Κινηματογραφικές εμπειρίες: Ο ερωτευμένος Τάιλερ, οι κότες και η επιστροφή των Μάπετς
Όταν ήμουν μικρή ήμουν ερωτευμένη με τον Κέρμιτ. Ναι, το ξέρω. ΕΙΝΑΙ βάτραχος, αλλά τι να πω; Αν μιλούσα με τον Φρόιντ, μπορεί να μου έλεγε ότι για όλα φταίει εκείνο το διαολεμένο παραμύθι με την πριγκίπισσα που φίλαγε τον βάτραχο και εκείνος γινόταν πρίγκιπας.
Αλλά ο Κέρμιτ δεν ήταν πρίγκιπας. Ο Κέρμιτ ήταν βάτραχος. Και μπροστά στα παράλογα που έβλεπε από τα άλλα Μάπετ, εκείνος στράβωνε το στόμα, σήκωνε τα χέρια ψηλά και… το διασκέδαζε. Γι’ αυτό τον αγαπούσα. Και για την περίεργη φωνή του, για την καλοσύνη του. Μιλάμε για έρωτα, όχι αστεία. Είχα και μια κούκλα Κέρμιτ, καταπράσινη με αυτά τα μάτια-κουμπότρυπες και ο έρωτάς μου ήταν πλήρης. Ως σωστή ερωτευμένη μισούσα τη Μις Πίγκι, την θεωρούσα ψωνάρα, εγωκεντρική, υπερβολική, τι δουλειά είχε με τον προσγειωμένο παρουσιαστή των Μάπετ;
Ήρθε κάποια στιγμή και τον ξεπέρασα τον Κέρμιτ. Άλλωστε ήταν… πράσινος! Έχασα και την κούκλα, δεν είχα ιδέα που παράπεσε. Στεναχωρήθηκα γι’αυτό, αλλά τι να κάνεις έτσι είναι η ζωή.
Αρκετά καλοκαίρια αργότερα βρέθηκα στο χωριό του πατέρα μου. Μια μέρα η θεία μου η Μαρία μου είπε να πάω στο κοτέτσι να ταΐσω τις κότες. Εγώ πολλά πολλά με τις κότες δεν είχα. Οι μόνες που συμπαθούσα ήταν εκείνες του Σουηδού Σεφ από τα Μάπετ. Πήγα, πάντως, με τους σπόρους ανά χείρας. Μπαίνοντας στο κοτέτσι είδα ένα θέαμα που με έκανε να ανατριχιάσω: ο Κέρμιτ, ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ο Κέρμιτ κρεμόταν από το λαιμό πάνω από το κοτέτσι. Ναι, σαν είδος σκιάχτρου. Έπαθα δέκα εγκεφαλικά. Ο Κέρμιτ μου είχε χάσει το έντονο πράσινο χρώμα του, είχε γίνει προς το καφετί και ήταν πια μια σκιά του παλιού εαυτού του, γεμάτη εκδορές και σκισίματα. Εγώ έφταιγα για όλα. Δεν ήταν πια ο λαμπερός παρουσιαστής του Μάπετ σόου. Ήταν μια ξεχασμένη κούκλα που κρατούσε συντροφιά σε μερικές κότες. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα γι’αυτόν.
Βλέποντας τη νέα ταινία των Μάπετ, μνήμες αυτής της ιστορίας μου ήρθαν στο μυαλό. Ο Κέρμιτ ζει σαν ερημίτης σε μια μεγάλη βίλα, τα Μάπετ μοιάζουν όλοι να τα έχουν ξεχάσει, ενώ το θέατρό τους ετοιμάζεται να πουληθεί. Μέχρι που ο Γουόλτερ (ο οποίος δεν έχει αποφασίσει αν είναι Μάπετ ή άνθρωπος) αποφασίζει να σώσει το θέατρο των Μάπετ. Η αναλογία είναι ξεκάθαρη: τα Μάπετ παρέμεναν για χρόνια κλεισμένα στα κουτιά τους, περιμένοντας την αναβίωσή τους, περιμένοντας να βρεθεί κάποιος να πιστέψει σε αυτά και στην αθώα προσέγγιση του κόσμου τους. Όσο το TheMuppetsασχολείται με αυτούς του παλιούς, αγαπημένους μας χαρακτήρες η επιχείρηση-«νοσταλγία» λειτουργεί καλά. Εκεί που μπλέκονται τραγούδια, αδέλφια που προσπαθούν να σώσουν το θέατρο και κακοί που μισούν την καλοσύνη των Μάπετ, η συνταγή χαλάει. Και πάλι όμως. Αρκεί να δει κανείς τον Κέρμιτ να σηκώνει τα μακριά του χέρια ψηλά, ενθουσιασμένος που τα φώτα ετοιμάζονται να σβήσουν και ένα ακόμα σκετς είναι έτοιμο να ξεκινήσει, για να αισθανθεί ότι αρκεί ένα μικρό, πράσινο, υφασμάτινο βατραχάκι για να επιστρέψει ο κόσμος (και η καρδιά) στη θέση τους.
- Θυμηθείτε: στο mail cinepivates@gmail.com μπορείτε να μας στέλνετε τις δικές σας κινηματογραφικές εμπειρίες… Και σχόλια, θέματα, ερωτήσεις, ό,τι θέλετε να μάθετε για το σινεμά!
Τάιλερ Ντέρντεν
