Κοκόρια σ’ αλατόνερο
Εάν έχετε καιρό να λιποθυμήσετε σχεδόν από τα γέλια, τότε η ταινία της Αθηνάς- Ραχήλ Τσαγγάρη με τίτλο CHEVALIER (το δαχτυλίδι που φοριέται στο μικρό δάχτυλο του χεριού) είναι για σας.
Έξι άνδρες επιστρέφουν από εκδρομή ψαρέματος, καταδύσεων και λοιπών ενάλιων δραστηριοτήτων. Μετά από πρόταση του ενός εξ’ αυτών, του Χρήστου(Ο Σάκης Ρουβάς) και υποστήριξη έτερου, του Γιώργου(ο Πάνος Κορώνης), εμπλέκονται χαλαρά σ’ ένα παιχνίδι ανταγωνισμού, αλληλο-μετρήματος και αλληλο-παρατήρησης που λέγεται «Ο καλύτερος σε όλα» με έπαθλο ένα δαχτυλίδι chevalier που θα σφραγίσει την κυριαρχία του ενός εκ των 6 επί της «αγέλης». Η ταινία της Τσαγγάρη (σε σενάριο δικό της μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου) είναι σπαρταριστά αστεία, πανέξυπνη και ιδανική εισαγωγή στην σύγχρονη νεοελληνική ανδρική ψυχοσύνθεση… Οι ερμηνείες δε του καστ είναι μία και μία με εξέχουσες αυτές των Β.Μουρίκη, Γ.Πυρπασόπουλου και Γ.Κέντρου. Μία απολαυστικότατη και καλογυρισμένη ανδρική κωμωδία, σκηνοθετημένη από γυναίκα, είναι εξ ορισμού ιντριγκαδόρικη και τούτη εδώ κατορθώνει ν’ αγγίξει κατά τι την ανδρική νοοτροπία, και με ευφυές σεναριακό εύρημα τη συμμετοχή της παρέας σ’ ένα παιχνίδι αλληλο-επίδειξης κι ανταγωνισμού κατ’ ουσίαν, μας αποκαλύπτει τα άγχη, τους φόβους και τη μέγιστη εμμονή που στοιχειώνει τ’ ανδρικά μυαλά : «είμαι ο καλύτερος, ΕΓΩ είμαι ο καλύτερος, είμαι ο καλύτερος», όπως μονολογεί λυσσασμένα ενώπιον του καθρέφτη του ο ανταγωνιστικός Χρήστος (πολύ καλός ο Σάκης Ρουβάς, αν και κωμωδία η ταινία ο ρόλος του νοθεύεται από μία σκοτεινιά που του ταιριάζει πολύ).
Δεν είναι The Game η ταινία της Τσαγγάρη, ούτε Das Experiment, για ν’ αναφέρω ενδεικτικά δύο ταινίες όπου η συμμετοχή «για πλάκα» σ’ ένα παιχνίδι ή πείραμα θολώνει με απρόβλεπτες και τραγικές συνέπειες τα όρια ανάμεσα στο ψέμα και την πραγματικότητα, οπότε εδώ δεν έχουμε τροπή της ταινίας σε θρίλερ. Κι εδώ όμως, στα στενά χρονικά περιθώρια που διαρκεί το παιχνίδι, όχι μόνο βγαίνουν στην επιφάνεια φόβοι και ανταγωνιστικές μανίες των συμμετεχόντων, αλλά προφανώς (ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) η εμπλοκή των 6 ανδρών σ’αυτό το παιχνιδάκι είχε και παιδευτική επίδραση, όπως όλα τα παιχνίδια άλλωστε. Το γέλιο βεβαίως, προκαλείται ακριβώς απ΄την υποχρέωση όλων των παικτών να κρίνουν και να βαθμολογήσουν τους συμπαίκτες τους για ο,τιδήποτε κάνουν, για το πώς ντύνονται, συμπεριφέρονται, μιλάνε (κορυφαία σεκάνς-πηγή απερίγραπτου γέλιου θεωρώ αυτήν με τον Μουρίκη στην καμπίνα του). σε τακτά διαστήματα οι 6 «Κατίνες» ανασύρουν τα σημειωματάριά τους και γράφουν θάβοντας ή εξυψώνοντας τους αντιπάλους τους , αναλόγως του βαθμού που τους δίνουν.
Το πολύ ενδιαφέρον επίσης, είναι η απουσία γυναικών απ ΄την παρέα αλλά και το πλήρωμα του πολυτελούς σκάφους στο οποίο επιβαίνουν. Ο ανταγωνισμός των 6 παικτών, περιέργως δεν αφορά, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, τις «επιδόσεις» τους με τις γυναίκες, θα έλεγα ότι αυτές εν προκειμένω αποτελούν απλώς άλλον έναν πόντο στη διαμόρφωση της προς κρίση της ομήγυρης, δημόσιας εικόνας τους, είναι εντελώς περιθωριακός έως ανύπαρκτος ο ρόλος τους στην ταινία και προκαλείται η απορία πως θα συμπεριφέρονταν άραγε οι έξι «κόκορες» αν υπήρχαν και θηλυκά στην παρέα; Θα συνέχιζαν να είναι ο εαυτός τους, ή ασυνείδητα θα εξωράϊζαν ακόμη περισσότερο το εγώ τους, προσβλέποντας όχι μόνο στην κατάκτηση του δαχτυλιδιού-βραβείου αλλά και στην κατάκτηση των γυναικών της συντροφιάς;
Η ταινία της Τσαγγάρη σκιαγραφεί εξ απαλών ονύχων θα έλεγα, την ανδρική ψυχοσύνθεση, δεν ξεστρατίζει στα σκοτεινά μονοπάτια της ανδρικής ψυχής, ίσως επειδή πιέζεται σεναριακά απ΄τον περιορισμένο χρόνο που υποτίθεται πως διαρκεί το παιχνίδι, κατορθώνει όμως (και χωρίς τελικά να μας πεί ποίος εκ των 6 στέφθηκε νικητής) με χιούμορ και εξαιρετικές ερμηνείες απ΄το καστ, να μας παρουσιάσει αυτά που οι άνδρες σπανίως φανερώνουν στις γυναίκες, και τις αφήνουν να τα υποθέτουν.
Το ανησυχητικό δεν είναι τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουμε βλέποντας την ταινία, όσο η διαπίστωση ότι το παιχνίδι που έπαιξαν οι έξι φίλοι, παίζεται ανηλεώς και συνεχίζεται και εκτός οθόνης…
