι ότι ο Μισέλ δημιούργησε για μένα ένα χαρακτήρα που δεν είναι η ηρωίδα της ιστορίας.Οι Δυτικοί είναι πάντα στις πολεμικές ταινίες αυτοί που γνωρίζουν. Σε αυτή την ταινία είναι οι πολίτες της χώρας που είναι στο επίκεντρο… Η μουσική είναι μέρος της κουλτούρας των χωριών που γυρίσαμε την ταινία,και έχει τις ρίζες της σε αυτά,είναι ένας τρόπος για τους χωρικούς να εκφράσουν τον εαυτό τους. Αυτή είναι μια ταινία για την ανθεκτικότητα“.
O Ζαν Λυκ Γκοντάρ δεν θέλησε να παραστεί στις Κάννες και άφησε την ομάδα των ηθοποιών να παρουσιάσει την ταινία. Η ταινία του Adieu au langage είναι ένα ερωτικό τρίγωνο και ταυτόχρονα μια κριτική του ανθρωπίνου είδους. Μια παντρεμένη γυναίκα απάτα τον σύζυγο της με ένα νεότερο άντρα. Όταν ο απατημένος σύζυγος επιστρέφει καυγάδες και ανατροπές σημαδεύουν την πλοκή του έργου. Ο δαιμόνιος Γκοντάρ γύρισε την ταινία με την τεχνολογία 3D,τεχνολογία που είναι προορισμένη για ταινίες δράσης και επιστημονικής φαντασίας και δίνει μια ποιητική διάσταση στα φυλλώματα των δέντρων,στα τοπία και στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Οι κριτικοί διχάζονται,κάτι που έχει γίνει συνήθεια με τα τελευταία έργα του σκηνοθέτη, ανάμεσα σε αυτούς που γράφουν για μια πνευματική διαθήκη του Γκοντάρ και σε αυτούς που μιλούν για ένα βαρετό έργο με τμηματική αφήγηση που δεν καταλήγει πουθενά.
Η απουσία του Γκοντάρ έγινε αιτία να ακυρωθεί η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου. Ο Γκοντάρ δημιούργησε αίσθηση μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό της Γαλλίας καθώς επιτέθηκε χωρίς λόγο στον Κουέντιν Ταραντίνο,ένα από τους μεγαλύτερους θαυμαστές του. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν θα ήθελε να τον συναντήσει ο Γκοντάρ απάντησε: “ Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ως άτομο.Είναι ένας απατεωνίσκος, ένα χαμένο μικρό αγόρι που σε άλλες εποχές θα μισούσαμε αλλά τώρα τον αφήνουμε απλώς να υπάρχει”.
Ημέρα 7η
Ημέρα μεγάλων συγκινήσεων η σημερινή καθώς προβλήθηκαν δύο ταινίες που κάνουν δύσκολες τις προγνώσεις για την απονομή του Χρυσού Φοίνικα. Τα τρομερά αδέρφια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν, παρουσίασαν το κοινωνικό δράμα Deux Jours, une nuit και ενθουσίασαν τους κριτικούς που γράφουν για ένα νέο αριστούργημα και μια εκπληκτική ερμηνεία από την Μαριόν Κοτιγιάρ. Η ταινία είναι η ιστορία της Σάντρα που κινδυνεύει να χάσει την δουλειά της και έχει στην διάθεση της ένα σαββατοκύριακο για να πείσει τους συναδέρφους της να θυσιάσουν το πριμ τους για να μπορέσει να κρατήσει την θέση της. Οι κριτικοί μιλούν για έκρηξη, για ηλεκτροσόκ,για την ταινία που συγκίνησε περισσότερο τους θεατές. Οι σκηνοθέτες δημιούργησαν μια ταινία που εξετάζει με οξυδέρκεια τα δείνα της σύγχρονης κοινωνίας μέσω μιας εξαιρετικής δραματουργίας και του σκηνοθετικού ύφους του Νταρντέν με την κάμερα να κολλάει πάνω στα πρόσωπα και το σώμα των ηθοποιών.
Στην συνέντευξη τύπου οι αδερφοί Νταρντέν μίλησαν για τις προθέσεις τους: “Προσπαθήσαμε να διηγηθούμε πως όλη αυτή η αλληλεγγύη που δέχτηκε η Σάντρα την μεταμόρφωσε και την έκανε να πει στο τέλος ότι πάλεψε και είναι ευτυχισμένη για αυτό. Πιστεύουμε ότι σήμερα μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι,τουλάχιστον αυτό το μήνυμα θέλουμε να περάσουμε με αυτή την ταινία”. Η Μαριόν Κοτιγιάρ εξήγησε τον τρόπο δουλειάς των σκηνοθετών: “Για να δώσουμε την αίσθηση της αλήθειας στην ερμηνεία και την εντύπωση ότι είναι αυτοσχεδιασμός χρειάστηκε να δουλέψουμε πάρα πολύ σκληρά. Όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες μιλούσαν συνέχεια για τους θεατές κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στα κινηματογραφικά πλατό. Ο Ζάν Πιέρ και ο Λυκ κάνουν κινηματογράφο για τους θεατές,θέλουν να τους κάνουν να ζήσουν τις καταστάσεις”.
Στο νησί του Αμάμι στη Ιαπωνία, οι άνθρωποι ζουν σε αρμονία με τη φύση και πιστεύουν ότι ο Θεός ζει σε κάθε δέντρο,σε κάθε πέτρα και σε κάθε φυτό. Ένα καλοκαιρινό βράδυ, ο νεαρός Κάιτο ανακαλύπτει το σώμα ενός άνδρα που επιπλέει στη θάλασσα και μαζί με την φίλη του Κιόκο θα προσπαθήσει να λύσει αυτό το μυστήριο. Αυτή είναι η πλοκή του Still the water της Ναόμι Καβάσε που άρεσε αρκετά αλλά δεν προκάλεσε τον ομόφωνο θαυμασμό όπως οι Νταρντέν. Όλοι βρίσκουν την ταινία όμορφη και συγκινητική αλλά υπάρχουν και οι αντιρρήσεις σχετικά με τον ρυθμό της αφήγησης που για κάποιους είναι αργός. Μπορεί η κινηματογράφηση της φύσης και των χαρακτήρων να είναι υπέροχη αλλά σε κάποιες στιγμές η ταινία γίνεται επιτηδευμένη και προσποιητή σύμφωνα με τους κριτικούς του γαλλικού περιοδικού L’Express αλλά και τους συναδέρφους τους της βρεταννικής εφημέρίδας The Guardian.
Στην συνέντευξη τύπου η σκηνοθέτης εξήγησε την φιλοσοφία της ζωής όπως την αντιλαμβάνεται και θέλει να την μεταφέρει στον κινηματογράφο. “Ο σκηνοθέτης πρέπει να έχει την ικανότητα να αντανακλά την πραγματικότητα στην ταινία του και να δείχνει την δυνατότητα των χαρακτήρων του να συγχωνεύονται με τον κόσμο γύρω τους. Προσπάθησα να μεταφέρω την πραγματικότητα του νησιού στην οθόνη και επίσης να δείξω αυτό που κάνει την ομορφιά της φύσης .Οι κάτοικοι του νησιού φοβούνται την φύση, αλλά παρά τον φόβο ,συνεχίζουν να ζουν σε αυτό το περιβάλλον και αυτό το γεγονός είναι συγκινητικό”.
Πέρα από αυτές τις δύο ταινίες προβλήθηκε και το πολυαναμενόμενο σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Ράιαν Γκόσλινγκ που απογοήτευσε πλήρως τους κριτικούς και σας προτείνουμε να διαβάσετε το σχετικό μας άρθρο.
Οι κριτικοί έκραξαν την ταινία του Γκόσλινγκ
Ημέρα 6η
Σε κάθε διοργάνωση του Φεστιβάλ Καννών υπάρχει κάτι σαν άγραφος κανόνας:όσο προχωράει το Φεστιβάλ τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται και οι δύο ταινίες που μας έρχονται από την Βόρεια Αμερική επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ας αρχίσουμε με την επιστροφή ενός παλιού γνώριμου του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ με την καινούργια του ταινία Maps to the stars με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Τζούλιαν Μούρ και Τζόν Κιούζακ. Ο σκηνοθέτης στρέφει την κάμερα του προς την Μέκκα του κινηματογράφου και μας δείχνει την σκοτεινή πλευρά της. Οι κριτικοί διχάστηκαν απέναντι στην ταινία με άλλους να μιλάνε για δυναμική επιστροφή του Κρόνεμπεργκ με μια σκληρή ταινία που σε υπνωτίζει και σε κάνει να είσαι στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας,του ονείρου και του εφιάλτη και τους πολέμιους να υποστηρίζουν ότι ο Κρόνεμπεργκ έχει χάσει την εκφραστική του δύναμη και δεν δείχνει να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό.
Στην συνέντευξη τύπου ο Κρόνεμπεργκ δήλωσε: “Η ταινία δεν είναι μια επίθεση εναντίον του Χόλιγουντ.Θα μπορούσε να έχει ως σκηνικό την Γουόλ Στρίτ ή την Ουάσιγκτον. Είναι η απεικόνιση της προσπάθειας του ανθρώπου να επιτύχει και να κερδίσει πολλά χρήματα”. Η Τζούλιαν Μούρ και ο Τζον Κιούζακ μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για το σενάριο χαρακτηρίζοντας αστείο αλλά και σοβαρό ταυτόχρονα και μία άσκηση ακριβείας.
Η ταινία του Μπένετ Μίλερ Foxcatcher έτυχε θριαμβευτικής υποδοχής από τους κριτικούς με όλους να εκθειάζουν την σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη πάνω σε μια πραγματική ιστορία.Ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος φέρνει στην ομάδα του δύο αδέρφια που είναι και ταλαντούχοι παλαιστές και δημιουργούνται εντάσεις που θα έχουν και τραγικές συνέπειες. Είναι μια παράξενη ιστορία για ένα παράξενο άνθρωπο και η ταινία υπερβαίνει την τραγική περίπτωση με ένα σενάριο αντάξιο των αδελφών Κοέν συνδυάζοντας φινέτσα,ένταση και χιούμορ. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στους ηθοποιούς να συνθέσουν καταπληκτικούς χαρακτήρες και ιδιαίτερα ο γνωστός κωμικός Στιβ Καρέλ που είναι αγνώριστος και που σε καθηλώνει,χωρίς να ξεχνάμε τους Τσάνιγκ Τατούμ και Μάρκ Ράφαλο στο ρόλο των αδερφών. Η ταινία δείχνει ότι θα είναι ένα από τα μεγάλα φαβορί για κάποιο από τα βραβεία της επιτροπής.
Ο Μίλερ στην συνέντευξη τύπου δήλωσε: “Ο τρόπος κινηματογράφησης δεν πρέπει να είναι ένα μέσο διήγησης μιας ιστορίας αλλά ένα μέσο παρατήρησης. Δεν είναι μια πολιτική ταινία είναι μια ταινία που προσπαθεί να καταλάβει κάποια δυναμική όπως η παρακμή. Χρησιμοποιήσαμε ένα μικροσκόπιο για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα σε αυτή την ιστορία”. Ο Στιβ Καρέλ διευκρίνισε σχετικά με το ρόλο του : “Προσέγγισα αυτό το τραγικό ρόλο κατά τον ίδιο τρόπο όπως μια κωμωδία επειδή οι χαρακτήρες δεν έχουν ποτέ την συνείδηση της ύπαρξης σε μια κωμωδία ή μια τραγωδία. Πλησίασα αυτή την ταινία ως μια ιστορία”.
Να σας θυμίσουμε ότι σήμερα προβάλλεται στο διαγωνιστικό τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα η ταινία του Πάνου Κούτρα Xenia και του ευχόμαστε καλή επιτυχία.
Διαβάστε την άποψη του Τάιλερ για το Xenia
Ημέρα 5η
Στο φετινό Φεστιβάλ Καννών η γυναικεία παρουσία είναι έντονη και αυτό σήμερα έγινε ακόμα πιο αισθητό με την προβολή της ταινίας του Τόμι Λι Τζόουνς The homesman που πολλοί κριτικοί χαιρέτησαν ως ένα φεμινιστικό γουέστερν. Ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης διηγείται την ιστορία της Μαίρη Μπί, μιας σκληροτράχηλης πιονιέρου,που αναλαμβάνει την δύσκολη αποστολή να συνοδέψει τρεις χήρες πιονιέρων που έχασαν τα λογικά τους σε ένα ίδρυμα στην Αιόβα. Στο δρόμο συναντούν τον Τζόρτζ Μπρίγκς, ένα μικροαπατεώνα,που δέχεται να τις συνοδέψει έναντι αμοιβής. Η ταινία έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τους κριτικούς που εξυμνούν τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τα τοπία και τους ανθρώπους θυμίζοντας τον μεγάλο Τζον Φόρντ. Οι δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες και οι ερμηνείες των ηθοποιών συγκίνησαν τους θεατές αλλά και τους κριτικούς και πολλοί μιλούν για ένα από τα φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα.
Στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης μίλησε για την προετοιμασία της ταινίας λέγοντας : “Διαβάσαμε πολλά βιβλία για τις ψυχικές διαταραχές στο δέκατο ένατο αιώνα. Μάθαμε πως θεράπευαν τις ψυχικές ασθένειες εκείνη την περίοδο και φανταστείτε ότι εκείνη την περίοδο η θεραπεία για την σχιζοφρένεια ήταν να βουτήξεις τον άρρωστο σε παγωμένο νερό για οχτώ ώρες”. Τέλος τόνισε “αυτό που ψάχνω είναι η πρωτοτυπία και πιστεύω ότι με αυτό το σενάριο είχαμε την τύχη να βρούμε κάτι πρωτότυπο που έβγαινε από το σύστημα παραγωγής”. Η Χίλαρι Σουόνκ μιλώντας για τον χαρακτήρα της είπε: “Ορισμένοι από τους χαρακτήρες που ερμήνευσα ήταν βαθείς και ισχυροί. Ένας από αυτούς είναι και η Μαίρη Μπι και για μένα είναι σημαντικό να ερμηνεύεις ισχυρούς χαρακτήρες σε μια εποχή που έχουμε όλο και λιγότερο την αίσθηση της αρετής”.
H μεγάλη κινηματογραφική σχολή της Ιταλίας αντιπροσωπεύεται από μια γυναίκα σκηνοθέτη, την Αλίς Ρορβάσερ με την ταινία της Le meraviglie με πρωταγωνίστρια την Μόνικα Μπελούτσι. Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας μια νεαρή κοπέλα που ζει με την οικογένεια της σε μια φάρμα απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και ζουν από τα βιολογικά προϊόντα που παράγουν. Η ισορροπία της οικογένεια ταράζεται από την διπλή εισβολή στην ζωή τους ενός νέου γερμανού που βρίσκεται σε πρόγραμμα επανένταξης και ενός τηλεοπτικού παιχνιδιού που έχει ως θέμα την περιοχή τους. Οι κριτικές κάνουν λόγο για μια διασκεδαστική και τρυφερή ταινία που δεν γίνεται ένα υπέροχο κινηματογραφικό έργο πάνω στις δυσκολίες της εφηβείας.
Η σκηνοθέτιδα μιλώντας για την ταινία της τονίζει ότι: “Είναι ένας ώμος μύθος προσκολλημένος στην πραγματικότητα. Μπορούμε να πούμε ότι είναι μια ιστορία βασιλιά και βασίλισσας. Δημιουργήσαμε ένα έργο που δίνει αρκετό χώρο στο θεατή σε μια εποχή που δεν του δίνει αρκετό.Οι κινηματογραφικές μου επιρροές είναι πολλές αλλά δεν εμπνέομαι μόνο από τον κινηματογράφο αλλά και από την λογοτεχνία και άλλες μορφές έκφρασης όπως η ζωή“. Η Μόνικα Μπελούτσι δήλωσε με την σειρά της: “Kάνω αυτήν την δουλειά κυρίως για τις εμπειρίες που έχω από την συναναστροφή μου με τους καλλιτέχνες. Και αυτή ήταν μια πολύ καλή εμπειρία γιατί η ευθύτητα και η ειλικρίνεια της Αλίς με άγγιξαν. Η δύναμη της διαπερνά την ταινία καθώς είναι μια γυναίκα που ψάχνει το κάτι διαφορετικό” .
Hμέρα 4η
Για ένα Φεστιβάλ που συνδυάζει άψογα την λάμψη της μόδας και την ουσία του κινηματογράφου σήμερα ήταν μια ξεχωριστή ημέρα καθώς προβλήθηκε η ταινία του Μπερτράν Μπονελό με θέμα την ζωή του διάσημου μόδιστρου Υβ Σαν Λοράν που τον ενσαρκώνει ο γάλλος ηθοποιός Γκασπάρ Ουλιέλ. Ο σκηνοθέτης εστιάζει στην ζωή του διάσημου σχεδιαστή κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 7ο που είναι ίσως η πιο δημιουργική του περίοδος αλλά και η χειρότερη για την εύθραυστη ψυχή του. Οι κριτικοί δείχνουν όλοι να συμφωνούν ότι η ερμηνεία του Ουλιέλ είναι συγκλονιστική αλλά διχάζονται σε ότι αφορά την σκηνοθεσία του Μπονελό. Οι υπερασπιστές της θεωρούν ότι είναι ένα μανιφέστο αισθητικής ενώ οι πολέμιοι επισημαίνουν ότι οι σκηνές ακολασίας είναι πάρα πολλές και κουραστικές.
Στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης δήλωσε “είμαι περήφανος που μπορέσαμε να κάνουμε μια ταινία με πλήρη ελευθερία. Ήθελα να την γυρίσω με κάμερα 35 χιλιοστών γιατί το φίλμ προσφέρει ακόμα μια πλούσια και ομαλή υφή των χρωμάτων που οι ψηφιακές κάμερες δεν έχουν φτάσει ακόμα“. Ο Γκασπάρ Ουλιέλ αφού τόνισε ότι η ταινία είναι μια Οδύσσεια στο μυαλό ενός καλλιτέχνη μίλησε για την δυσκολία του ρόλου του: ” Υπήρχε ένα μέρος του εαυτού μου στη δική μου ερμηνεία του Υβ Σαν λοράν .Ένας ηθοποιός προσπαθεί να φτάσει στα όρια του σε κάθε ερμηνεία. Ήμουν γυμνός μερικές φορές τόσο φυσικά όσο και φυσικά,αλλά ένοιωθα ακόμα περισσότερο γυμνός όταν έπρεπε να ερμηνεύσω την κατάθλιψη ή το αίσθημα της μοναξιάς”.
Ο αργεντινός σκηνοθέτης Νταμιάν Σιφρόν συμμετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό με την ταινία Relatos Salvajes. H ταινία είναι μια συρραφή έξι ιστοριών που θίγει την ευπάθεια των ανθρώπων στο σύγχρονο κόσμο. Το σκάσιμο ενός λάστιχου με απρόβλεπτες συνέπειες,η ανακάλυψη μιας απιστίας εν μέσω της γαμήλιας τελετής,η κατάσχεση ενός αυτοκινήτου που καταστρέφει τη ζωή ενός ανθρώπου και μια εκδίκηση που καταλήγει άσχημα συνθέτουν την πλοκή αυτής της μαύρης κωμωδίας που δίχασε την κριτική. Πολλοί μιλούν για μια αριστουργηματική μαύρη κωμωδία που θα είναι υποψήφια για βραβείο σεναρίου ενώ οι πιο αυστηροί κριτές γράφουν ότι πρόκειται για μια καλή αντιγραφή των αντίστοιχων ιταλικών κωμωδιών της δεκαετίας του 70.
Ο σκηνοθέτης μιλώντας για το έργο του επισημαίνει: “Υπήρξαν περισσότερες ιστορίες αρχικά,ακριβώς 12. Στο τέλος επέλεξα έξι και η συνάντηση αυτών των ιστοριών, η μια πιο άγρια από την άλλη, έδωσε στην ταινία τον τίτλο της.Οι ιστορίες είναι σαν μια διαδρομή τρένου σε πάρκο αναψυχής,δεν υπάρχει πραγματική σειρά.Είμαι σκηνοθέτης και έχω την ευκαιρία να μιλήσω για το τι μου παράγει άγχος.Αν είχα γεννηθεί και μεγαλώσει κάτω από δύσκολες συνθήκες δεν θα ήμουν υπάκουος. Σίγουρα,θα ήμουν στη φυλακή, αν δεν είχα την ευκαιρία να εκφραστώ… Άλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί.”
Hμέρα 3η
Δύσκολη ήταν η επιστροφή στις Κάννες για ένα από τα πάλαι πότε αγαπημένα παιδιά της παγκόσμιας κριτικής, τον Ατόμ Εγκογιάν. Ο σκηνοθέτης παρουσίασε την καινούργια του ταινία The Captive με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ρέινολντς στο ρόλο ενός πατέρα που ψάχνει την κόρη του που έχει εξαφανιστεί. Σε αντίθεση με τον αγγλοσαξονικό τύπο που είναι ιδιαίτερα σκληρός με την ταινία, ο γαλλικός δείχνει να είναι μοιρασμένος. Υπάρχουν σίγουρα κάποια στοιχεία της θεματολογίας του Εγκογιάν όπως οι ψυχολογικές συνέπειες ενός προσωπικού δράματος, η σχέση θύτη και θύματος και η σχέση με τα καινούργια μέσα επικοινωνίας αλλά όλα δείχνουν ότι ο σκηνοθέτης δημιούργησε μια ψυχρή και αποστειρωμένη ταινία που χάνει σε σύγκριση με την περσινή επιτυχία Prisoners του Ντενίς Βιλνέβ.
Στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης δήλωσε «Η ιδέα της αιχμαλωσίας είναι τρομακτική. Προέρχεται από την ανδρική επιθυμία να δημιουργήσει έναν κόσμο εντελώς υπό τον έλεγχό του. Η αιχμαλωσία είναι η έκφραση μιας διεστραμμένης ρομαντικής ιδέας του να αποκλείσεις το αντικείμενο του πόθου σου από τον υπόλοιπο κόσμο». Ο Ράιαν Ρέινολντς τόνισε ότι «αυτό που είναι σημαντικό στην καριέρα σου είναι να δουλεύεις με σπουδαίους σκηνοθέτες είτε πληρώνεσαι καλά είτε όχι».
Ο Τούρκος σκηνοθέτης, Νούρι Μπίλκε Τσεϊλάν παρουσίασε την ταινία του Winter Sleep η οποία, παρά την μεγάλη της διάρκεια (3 ώρες και δεκαπέντε λεπτά), ενθουσίασε το κοινό και τους κριτικούς και προβάλλει ως φαβορί για ένα από τα μεγάλα βραβεία. H ταινία είναι η ιστορία του Αιντίν, συνταξιούχου ηθοποιού που έχει ένα μικρό ξενοδοχείο στην κεντρική Ανατολία και ζει με τη νέα σύζυγό του Νιχάλ και την αδελφή του Νέκλα που εξακολουθεί να υποφέρει από το πρόσφατο διαζύγιό της. Το χειμώνα όταν το χιόνι καλύπτει τη στέπα, το ξενοδοχείο γίνεται το καταφύγιο τους, αλλά και το θέατρο του σπαραγμού τους. Μια σκληρή μελέτη χαρακτήρων με εξαιρετική κινηματογράφηση, σύμφωνα με τον διεθνή τύπο, που επιβεβαιώνει την μαεστρία του Τούρκου σκηνοθέτη.
Να σημειώσουμε ότι οι συντελεστές της ταινίας παρουσιάστηκαν με μαύρα κορδελάκια στα ρούχα τους ως ένδειξη πένθους για τους ανθρακωρύχους της Σόμα.
Η ταινία όμως που ενθουσίασε όλους και έφερε χαμόγελα στα χείλη όλων ήταν το Πως να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2 με τις καινούργιες περιπέτειες του Ψάρη και του Φαφούτη. Οι δύο παράταιροι φίλοι συνεχίζουν τις εξερευνήσεις τους και ανακαλύπτουν μια σπηλιά όπου έχουν βρει καταφύγιο δράκοι και οι ισορροπίες διαταράσσονται. Το Hollywood Reporter γράφει σχετικά με την ταινία «Τεχνικά απίστευτη η ταινία κατορθώνει να μας αγγίξει με τον τρόπο που παρουσιάζει τις σχέσεις δράκων και ανθρώπων». Στην συνέντευξη τύπου ο σκηνοθέτης Ντήν Ντε Μπλουά δήλωσε: «Θεωρώ τον Μιγιαζάκι ως ένα μεγάλο δάσκαλο σε ότι αφορά το κινούμενο σχέδιο και ήθελα σε αυτή την ταινία να έχουμε όσες το περισσότερο στιγμές Μιγιαζάκι μπορούσαμε να έχουμε». Η Κέιτ Μπλάνσετ, που δανείζει την φωνή της στην μητέρα του ήρωα, είπε ότι δέχτηκε το ρόλο γιατί o χαρακτήρας δεν ήταν μονόπλευρος.
Τρία διαφορετικά είδη κινηματογράφου για την τρίτη ημέρα και το ταξίδι συνεχίζεται….
Ημέρα 2η
Διθυραμβικές ήταν οι κριτικές που συνόδευσαν τη νέα ταινία του Μάικ Λι, Mr Turner, για τη ζωή του Άγγλου ζωγράφου, Γουίλιαμ Τέρνερ, η οποία προβλήθηκε στις Κάννες στο διαγωνιστικό τμήμα. Ο Τίμοθι Σπολ θεωρείται ένα από τα πρώτα φαβορί για βραβείο ανδρικής ερμηνείας και όλοι μιλούν για μια εξαιρετική βιογραφία, η οποία επικεντρώνεται στα 25 τελευταία χρόνια της ζωής του ρομαντικού ζωγράφου.
«Ο Τέρνερ ήταν ο καλλιτέχνης του μεγαλείου» είπε ο Σπολ στη συνέντευξη Τύπου στις Κάννες και δήλωσε ότι χρειάστηκε δύο χρόνια για να μάθει να ζωγραφίζει, προκειμένου να μη γίνει εντελώς ρεζίλι. Από την πλευρά του, ο Μάικ Λι είπε ότι η ζωή του Τέρνερ διέθετε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που θα μπορούσαν να την κάνουν ενδιαφέρουσα για μια ταινία.
«Αισθανόμουν ότι υπήρχε χώρος για μια ταινία που θα εξέταζε την ένταση ανάμεσα σε αυτόν τον πολύ θνητό και γεμάτο ελαττώματα άνθρωπο και το επικό έργο του, τον πνευματικό τρόπο που είχε να διυλίζει τον κόσμο» είπε.
Αντίστοιχα, όμως, καλές κριτικές συνόδευσαν και την ταινία Timbuktu του Αμπντεραχμανέ Σισακό που και αυτή διαγωνίζεται για Χρυσό Φοίνικα. Όπως γράφει ο Guardian πρόκειται για ένα «εξαιρετικό πορτραίτο ενός τόπου που διοικείται από τη θρησκεία και όπου οι άνθρωποι πληγώνονται από τους διαχωρισμούς».
Η ιστορία ασχολείται με τον θάνατο μιας αγελάδας που ονομάζεται GPS, ένα εύστοχο σχόλιο, όπως αναφέρει ο Guardian, για μία χώρα που έχει χάσει τον δρόμο της.
Συγκινημένος στη συνέντευξη Τύπου, ο σκηνοθέτης είπε ότι αφορμή για την ταινία υπήρξε ο λιθοβολισμός ενός ζευγαριού σε ένα μικρό χωριό στο Μάλι. «Όχι μόνο γιατί αυτό συνέβη, αλλά επίσης και γιατί κανείς δεν μίλησε γι’ αυτό» τόνισε, λέγοντας ότι ο κόσμος γίνεται «αδιάφορος ως προς τον τρόμο».
Ημέρα 1η
Ή αλλιώς ημέρα αφιερωμένη στη Νικόλ Κίντμαν. Και όχι στην Γκρέις Κέλι, όπως θα περίμενε κανείς, καθώς η ταινία Grace of Monaco, στην οποία η Κίντμαν ερμηνεύει την ηθοποιό πριγκίπισσα κατακρεουργήθηκε από τους κριτικούς. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε ότι o Guardian χαρακτήρισε την ταινία «εντυπωσιακή καταστροφή» και έκανε λόγο για μία από τις χειρότερες ταινίες που έχουν προβληθεί στις Κάννες. Άλλοι τη χαρακτήρισαν camp, λέγοντας ότι βγάζει γέλιο. «Το μόνο πρόβλημα; Δεν είναι κωμωδία» γράφει ο κριτικός του Guardian.
Στη συνέντευξη Τύπου, η Κίντμαν αναφέρθηκε και στις αντιδράσεις της οικογένειας της Γκρέις Κέλι. «Φυσικά αισθάνομαι στεναχωρημένη. Η ταινία δεν είχε κακή πρόθεση προς την οικογένεια, κυρίως τη Γκρέις και τον Ρενιέ. Εάν όντως είδαν την ταινία θα έβλεπαν ότι υπάρχει μεγάλη τρυφερότητα και για τους δύο γονείς τους» είπε. Για την ιστορία, να πούμε ότι τα παιδιά της Γκρέις Κέλι και του πρίγκιπα Ρενιέ χαρακτήρισαν την ταινία «φάρσα».
Μάλιστα, αποκάλυψε ότι η περίοδος που κέρδισε το Όσκαρ για την ερμηνεία της στις Ώρες ήταν η πιο μοναχική της ζωής της. «Γύρισα σπίτι και δεν είχα κανέναν» δήλωσε. Να θυμίσουμε ότι κέρδισε το Όσκαρ δύο χρόνια μετά τον χωρισμό της από τον Τομ Κρουζ.
Από την πλευρά του, ο σκηνοθέτης του Grace of Monaco, Ολιβιέ Νταχάν, είπε ότι ήθελε να κάνει μια ταινία για το σινεμά. «Αναφέρεται σε μία ηθοποιό». Όσο για το εάν υπάρχει ρεαλισμός στην ταινία του, ο ίδιος λέει ότι δεν την χαρακτηρίζει «βιογραφία». «Ήθελα να δουλέψω με το ένστικτο, δεν ήθελα απλά να μείνω στα γεγονότα, ήθελα να σκάψω βαθύτερα».
Η Τετάρτη, ήταν η ημέρα της τελετής έναρξης. Ο Λαμπέρ Γουίλσον παρουσίασε την τελετή, προσπαθώντας να συνδυάσει χιούμορ και νοσταλγία. «Αυτό που ζητάμε από το σινεμά είναι να μας δώσει αυτό που η αγάπη και η ζωή ξέχασε να μας δώσει, δηλαδή το μυστήριο, το θαύμα. Κάντε χώρο για θαύματα!» είπε.
Εμείς θα ακολουθήσουμε τη συμβουλή του και θα κάνουμε χώρο για μικρά κινηματογραφικά θαύματα. Μερικά από αυτά μπορεί να συμβούν και στις Κάννες.
