Κινηματογραφικές βιογραφίες
Το τελευταίο διάστημα είδαμε στις αίθουσες δύο (πολύ) κακές βιογραφίες που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ένα από τα οποία ήταν οι tourdeforceερμηνείες δύο εξαιρετικών ηθοποιών. Μιλάμε, φυσικά, για τη Σιδηρά Κυρία και την Μέριλ Στριπ και τον J.Edgarκαι τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
Οι κινηματογραφικές βιογραφίες δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο είδος (γι΄αυτό και στα Όσκαρ οι ρόλοι σε βιογραφίες προτιμούνται στις βραβεύσεις): πρώτα-πρώτα όλοι (ή οι περισσότεροι) γνωρίζουν το «αντικείμενο» της βιογραφίας. Το πρόσωπο που αυτή αφορά είναι διαθέσιμο στον κάθε θεατή να το βρει και να το ανακαλύψει (και να έχει άποψη για αυτό).
Οι περισσότερες πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα: στην προσπάθειά τους να τα πουν όλα, καταλήγουν να μην πουν τίποτα. Για παράδειγμα τόσο στο J.Edgar, όσο και στη Σιδηρά Κυρία ο θεατής καταλήγει να παρακολουθεί μια εξαντλητική συρραφή σκηνών και επεισοδίων από τη ζωή του βιογραφούμενου, η οποία δεν έχει καμία συνοχή.
Πώς θα μπορούσε, όμως, να επιλυθεί αυτό το πρόβλημα;
Μία λύση είναι η συνεχής αφήγηση. Τέρμα, λοιπόν, σε έναν γέροντα που θυμάται σκηνές από τη ζωή του αποσπασματικά. Στον Λόρενς της Αραβίας για παράδειγμα συναντάμε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Το ίδιο και στο εξαιρετικό Οργισμένο Είδωλο του Μάρτιν Σκορσέζε. Και στις δύο ταινίες ο φιλμικός ήρωας αποκτά δική του σάρκα και οστά και «ξεπετάγεται» από την οθόνη, αποκομμένος λες από το πραγματικό πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται.
Η συνεχής αφήγηση βοηθά, επίσης, την ταινία Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο, όπως και το SocialNetwork.
Μία άλλη λύση είναι η αναμονή για κάποιο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα στο ButchCassidyandthesundancekidόλοι περιμένουμε το τέλος του διάσημου διδύμου. Το ίδιο συμβαίνει στο Μπόνι και Κλάιντ, όπως και στο SidandNancy. Σε αυτή την περίπτωση, οι ταινίες διηγούνται ιστορίες που περνούν από διάφορα περιστατικά, με στόχο να φτάσουν στην κορύφωση. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το BoysDon’tCryπου έχει να διηγηθεί μια συγκεκριμένη ιστορία ή το Έριν Μπρόκοβιτς του Στίβεν Σόντερμπεργκ.
Οι βιογραφίες μπορούν να γίνουν χαοτικές. Γι’αυτό πολλοί επιλέγουν να επικεντρωθούν σε ένα μόνο κομμάτι της ζωής του ήρωά τους. Για παράδειγμα στα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας βλέπουμε πως ο Τσε Γκεβάρα έφτασε να γίνει ο Τσε Γκεβάρα, ενώ στο NowhereBoyπαρακολουθούμε τα πρώτα βήματα του Τζον Λένον. Αντίστοιχα, στο φετινό Επτά Μέρες με τη Μέριλιν βλέπουμε μόνο μια εβδομάδα από τη ζωή της Μονρόε. Μπορεί η ταινία να μην είναι αριστούργημα, αλλά, πάντως, καταφέρνει και να δώσει την «καρδιά» του χαρακτήρα και να αναδειχθεί σε καλύτερη ταινία από τα Σιδηρά Κυρία και J.Edgar.
Σε αυτό το κλίμα και η Βασίλισσα, με την Έλεν Μίρεν να ερμηνεύει την Ελισάβετ την περίοδο μετά τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα και φυσικά ο περσινός Λόγος του Βασιλιά που δεν ασχολήθηκε με όλη τη ζωή του βασιλιά Γεωργίου, αλλά αποφάσισε να διηγηθεί την ιστορία του προβλήματος ομιλίας του (και μέσω αυτού την άνοδό του στον θρόνο). Αλλά και στο Capoteβλέπουμε τη διαδικασία της συγγραφής του InColdBloodαπό τον Τρούμαν Καπότε. Και έτσι γνωρίζουμε τον άνθρωπο και τον συγγραφέα. Ή στο Elizabethτου Σ.Καπούρ βλέπουμε τα πρώτα χρόνια από τη ζωή της βασίλισσας Ελισάβετ της Α’.
Οι ταινίες που με την αισθητική τους μεταδίδουν κάτι από την προσωπικότητα του βιογραφούμενου έχουν πάντα ένα προσόν. Στο Control, για παράδειγμα, βλέπουμε μια σκοτεινή ιστορία αυτοκαταστροφής. Ή το EdWoodείναι μια παράξενη ιστορία για έναν παράξενο σκηνοθέτη, ενώ το I’mnotthereαποτελεί ένα ιδιόμορφο παζλ που αποσυνθέτει και επανασυνθέτει τον Μπομπ Ντίλαν.
Ένας άλλος τρόπος να προσεγγίσει κανείς το θέμα της βιογραφίας είναι μέσω της σχέσης του με άλλα πρόσωπα. Για παράδειγμα στις Ώρες βλέπουμε τη Βιρτζίνια Γουλφ σε σχέση με τις αναγνώστριες της κυρίας Ντάλογουεϊ. Ή στο Τζούλι και Τζούλια, η Τζούλια Στάιλς αναδεικνύεται μέσα από τη σχέση της θαυμάστριάς της Τζούλι και της απόφασής της να μαγειρέψει τις συνταγές της.
«Συνταγή» για τη σωστή βιογραφία δεν υπάρχει, βέβαια. Αρκεί να καταφέρουν οι σκηνοθέτες να δώσουν πνοή στους ήρωές τους, να μη διηγηθούν απλά μια ιστορία, αλλά να τους κάνουν να βγαίνουν από την οθόνη και να συναντούν τον θεατή.
Παρακάτω ακολουθούν 25 βιογραφίες που αξίζει να ανακαλύψετε:
- Ο Λόρενς της Αραβίας
- Η Βασίλισσα
- Nowhereboy
- I’m not there
- Control
- Ζωή σαν τριαντάφυλλο
- Οι Ώρες
- Επτά Μέρες με τη Μέριλιν
- Οργισμένο Είδωλο
- Butch Cassidy and the Sundance Kid
- Μπόνι και Κλάιντ
- Αντρέι Ρουμπλιέφ
- Capote
- Ed Wood
- Chaplin
- Sid and Nancy
- Elizabeth
- Young Mr Linkoln
- Κόκκινοι
- Silkwood
- The Elephant Man
- Το Αριστερό Μου Πόδι
- Η λίστα του Σίντλερ
- Goodfellas
- Amadeus
Τάιλερ Ντέρντεν
Αν και διαφωνώ διότι το ''Iron Lady'' σε καμμία περίπτωση δεν είναι πολύ κακή ταινία(αντιθέτως κακό θα έλεγα το χωρίς καθόλου κινηματογραφικό ενδιαφέρον I'M NOT THERE)θα ΈΛΕΓΑ επίσης τα CAMILLE CLAUDEL,CARRIGTON,MONSTER,TOM AND VIV,PICASSO SURVIVING σαν καλές ταινιοβιογραφίες(νέος όρος).
Δεν ξέρω ακριβώς τι μου έφταιξε στη Σιδηρά Κυρία.. καταλαβαίνω γιατί μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον το I'm not there, αλλά νομίζω ότι όλη αυτή η προσπάθεια σύνθεσης ενός προφίλ μέσα από αποσπασματικά επεισόδια έχει ένα ενδιαφέρον. Έχεις δίκιο, αφήσαμε πολλές έξω, ήταν απλά μια ενδεικτική λίστα!! Ευχαριστούμε για τις προσθήκες! 🙂