Κινηματογραφικές εμπειρίες: ο Γκρέγκορι Πεκ και το φουσκωμένο μαλλί

Ήταν εκείνες οι εποχές. Που το σινεμά δεν ήταν μόνο η ταινία που θα πήγαινες να δεις, ούτε καν το να βγεις λίγο έξω. Ήταν ολόκληρη εμπειρία. Η μητέρα μου να πηγαίνει κομμωτήριο για να φουσκώσει το μαλλί, για να πάρει το βράδυ τη θεία μου αλά μπρατσέτα, να πάνε στο Σπλέντιτ, το Χάιλαϊφ ή το Παλλάς και να δουν μια ταινία με τον Μοντγκόμερι Κλιφτ ή τον Ροκ Χάντσον
(και ο μπαμπάς μου πάντα να την κοροϊδεύει πως όσοι άντρες της άρεσαν ήταν «απ’ τους άλλους», γκέι δηλαδή). Εκτός από τον Γκρέγκορι Πεκ. Αυτόν ό,τι κι αν έκανε δεν μπορούσε να τον ρίξει στα μάτια της. Γιατί έκανε και τέτοια κόλπα. Διάλεγε ταινίες που ήξερε ότι αυτός που της αρέσει παίζει τον κακό ή το «μούτρο» και την πήγαινε επίτηδες εκεί. «Α, να χαθεί» έλεγε η μητέρα μου και μετά δεν ήθελε να τον ξαναδεί. Μέχρι την επόμενη ταινία. Εκτός, είπαμε, από τον Γκρέγκορι Πεκ. Εκείνος ο ψηλός, μελαχρινός, διασώθηκε. Και το μαλλί πάντα φουσκωμένο, το φουστανάκι ή το ταγεράκι σιδερωμένο στην τρίχα και μία-δύο φορές την εβδομάδα σινεμαδάκι, πολλές φορές για να δούνε και την ίδια ταινία.

Άσε που μπορούσες να συναντήσεις όποιον ήθελες εκεί πέρα. Ή ακόμα και αυτούς που δεν ήθελες. Κάποτε η μητέρα μου (σε σχέση τότε με τον μπαμπά, αλλά χωρίς να το ξέρουν οι δικοί της) πήγε να δει μια ταινία με μεγάλη παρέα. Κάθεται η παρέα στη θέση της και ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ο –αυστηρός- παππούς με έναν φίλο του. Χλωμιάζει εκείνη, τούς παίρνει και σηκώνονται άρον άρον. Όλη την παρέα. Τώρα που θα ψυλλιαζότανε ο παππούς ότι η μητέρα μου είχε δεσμό και μάλιστα με τον πατέρα μου (που έτσι κι αλλιώς φίλοι ήτανε πιο πριν), δεν το έμαθε ποτέ κανένας. Άσε που έχασαν και την ταινία.

Τάιλερ Ντέρντεν

ΥΓ. Θα θέλαμε να εγκαινιάσουμε μια στήλη με κινηματογραφικές εμπειρίες. Στο e-mail μας (cinepivates@gmail.com) περιμένουμε δικές σας -βιωματικές ιστορίες.