Ημερολόγιο Καννών: καθημερινή ενημέρωση για το Φεστιβάλ
Σαν να ήσασταν εκεί! Κι εμείς μαζί σας. «Ταξιδεύουμε» (έστω και νοητικά) στις Κάννες για όσο διαρκεί το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, σας μεταφέρουμε τις καλύτερες ατάκες, αυτά που ακούστηκαν και γράφτηκαν για τις ταινίες, φωτογραφίες από τις προβολές και τις συνεντεύξεις Τύπου.
Μέρα 12η
Αφιερωμένη στην Αντέλ και στην πρώτη gay/ lesbian/ queer ταινία που βραβεύεται στις Κάννες -και μάλιστα σε μία περίοδο μεγάλης συζήτησης για τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Περισσότερα για τα βραβεία διαβάστε εδώ
Μέρα 11η
Η νέα ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, Venus In Fur, καθώς και εκείνη του Τζιμ Τζάρμους (Only Lovers Left Alive) προβλήθηκαν το Σάββατο στις Κάννες, συγκεντρώνοντας αξιοπρεπείς (αλλά όχι διθυραμβικές) κριτικές.
Για την ταινία του Πολάνσκι, ο Guardian έγραψε ότι ο Πολάνσκι «προσθέτει κομψότητα και πνεύμα» και ότι δεν μας βγάζει ποτέ από το θέατρο και της χάρισε τρία αστεράκια. Τόσα έδωσε και στην ταινία του Τζάρμους, για την οποία άλλοι επεφύλαξαν καλύτερα σχόλια (για παράδειγμα η εφημερίδα Telegraph έδωσε τέσσερα αστεράκια και τόνισε ότι η Τίλντα Σουίντον και ο Τομ Χίντελστον αποτελούν ένα «σέξι δίδυμο».
Φυσικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι το Only Lovers Left Alive είναι ελληνική συμπαραγωγή.
Μέρα 10η
Μάλλον κλίμα κούρασης έχει αρχίσει να επικρατεί στην Κρουαζέτ, καθώς το 66ο Φεστιβάλ των Καννών φτάνει προς το τέλος του. Με τα βραβεία να αναμένεται να ανακοινωθούν σύντομα, το The Immigrant μάλλον κούρασε κάποιους από τους κριτικούς, οι οποίοι ανέφεραν ότι το ξεκίνημα είναι δυνατό αλλά από τη μέση και μετά η ταινία χάνει τη δυναμική της.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ πρωταγωνιστεί στην ταινία ως Πολωνή μετανάστρια και σε γενικές γραμμές πήρε καλές κριτικές, ωστόσο δεν έγινε το ίδιο και με τον Χοακίν Φοίνιξ, του οποίου η ερμηνεία σε πολλούς δεν άρεσε -παίζει τον νταβατζή της.
Συζητήσεις προκάλεσαν τα δάκρυα της ηθοποιού τα οποία αποδίδονται στο… μακιγιάζ, τον ήλιο και τα φλας των φωτογράφων.
Όσο για τα προγνωστικά, αυτά λένε ότι τον Χρυσό Φοίνικα θα πάρουν είτε η Ιστορία της Αντέλ για τον έρωτα δύο κοριτσιών (το ένα από τα δύο με μπλε μαλλιά), ενώ δεν αποκλείεται να πάρουν βραβείο είτε η ταινία του Πάολο Σορεντίνο (La Grande Bellezza), είτε τα (πολύ πιθανόν με πρόεδρο τον Στίβεν Σπίλμπεργκ) Inside Llewyn Davis των αδελφών Κοέν ή Nebraska του Αλεξάντερ Πέιν.
Μέρα 9η
Άλλη μία μεγάλη κλοπή στις Κάννες (θερίζει το σπορ!) και ελληνικό χρώμα στις Κάννες. Ή μάλλον ελληνικός θρίαμβος! Στο διαγωνιστικό προβλήθηκε το Nebraska του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν και άρεσε πολύ, το ίδιο -ή μάλλον περισσότερο- συνέβη με το λεσβιακό Blue is the Warmest Color με πρωταγωνίστρια την Αντέλ Εξαρχόπουλος (ναι ελληνικής καταγωγής και αυτή).
Η υπόθεση του Νεμπράσκα θέλει έναν φτωχό ηλικιωμένο άνδρα που ζει στην Μοντάνα να το σκάει συνεχώς από το σπίτι του για να ταξιδέψει στη Νεμπράσκα και να παραλάβει το βραβείο ενός λαχείου που πιστεύει ότι έχει κερδίσει. Προβληματισμένη με την άνοιά του, η οικογένειά του αποφασίζει να τον βάλει σε γηροκομείο. Κάπως έτσι ξεκινά ένα ταξίδι (κυριολεκτικό και μεταφορικό) του γιου με τον πατέρα στη Νεμπράσκα.
«Η γλυκόπικρη ταινία δρόμου του Αλεξάντερ Πέιν, που βρίσκει τον Μπρους Ντερν σε εκπληκτική φόρμα, συνδυάζει τις σκληρές αλήθειες με μια απαλή καρδιά» γράφει ο κριτικός του Guardian. Πήτερ Μπράντσοου, δίνοντας στην ταινία τέσσερα αστεράκια. Ιδιαίτερη μνεία έγινε στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ καθώς και στις ερμηνείες, ενώ αρκετοί κριτικοί παρατήρησαν ότι ο Πέιν μοιάζει να χάνει την κυνική ματιά του και να «μαλακώνει» το κινηματογραφικό του βλέμμα.
Ενθουσιασμό προκάλεσε σε κοινό και κριτικούς η ταινία «Blue is the warmest color» του Αμπντελαντίφ Κεσίς, η οποία επικεντρώνεται στην ερωτική σχέση μεταξύ δύο γυναικών. Απ’ ότι φαίνεται η ταινία είναι η αγαπημένη των κριτικών μέχρι στιγμής και θεωρείται ότι θα φύγει με κάποιο βραβείο ερμηνείας (για την Αντέλ Εξαρχόπουλος) ή ακόμα και με Χρυσό Φοίνικα! (αν και με Στίβεν Σπίλμπεργκ πρόεδρο της επιτροπής δεν θα είμασταν και τόσο σίγουροι…)
Ο σκηνοθέτης παρέδωσε μία ταινία με ρεαλιστικές, μεγάλες σε διάρκεια και πολύ αισθησιακές ερωτικές σκηνές -αυτά γράφουν οι ξένοι κριτικοί.
Στο αστυνομικό δελτίο των Καννών, τώρα, -και υπάρχει πολύ παρασκήνιο τις τελευταίες ημέρες- ένα διαμαντένιο κολιέ αξίας σχεδόν 2 εκατομμυρίων ευρώ κλάπηκε στη διάρκεια γκαλά που διοργανώθηκε με την ευκαιρία του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ που φιλοξενείται στην πόλη.
Μέρα 8η
Δίχασε τους κριτικούς, εξόργισε τους θεατές και δέχθηκε γιουχαΐσματα. Δεν ήταν εκεί και ο Ράιαν Γκόσλινγκ να ηρεμήσει τα πνεύματα. Μπορεί στην νέα ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (Drive) να συγχωρεί μόνο ο θεός, οι θεατές όμως ήταν αμείλικτη.
Για στυλιζαρισμένη βία μίλησαν, έτρεξαν σωρηδόν προς την έξοδο, «τι μαλακία είναι αυτή;» αναρωτήθηκαν. Την ίδια στιγμή που άλλοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την ταινία ως αριστούργημα.
Και μπορεί ο Ράιαν Γκόσλινγκ να έλειψε, καθώς γυρίζει –ως σκηνοθέτης πια- την καινούρια του ταινία (απογοητεύοντας τους θαυμαστές του που δεν τον είδαν στην Κρουαζέτ), την ίδια ώρα όμως ο Ρεφν έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να συζητηθεί η ταινία στις Κάννες.
Έτσι, στη συνέντευξη Τύπου δήλωσε ότι προσεγγίζει τη σκηνοθεσία «σαν πορνογράφος: με ενδιαφέρει ότι με εξιτάρει. Συγκεκριμένα πράγματα με “φτιάχνουν” περισσότερο από άλλα και αυτό δεν μπορώ να το καταπιέσω» είπε. Και πρόσθεσε: «σίγουρα έχω ως φετίχ τα βίαια συναισθήματα και τις εικόνες».
Την ίδια στιγμή, ένα άλλο σύμβολο βρέθηκε στις Κάννες και τις έκανε να δηλώνουν ερωτευμένες μαζί του. Δεν ήταν άλλος από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ που στην ταινία All is Lost τα βάζει με τα στοιχεία της φύσης ολομόναχος. Στη συνέντευξη Τύπου μίλησε για σινεμά, αλλά και για την αμερικανική πολιτική.
Συγκεκριμένα, κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι έχασαν τον δρόμο τους στα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Ορισμένα πράγματα χάθηκαν» είπε. «Το σύστημα αξιών μας κλονίστηκε από σκάνδαλα που σημειώθηκαν, είτε ήταν το Watergate, το σκάνδαλο του Quiz Show, ή το Ιράν-Κόντρα. Κάτω από όλη αυτή την προπαγάνδα βρίσκεται μια μεγάλη γκρίζα περιοχή, μια άλλη Αμερική που κανείς δεν της δίνει σημασία: αυτό αποφάσισα ότι θα είναι το θέμα των ταινιών μου» είπε.
Μέρα 7η
Με δύο καλές ταινίες συνεχίστηκε το 66ο Φεστιβάλ των Καννών. Ο λόγος για τη νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο, La Grande Bellezza και εκείνη του Στίβεν Σόντερμπεργκ, Behind the Candelabra. Και οι δύο ταινίες διεκδικούν Χρυσό Φοίνικα.
Το Behind the Candelabra εξερευνά τη σχέση του πιανίστα Λιμπεράτσι (του πρώτου «εξωφρενικού σταρ») με τον κατά πολύ νεότερο του εραστή.
Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ που εδώ και μήνες δηλώνει ότι θα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα από το σινεμά, κατήγγειλε τη στάση των χολιγουντιανών στούντιο ότι αρνήθηκαν να χρηματοδοτήσουν το Behind the Candelabra, επειδή θεωρούσαν ότι θα το δει μόνο το γκέι κοινό. Κατέφυγε στην τηλεόραση και δικαιώθηκε. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές, το ίδιο και οι δύο πρωταγωνιστές της (Μάικλ Ντάγκλας, Ματ Ντέιμον).
Ο Ντάγκλας δάκρυσε από τη χαρά του και ευχαρίστησε τον Σόντερμπεργκ για την ευκαιρία που του έδωσε, λέγοντας ότι ήταν ότι χρειαζόταν μετά τον καρκίνο που πέρασε.
Στη συνέντευξη Τύπου στις Κάννες, ο Μάικλ Ντάγκλας μίλησε για τον Λιμπεράτσε. «Τον γνώρισα όταν ήμουν 12 ετών. Έπεσα πάνω του στο Παλμ Σπρινγκς, με τον πατέρα μου που τον γνώριζε λίγο. Φορούσε τόσα πολλά κοσμήματα που έλαμπε στον ήλιο. Ήταν προκάτοχος πολλών σταρ, όπως ο Έλτον Τζον».
Από την πλευρά του, ο Ματ Ντέιμον δήλωσε χαρούμενος που βρέθηκε στο… κρεβάτι με τον Ντάγκλας. «Νιώθω ευτυχής που πλέον ανήκω στην ίδια ομάδα με τη Σάρον Στόουν, την Γκλεν Κλόουζ και την Ντεμί Μουρ» είπε ο Ντέιμον.
Θετικές κριτικές απέσπασε και η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο, La Grande Bellezza, με πολλούς κριτικούς να την παρομοιάζουν με το La Dolce Vita του Φελίνι.
Ο σκηνοθέτης ενώνει και πάλι τις δυνάμεις του με τον ηθοποιό Τόνι Σερβίλο (έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές, ανάμεσα τους και στην ταινία Il Divo) για μια εντυπωσιακή περιήγηση ενός ηλικιωμένου συγγραφέα στη Ρώμη.
«Γνωρίζω τη Ρώμη εδώ και κάμποσο καιρό. Πήγα εκεί για πρώτη φορά όταν μετακόμισα. Μπορώ να θυμηθώ πολλές ανεκδοτολογικές ιστορίες για τη μέση τάξη της Ρώμης και τα βραδινά τους πάρτι. Το La Grande Bellezza αποτελεί αντανάκλαση αυτού του κόσμου» είπε ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη Τύπου στις Κάννες.
Για τις ομοιότητες με το La Dolce Vita του Φελίνι, ο πρωταγωνιστής Τόνι Σερβίλο, λέει: «Έχω την αίσθηση ότι ο Φελίνι κοιτούσε προς τα κάτω τη Ρώμη, ενώ ακουμπούσε ήρεμα σε ένα κιγκλίδωμα που του προσέφερε ασφάλεια. Από την άλλη, ο Πάολο κατεβαίνει στο υπόγειο. Ο Φελίνι τρεφόταν από τον μεταπολεμικό ενθουσιασμό. Εδώ η ταινία κοιτάζει περισσότερο τις χαμένες ευκαιρίες. Ο τόνος είναι μελαγχολικός».
Μέρα 6η
Πρεμιέρα στις Κάννες -στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα- έκανε η ταινία του Τζέιμς Φράνκο, As I Lay Dying. Η ταινία έλαβε συμπαθητικές κριτικές. Συγκεκριμένα, ο Guardian έγραψε ότι «η μεταφορά από τον Τζέιμς Φράνκο του βιβλίου του Ουίλιαμ Φόκνερ, μπορεί να μην είναι απολύτως επιτυχημένη, αλλά αποτελεί μια θαρραλέα και ενδιαφέρουσα προσπάθεια να γίνει μία ταινία με υψηλό βαθμό δυσκολίας». Ωστόσο, το Indiewire αναφέρει ότι η ταινία πάσχει από την ίδια την ερμηνεία του σκηνοθέτη, Τζέιμς Φράνκο.
«Έχει γίνει το αστείο των Φεστιβάλ στη διάρκεια της χρονιάς: Ιδού ένα ακόμα πρότζεκτ (ή δύο, ή τρία) με/και/ή από τον ηθοποιό-συγγραφέα-σκηνοθέτη-καλλιτέχνη-σελέμπριτι, Τζέιμς Φράνκο. Κοιμάται ποτέ αυτός ο άνθρωπος;» αναρωτιέται το Indiewire.
Κακές κριτικές έλαβε το Shield of Straw του Τακάσι Μιίκε, το οποίο προβάλλεται στο διαγωνιστικό και περιστρέφεται γύρω από μία αγγελία θανάτου, με τον Guardian να γράφει ότι το σενάριο «πάσχει από έλλειψη λογικής».
Στο κόκκινο χαλί βρέθηκαν ο Γκιγιόμ Κανέ και η σύντροφός του Μαριόν Κοτιγιάρ, μαζί με το υπόλοιπο καστ της ταινίας «Blood Ties» (για τις κριτικές διαβάστε την 5η Ημέρα), χαρίζοντάς μας υπέροχες φωτογραφίες.
Στη συνέντευξη Τύπου που προηγήθηκε, ο σκηνοθέτης Γκιγιόμ Κανέ είπε: «Όταν βγήκε το Tell No One, μου έγιναν διάφορες προτάσεις να κάνω αγγλόφωνες ταινίες. Μπήκα στον πειρασμό, αλλά δεν μου φαινόταν σωστό να δουλέψω υπό την πίεση ενός στούντιο. Έτσι, αρνήθηκα τις προτάσεις για να επικεντρωθώ στο να προχωρήσω το προσωπικό μου πρότζεκτ. Θυμάμαι το υπέροχο σενάριο της ταινίας, Rivals, στην οποία πρωταγωνίστησα. Ήθελα να κάνω το είδος του σινεμά που με εμπνέει, εκείνο της δεκαετίας του 1970 και το Blood Ties με ταξίδεψε ακριβώς σε αυτή την εποχή».
Μέρα 5η
Την επίσημη πρεμιέρα της στις Κάννες έκανε η νέα ταινία των αδελφών Κοέν. Το Inside Llewyn Davis απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τους ξένους κριτικούς και σίγουρα ανοίγεται μπροστά του μία διαδρομή σπαρμένη από βραβεία (φτάνοντας μάλλον και μέχρι τα Όσκαρ). Για τα σχόλια που έλαβε η ταινία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω στην 4η ημέρα…
Οι συντελεστές έδωσαν συνέντευξη Τύπου για την ταινία. Μιλώντας για τη… γάτα που παρουσιάζεται στο φιλμ, ο Τζόελ Κοέν είπε: «Η ταινία δεν έχει ιστορία ή πλοκή, γι’ αυτό προσθέσαμε τη γάτα. Ναι, η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη γάτα!»
Όσο για το ταλέντο και την τύχη, ο πρωταγωνιστής Όσκαρ Ίσαακς δηλώνει: «Είναι θέμα κακής τύχης, ο χαρακτήρας δεν βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Έχει λίγο καταστροφική συμπεριφορά. Αναζητά την αυθεντικότητα και δεν είναι καριερίστας. Έχει αυτή την εσωτερική διαμάχη, είναι μπλεγμένος ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία». Από την πλευρά του, ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ (που κάτι ξέρει από επιτυχία) δηλώνει: «Βλέπουμε πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν ταλέντο και τους οποίους δεν ακούει κανένας. Η τύχη μπορεί να αλλάξει την καριέρα κάποιου. Το πιο σημαντικό είναι να μην μας εμποδίσει κάτι από το να εκφραστούμε».
Κατά τα άλλα προβλήθηκε το αγγλόφωνο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γάλλου ηθοποιού Γκιγιόμ Κανέ, το οποίο πήρε μέτριες κριτικές. Ο Κανέ είναι ένας ενδιαφέρον σκηνοθέτης, έχει πράγματα να πει, αλλά μερικές φορές παλεύει με το πώς να τα πει.
«Μέχρι να προβληθεί η ταινία, έχουμε δει τόσα πολλά κοινωνικό-ρεαλιστικά “πίτουρα”, πικάντικες avant-garde ταινίες και ελαφρώς αρωματισμένα δράματα που ένα απαιτητικό junk-food είναι ανακουφιστικό. Το Blood Ties είναι το αντίστοιχο ενός χάμπουργκερ: ροζ στη μέση, με γαλλική σως στο πλάι» γράφει ο Guardian δίνοντας στην ταινία τα αγαπημένα του τρία αστεράκια.
Παράλληλα, προβλήθηκε το Like Father, Like Son, του Κόρε Έντα έλαβε συμπαθητικές κριτικές. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από ένα ευκατάστατο ζε
υγάρι νεαρών Γιαπωνέζων το οποίο μαθαίνει ότι πριν έξι χρόνια το μαιευτήριο του παρέδωσε λάθος μωρό. Καλείται τώρα να διαχειριστεί την απόφαση.
Από σήμερα, Δευτέρα, αναμένονται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ταινίες στο διαγωνιστικό. Τις επόμενες ημέρες θα προβληθούν τα Only God Forgives που ενώνει ξανά τον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή του Drive (Νίκολας Βίντινγκ-Ρεφν και Ράιαν Γκόσλινγκ), το Nebraska του Αλεξάντερ Πέιν αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Κατά τα άλλα, από ότι μαθαίνουμε ο καιρός στις Κάννες μάλλον καλοκαιρινός δεν είναι. Τις τελευταίες ημέρες δημοσιογράφοι, επίσημοι προσκεκλημένοι και κινηματογραφόφιλοι αναγκάστηκαν να ανοίξουν πολλές φορές την ομπρέλα τους, εξαιτίας της συνεχούς βροχής, ενώ αναβλήθηκαν οι προβολές του τμήματος «Σινεμά στην πλαζ», όπου κλασικές ταινίες προβάλλονται στο θερινό σινεμαδάκι της παραλίας.
Μέρα 4η
Ως επί το πλείστον κακές κριτικές πήρε η ταινία Jimmy P. με πρωταγωνιστή τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο με τους κριτικούς να μιλούν για παρατραβηγμένες ψυχαναλυτικές θεωρίες, για μία (αποτυχημένη) προσπάθεια να συνδυαστεί ο Λόγος του Βασιλιά με το Μια Επικίνδυνη Μέθοδος και για βαρετή προσέγγιση (και όχι ουσιαστική) των ψυχαναλυτικών θεωριών. Ωστόσο, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι ο πρωταγωνιστής, Ντελ Τόρο, διασώζεται και δίνει μια καλή ερμηνεία.
«Όταν μπήκα στο βιβλιοπωλείο και είδα τον τίτλο (του βιβλίου) σκέφτηκα ότι αυτό το βιβλίο έχει γραφτεί για μένα» δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ο σκηνοθέτης, Αρνό Ντεπλασάν.
«Η ταινία περιστρέφεται γύρω από δύο άνδρες, έναν από τη Μοντάνα, έναν άλλο από τη Γαλλία που συναντιόνται στο μέσο του πουθενά. Είναι η ιστορία δύο ανδρών που γίνονται Αμερικανοί. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο από όλα είναι ότι ο Τζίμι ποτέ δεν επέστρεψε στον οικισμό του. Μετά πήγε στο Σιάτλ για να ξεκινήσει μια διαφορετική ζωή» λέει ο σκηνοθέτης.
Συνέντευξη στην ιστοσελίδα των Καννών έδωσε και ο Κρίστοφ Βαλτς, μέλος της κριτικής επιτροπής, ο οποίος ήταν παρών σε ένα μάλλον περίεργο επεισόδιο. Την ώρα που έδινε συνέντευξη, ακούστηκαν ήχοι σαν σφαίρες. Επικράτησε πανικός μέχρι που άνδρες της ασφάλειας διαπίστωσαν ότι ήταν κενές σφαίρες.
Στη συνέντευξη αυτή, ο αγαπημένος μας Κρίστοφ Βαλτς δήλωσε ότι «ο άνθρωπος επηρεάζει τον ηθοποιό και όχι το αντίθετο», ότι θα ήθελε πάρα πολύ να σκηνοθετήσει μία ταινία και ότι ετοιμάζει με τον Τιμ Μπάρτον την ταινία Big Eyes.
Αντίθετα με το Jimmy P., το Inside Llewyn Davis των αδελφών Κοέν χαρακτηρίστηκε «αριστούργημα». «Η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ μέχρι στιγμής βλέπει τους αδελφούς Κοέν να αναρωτιούνται για τη μετριότητα και την νεωτερικότητα στην φολκ σκηνή της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 1960- αλλά όχι τόσο σκοτεινή ώστε να ξεχνάει το γέλιο» γράφει ο Πήτερ Μπράνστο του Guardian στην κριτική του, δίνοντας στην ταινία 5 αστεράκια.
«Γιατί το Inside Llewyn Davis δεν είναι η μικρή ταινία των αδελφών Κοέν που φαινόταν να είναι» είναι ο τίτλος της κριτικής του Indiewire που δίνει βαθμό Α-.
Εν τω μεταξύ, στις συζητήσεις φαίνεται ότι κυριαρχεί ένας από τους απόντες (και υποτίθεται persona non grata) του Φεστιβάλ: ο λόγος για τον Λαρς Φον Τρίερ και το Nymphomaniac του.
Α, στην Κρουαζέτ βρέθηκαν και οι πρωταγωνιστές του Catching Fire (η οσκαρούχος Τζένιφερ Λόρενς και ο Λίαμ Χέμσγουορθ) για φωτογράφηση και προώθηση της ταινίας τους. Όπως βλέπετε, όλα περιστρέφονται γύρω από τις Κάννες αυτές τις μέρες!
Μέρα 3η
Όρθιο το κοινό καταχειροκρότησε την ταινία της Κλιό Μπερνάρ (The Selfish Giant) στις Κάννες, αποδεικνύοντας ότι οι καλύτερες ταινίες ίσως να μην βρίσκονται στο διαγωνιστικό τμήμα.
Η Μπερνάρ, υπεύθυνη για ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών (Arbor) παίρνει τη γνωστή ιστορία του Όσκαρ Ουάιλντ, ο Εγωιστής Γίγαντας και τη μετατρέπει σε ένα δυνατό δράμα –όπως τουλάχιστον γράφουν οι ξένοι κριτικοί.
Ο Άρμπορ και ο Σουίφτι είναι δύο αγόρια με απόντες μπαμπάδες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στο σχολείο. Ο Άρμπορ παίρνει φαρμακευτική αγωγή για την επιθετικότητά του και το ADHD και αποτελεί κακή επιρροή για τον Σουίφτι. Τα αγόρια πουλούν μεταλλικά αντικείμενα στον Κίτεν, έναν τεραστίων διαστάσεων έμπορο, κυνικό και άπληστο.
«Ένα έντονα συναισθηματικό κομμάτι κοινωνικού ρεαλισμού που ανακαλύπτει ξανά την ιστορία του Όσκαρ Ουάιλντ, δείχνει ότι η Κλιό Μπερνάρ γίνεται μία από τις καλύτερες νεαρές σκηνοθέτιδες της Βρετανίας» γράφει ο Guardian. «Η φωνή της Κλιό Μπερνάρ βγαίνει δυνατή και καθαρή σε αυτό το απαιτητικό» art film, γράφει το Variety, ενώ ο Hollywood Reporter μιλά για μια «σταθερά αποτελεσματική προσθήκη στην παράδοση του κοινωνικού ρεαλισμού της Βρετανίας, ενισχυμένη από τις εξαιρετικές ερμηνείες των νέων και κάποιες απροσδόκητα ποιητικές πινελιές».
Στο διαγωνιστικό τώρα, προβλήθηκε η ταινία The Past του Ασγκάρ Φαραντί, σκηνοθέτη του Ένας Χωρισμός. Θετικές ήταν οι κριτικές που την συνόδευσαν.
«Η επόμενη ταινία του Ασγκάρ Φαραντί μετά το οσκαρικό Ένας Χωρισμός, είναι ένα λεπτοδουλευμένο, νευρώδες δράμα που ανατέμνει μπλεγμένες και περίπλοκες σχέσεις» γράφει ο Guardian.
«Όπως το οσκαρικό “Ένας χωρισμός”, η νέα ταινία του Ασγκάρ Φαραντί αποτελεί ένα εξαιρετικά πλασμένο οικογενειακό μελόδραμα, στο οποίο το τέλος ενός γάμου είναι απλώς η αρχή κάποιου άλλου πράγματος» γράφει το Variety, «με σήμα κατατεθέν ηθική πολυπλοκότητα, ο Φαραντί παραδίδει ένα συναρπαστικό ψυχολογικό δράμα, στο οποίο τα παιδιά είναι τα θύματα» γράφει ο Hollywood Reporter.
Η ταινία αναφέρεται στη σχέση ενός ζευγαριού, τη στιγμή που ο σύζυγος επιστρέφει από το Ιράν στη Γαλλία για να υπογράψει το διαζύγιο με τη γυναίκα του και ενώ η σχέση εκείνης με την κόρη της αντιμετωπίζει προκλήσεις.
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, ο Φαραντί μίλησε για το τι σημαίνει να είσαι Ιρανός σκηνοθέτης: «Όπου και να εργάζομαι στον κόσμο, είμαι και παραμένω ιρανός κινηματογραφιστής. Είναι δύσκολο να βάλεις εθνική ταμπέλα σε ένα έργο τέχνης. Αλλά δεν πιστεύω ότι θα πρέπει καν να κάνουμε αυτή την ερώτηση, καθώς η απάντηση δεν είναι σημαντική. Το πιο σημαντικό είναι η σχέση ανάμεσα στον θεατή και την ταινία. Κάθε θεατής μπορεί να κάνει την ταινία δικιά του.
Το θέμα βέβαια της ημέρας ήταν άλλο: η κινηματογραφική ληστεία κοσμημάτων σε ξενοδοχείο των Καννών. Τα πανάκριβα κοσμήματα της Chopard -αξίας μεγαλύτερης του ενός εκατομμυρίου δολαρίων- επρόκειτο να δανειστούν σε διασημότητες που βρίσκονται στην πόλη της Γαλλικής Ριβιέρας για το διάσημο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών.
Μέρα 2η
Το τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» έκανε πρεμιέρα με τη νέα ταινία της Σοφία Κόπολα, Bling Ring. «Η διαισθητική και ατμοσφαιρική ιστορία εφήβων ληστών που έχουν ως στόχο διασημότητες του Χόλιγουντ αποτελεί μια απρόσμενη ευχαρίστηση» γράφει ο κριτικός του Guardian, Πήτερ Μπράντσοου, γράφοντας καλά λόγια για την ταινία της Κόπολα, βάζοντας, όμως, στην ταινία τρία αστεράκια.
Οι πρωταγωνίστριες και η σκηνοθέτιδα του Bling Ring φωτογραφήθηκαν και μίλησαν για την ταινία τους. «Το Λος Άντζελες παίζει βασικό ρόλο στην αμερικανική κουλτούρα. Αυτό βλέπουμε στην ταινία: τον κόσμο των διασημοτήτων και της τηλεόρασης ριάλιτι. Αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα πουθενά αλλού. Αυτά τα παιδιά ζούσαν δίπλα σε αυτούς τους σταρ. Η Έμα Γουάτσον μίλησε για το Χάρι Πότερ, λέγοντας ότι «νιώθει πως ανήκει το παρελθόν. Είναι ακόμα παρόν, είναι ακόμα στα μυαλά των ανθρώπων. Δεν προσπαθώ να αρνηθώ τη δουλειά που έχω κάνει τα τελευταία 3-4 χρόνια, η ζωή μου ήταν απίστευτη». Όσο για τις γυναίκες στην κινηματογραφική βιομηχανία, είπε: «Υπάρχουν πολλές γυναίκες με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες, νεαρές γυναίκες σε κωμωδίες, γυναίκες σεναριογράφοι. Από αυτό που βλέπω, είναι φανταστικό να είσαι γυναίκα στην κινηματογραφική βιομηχανία. Τίποτα δεν είναι τέλειο, δεν υπάρχει ισότητα στο επάγγελμα μας, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο».
Τρία αστεράκια παίρνει και η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν και πάλι στον Guardian και πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν τη σύγκριση με την «Ωραία της Ημέρας» (αν και τα λόγια μάλλον δεν ήταν το ίδιο εγκωμιαστικά). Όλοι, όμως, δήλωσαν «ερωτευμένοι» με τη νεαρή πρωταγωνίστρια της ταινίας, Μαρίν Βακ. Πολλοί είπαν ότι είναι η καλύτερη ταινία του Οζόν εδώ και καιρό, αλλά μετά από μία σειρά κακών ταινιών, αυτό μάλλον δεν είναι και μεγάλο κοπλιμέντο.
«Για μένα», ανέφερε σε συνέντευξη Τύπου ο σκηνοθέτης της ταινίας «η εφηβική ηλικία είναι πάνω από όλα θέμα ορμονών. Για να αισθανθούμε βάζουμε το σώμα μ
ας σε δοκιμασία, του κάνουμε επίθεση, για να το δοκιμάσουμε. Το θέμα της πορνείας βοηθά να τονίσουμε αυτή την πλευρά του, να προβάλουμε τα θέματα ταυτότητας και σεξουαλικότητας».
Πολύ καλές οι κριτικές για το Fruitvale Station που βασίζεται σε πραγματική ιστορία που εξετάζει τη δολοφονία του Όσκαρ Γκραντ το 2009. Η ταινία είχε ήδη αποσπάσει βραβεία και πολύ θετικά σχόλια στο Φεστιβάλ του Σάντανς και έχει αγοραστεί από τη Weinstein Co., μάλλον με το «βλέμμα» στα Όσκαρ.
Στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών προβλήθηκε και το πολυαναμενόμενο The Congress. To Indiewire το χαρακτήρισε «παραγεμισμένο, υπερβολικό στη γραφή, αλλά κάπως συναρπαστικό». Και ο Guardian του επιφύλαξε –τι άλλο;- τρία αστεράκια.
Ημέρα 1η
Πρεμιέρα με βροχή και Υπέροχο Γκάτσμπι. Χορευτές δίνουν ένα «ηλεκτρισμένο» σόου στο κόκκινο χαλί του Palais des Festival, Κάρεϊ Μάλιγκαν και Λεονάρντο Ντι Κάπριο καταφτάνουν με ομπρέλες και φωτογραφίζονται στο πλευρό του Μπαζ Λούρμαν στο κόκκινο χαλί.
Οι κριτικές για την ταινία είναι μάλλον αρνητικές. «Έχοντας παρακολουθήσει αυτή τη φανταστικά απερίσκεπτη και δύσχρηστη προσαρμογή, την πρεμιέρα του φετινού Φεστιβάλ των Καννών, αισθάνομαι ότι ο μόνος τρόπος να καταστεί λιγότερο φίνα θα ήταν να αφήσει τον Michael Bay να τη σκηνοθετήσει» γράφει ο Guardian. Ο σκηνοθέτης υπερασπίστηκε την ταινία και απάντησε στους επικριτές της. «Ήξερα τι θα επακολουθούσε» λέει ο Μπαζ Λούρμαν. «Απλά χαίρομαι που ο κόσμος βγαίνει εκεί έξω και θέλει να δει την ταινία.
«Έκανα το Moulin Rouge και το Romeo + Juliet και το Strictly Ballroom και ποτέ δεν πήρα υψηλούς βαθμούς από τους κριτικούς» είπε ο Λούρμαν, τονίζοντας ότι ακόμα και ο Φιτζέραλντ έγινε στόχος σκληρής κριτικής στις μέρες του, με κάποιους να τον αποκαλούν ακόμα και «κλόουν».
Στην ίδια συνέντευξη Τύπου ο Ντι Κάπριο μίλησε για τη σημασία του μυθιστορήματος. «Ο Γκάτσμπι αποτελεί υποχρεωτικό ανάγνωσμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι άνθρωποι σήμερα εξακολουθούν να προσπαθούν να αναλύσουν το μυθιστόρημα, να ερμηνεύσουν κάθε γραμμή, αποτελεί ένα είδος ατελείωτης αναζήτησης. Θέλαμε να διαμορφώσουμε εκ νέου τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Είναι συναρπαστικό να δουλεύουμε με ένα κείμενο αυτού του διαμετρήματος» είπε ο διάσημος ηθοποιός.
Οικοδέσποινα των τελετών έναρξης και λήξης είναι η Οντρέι Τοτού. Απευθυνόμενη στο συναίσθημα, η Γαλλίδα ηθοποιός είπε: «Καρδιές έτοιμες να γοητευτούν, να συγκινηθούν, να θαυμάσουν, να σταματήσουν, είτε είναι είτε δεν είναι έτοιμες για την περίσταση, καρδιές εδώ και καρδιές αλλού, καρδιές που έχουν αγαπήσει το σινεμά από την ημέρα που μία ταινία, η πρώτη ταινία, τους μετέφερε στον έβδομο ουρανό».
«Για μένα η ταινία αυτή είναι ο Ε.Τ. και αυτό το παράξενο πλάσμα “που συνέχιζε να επαναλαμβάνει: E.T. phone home, E.T. phone home”.
Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου: «Η γνώμη μου είναι πολύ ξεκάθαρη: συνέχεια κρίνουμε, συνέχεια κρίνουμε ταινίες που βλέπουμε στο σινεμά, τις αξιολογούμε και προσπαθούμε να δούμε τι είναι διαφορετικό σε αυτές. Οι ταινίες συναγωνίζονται συνεχώς η μία την άλλη για την προσοχή του θεατή».
