Σεφ

O Κάρλ Κάσπερ είναι ο σεφ ενός από τα πιο φημισμένα εστιατόρια του Λος Άντζελες, το προσωπικό του τον λατρεύει αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Ο διάσημος κριτικός γαστρονομίας Ράμσει Μισέλ ετοιμάζεται να επισκεφθεί το εστιατόριο και ο Κάρλ θέλει να του παρουσιάσει ένα καινούριο μενού όμως ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου δεν τον αφήνει να πρωτοτυπήσει και τον πιέζει να διατηρήσει το παλιό μενού με αποτέλεσμα μια αρνητική κριτική που θα εξαγριώσει τον Καρλ. Προκαλεί τον κριτικό να επισκεφθεί ξανά το εστιατόριο αλλά ο ιδιοκτήτης επιμένει να παρουσιάσει το παλιό μενού και ο Κάρλ θυμώνει και παραιτείται. Γυρνώντας στο εστιατόριο κάνει σκηνή στον κριτικό η οποία μεταδίδεται σε όλο το διαδίκτυο στοιχίζοντας του την επαγγελματική του αξιοπρέπεια. Δέχεται την πρόταση της πρώην γυναίκας του να την συνοδέψει στο Μαϊάμι και να φροντίσει τον γιο του που έχει παραμελήσει. Μια ανέλπιστη ευκαιρία του παρουσιάζεται όταν κάποιος του δανείζει μια καντίνα. Θα τα καταφέρει ο Κάρλ να ορθοποδήσει;

Θα μπορούσαμε να κάνουμε εύκολα την προσέγγιση ανάμεσα στην μαγειρική και τον κινηματογράφο. Σχεδόν κανείς δεν βλέπει την κατασκευή του αλλά έρχεται σε επαφή με το έτοιμο προϊόν και έτσι ίσως να μην μπορεί να καταλάβει την προσπάθεια που γίνεται για την πραγματοποίηση ενός ονείρου. Ο Τζόν Φαβρό είναι ο σκηνοθέτης των επιτυχημένων μπλοκμπάστερ Iron Man και μοιάζει σαν να θέλει να τινάξει από πάνω του την επιτυχία αυτών των ταινιών που είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν κάποιους κανόνες. Η σύγκρουση του με τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου που επιμένει στις καθιερωμένες συνταγές μας παραπέμπει αυτόματα στην έλλειψη εκφραστικής δημιουργίας που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας σκηνοθέτης στο εμπορικό σύστημα. Η παραίτηση δεν είναι αποτυχία σε αυτή την ταινία αλλά ευκαιρία για επιστροφή στις ρίζες, στις απλές συνταγές και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η ταινία είναι ένα ευχάριστο μείγμα ύμνου στη μαγειρική, στην φιλία και  στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Κάρλ αγαπάει υπέρμετρα την μαγειρική και παραμελεί τον γιο του αλλά αντιθέτως έχει πολύ καλές σχέσεις με το προσωπικό του. Η διαδρομή με την καντίνα, πέρα ότι βγάζει την υπόθεση της ταινίας από τους χώρους της κουζίνας και του μικρού διαμερίσματος του Καρλ, λειτουργεί και ως ταξίδι προσέγγισης πατέρα και γιου. Ο Κάρλ αρχίζει να μαθαίνει την τέχνη της μαγειρικής στο γιο του με τη βοήθεια του πιστού φίλου Μάρτιν που παρατάει την δουλειά στο εστιατόριο για να τον βοηθήσει στο καινούριο του σχέδιο. Ο συνδυασμός όλων των δευτερευουσών πλοκών είναι ευχάριστος και δεν κουράζει το θεατή καθώς ο σεναριογράφος Φαβρό ξέρει πολύ καλά πως να κατανείμει τις σκηνές χωρίς να κουράσει τον θεατή. Όπως και η πιθανή επανασύνδεση του Κάρλ με την Ινές περνάει μέσα από μικρές χειρονομίες και βλέμματα αποφεύγοντας έτσι τις κοινοτοπίες μιας κλασσικής ρομαντικής κομεντί. Το μόνο που θα μπορούσαμε να προσάψουμε στον Φαβρό είναι ότι η πλοκή δεν έχει κάποιες σκηνές που να δώσουν κάποια ένταση στην ροή της ταινίας και ότι η αναμενόμενη κατάληξη της ταινίας είναι σαν να περιμένουμε τον λογαριασμό στο τέλος του δείπνου. Αλλά πάλι μερικές φορές δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ίδιο το ταξίδι.

O σκηνοθέτης Φαβρό νοιώθει ελεύθερος στην σκηνοθεσία του και αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφεί τις σκηνές. Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά πλάνα στην σκηνοθεσία του με την κάμερα να είναι κοντά στα πρόσωπα και να καταγράφει με ευαισθησία τις αλλαγές των χαρακτήρων. Οι σκηνές παρασκευής του φαγητού συνοδεύονται με λάτιν μουσική για να αποδώσουν καλύτερα τον δημιουργικό πυρετό του σεφ ενώ οι σκηνές ψυχολογίας δεν συνοδεύονται από μουσική για να μας παρουσιαστούν καλύτερα την ψυχολογία των χαρακτήρων. Ιδιαίτερα σε μια σκηνή όπου οι ήρωες επισκέπτονται το καλύτερο εστιατόριο barbecue ο φακός εστιάζει τόσο αισθησιακά στην κοπή του κρέατος από την σκληρή κρούστα μέχρι το τρυφερό κέντρο του που σε κάνει να χάνεις προσωρινά τον έλεγχο των σιαλογόνων αδένων σου.  Να επισημάνουμε επίσης ότι για πρώτη φόρα στην οθόνη δεν μας ενοχλεί η εμφάνιση των νέων τρόπων επικοινωνίας με το σήμα ενός από αυτά να πετά και να τιτιβίζει επί της οθόνης. Και αυτό γίνεται γιατί ο Φαβρό το χρησιμοποιεί σαν συστατικό της πλοκής και όχι για λόγους μοντερνισμού.

Οι ηθοποιοί της ταινίας μας κάνουν να νιώθουμε ότι έχουν ζωή και εκτός της οθόνης και είναι να σαν να βλέπουμε κομμάτια από τις περιπέτειες μιας παρέας. Ένας κορυφαίος ηθοποιός της παλιάς γενιάς του Χόλιγουντ, ο Ντάστιν Χόφμαν, και ένας από τους καλύτερους της γενιάς του ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ έχουν τις έκτακτες εμφανίσεις. O Χόφμαν είναι απολαυστικός στο ρόλο του τελειομανούς και ξεροκέφαλου ιδιοκτήτη του εστιατορίου ενώ ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζόυνιορ είναι ξεκαρδιστικός στο ρόλο του πρώην αντίζηλου που μοιάζει σαν να έχει βγεί από διαφήμιση αλλά έχει τόση έλλειψη προσοχής που είναι ικανός να κάνει πέντε συζητήσεις ταυτόχρονα. Ο Όλιβερ Πλατ δίνει μια συγκροτημένη ερμηνεία στο ρόλο του κριτικού και αποπνέει τον σνομπισμό του κριτικού. Οι γυναικείοι ρόλοι είναι λίγο αδύνατοι και κυρίως αυτός της Γιόχανσον στον οποίο είναι συμπαθητική και μας δίνει την εντύπωση του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Η Σοφία Βεργκάρα είναι πολύ καλή στο ρόλο της πρώην συζύγου και παίζει με εσωτερικότητα τον ρόλο της χωρίς να καταφεύγει στις υπερβολές που περιμένουμε από τους Λατίνους χαρακτήρες. Το ίδιο κατορθώνει και ο Τζον Λεγκουιζάμο στο ρόλο του Μάρτιν που δίνει την απαραίτητη δόση φρεσκάδας στην ταινία ως βοηθός του Κάρλ. Αποκάλυψη ο νεαρός Έμτζει Άντονι στο ρόλο του γιου και κατορθώνει να μας συγκινεί παίζοντας με ευαισθησία και επαγγελματισμό τον πιτσιρικά που χειρίζεται τις νέες τεχνολογίες αλλά δεν ξέρει πως να χειριστεί τον πατέρα του. Ο Τζόν Φαβρό τα καταφέρνει πολύ καλά στο ρόλο του Κάρλ. Δεν υπερβάλλει, είναι σωστός στις εκφράσεις του και κατορθώνει να μας μεταδώσει τον ενθουσιασμό του για την μαγειρική. Στην σκηνή, προς το τέλος, όπου μιλάει με το γιο του στο τηλέφωνο είναι απλός και συγκινητικός καθώς διακρίνουμε τον λυγμό στην φωνή του χωρίς να τον βλέπουμε.

Συμπέρασμα λοιπόν; Δεν είναι ένα βαθυστόχαστο αριστούργημα . Το μήνυμα του  είναι όμως χορταστικό και γλυκό: ότι στις ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να κάνεις ότι και στην μαγειρική, να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά.