Κάννες 2015: Sicario

Ανταπόκριση από τις Κάννες: Charesma

Το ναρκο-θρίλερ του Ντενί Βιλνέβ, Sicario, είναι ίσως η πιο προσιτή στο ευρύ κοινό  ταινία από αυτές που προβλήθηκαν στις Κάννες.

Η Έμιλι Μπλαντ ερμηνεύει την πράκτορα του FBI Κέιτ Μέισερ και –εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη- ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο είναι ο ειδικός σύμβουλος για υποθέσεις ναρκωτικών, Αλεχάντρο. Η Κέιτ φεύγει από την μονάδα διαχείρησης απαγωγών για μία μυστική αποστολή στη δίωξη ναρκωτικών στα όρια της νομιμότητας. Σταδιακά συνειδητοποιεί τη φύση της επιχείρησης: ο ρόλος της είναι μάλλον διακοσμητικός, καθώς λειτουργεί ως βιτρίνα για τις βρωμοδουλειές του Αλεχάντρο και του διεφθαρμένου επικεφαλής της επιχείρησης, Ματ (Τζος Μπρόλιν).

Υπάρχουν στιγμές του ευφυέστατου Βιλνέβ που θυμίζουν το εξαιρετικό Incendies  -όπως τα πανέμορφα πλάνα αέρος του λαβύρινθου του Σιουντάντ Χουάρεζ και των περιχώρων του. Η τοποθεσία λειτουργεί ως ένα δυσοίωνο τοπίο της ανθρώπινης δυστυχίας, πέρα από τα όρια κάθε υπηρεσίας επιβολής του νόμου. Είναι σε αυτό το τοπίο που έρχεται και η συνειδητοποίηση ότι η μάχη κατά των καρτέλ δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί ή να τελειώσει.

Η επιχειρηματολογία του Ματ στην Κέιτ μοιάζει ρεαλιστικά πεσιμιστική, το ίδιο και η απουσία λύσης. Το Sicario κάνει πολύ καλή δουλειά στο να δείξει την απαισιοδοξία στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και τις εκατοντάδες ανθρώπινες δυστυχίες που εμπλέκονται σε αυτόν.

Ωστόσο, παρά τις αναπάντεχες ανατροπές, το σενάριο και οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων μοιάζουν πολύ υπολογισμένες και σχηματικές, ώστε είναι λογικό κάποιος να θυμάται το Traffic του Σόντερμπεργκ ή το 21 Γραμμάρια του Γκονζάλες Ινιαρίτου. Αν και ο Ντελ Τόρο είναι ξανά εξαιρετικός και χαρισματικός στον ρόλο του, τόσο ο Μπρόλιν, όσο και η Μπλαντ αποτελούν λάθος επιλογές. Ο Μπρόλιν προσπαθεί πολύ σκληρά, ενώ η Μπλαντ δεν γίνεται ποτέ πιστευτή ως πράκτορας του FBI. Είναι επίπονο να τη βλέπεις να προσπαθεί να δείξει την εσωτερική της διαμάχη με διάφορες γκριμάτσες. Δεν βοηθάει βέβαια και ο –σε σημεία- εξωφρενικός διάλογος.

Charesma