Ο σκύλος χάθηκε στο Τροκαντερό, όχι όμως κι η Κοκό
Αν η πρώτη ταινία για την Κοκό Σανέλ που προβλήθηκε φέτος ( Coco and Igor), ασχολήθηκε κυρίως με ένα περιστατικό της ζωής της μεγάλης κυρίας της μόδας, και συγκεκριμένα με την ερωτική της σχέση με τον πρωτοπόρο μουσικοσυνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκυ, αφήνοντας απλώς υπαινιγμούς για τον προγενέστερο βίο της, αυτή η δεύτερη ταινία με τίτλο Coco avant Chanel φροντίζει να μας λύσει αρκετές απορίες. Και να δημιουργήσει ενδεχομένως άλλες…
Η παρούσα Κοκό, δεν είναι ακόμη η θανάσιμα γοητευτική , κυνική, ήδη επιτυχημένη σχεδιάστρια μόδας-επιχειρηματίας, που ξέρει πως αν μαγεύει και να επιβάλλεται στον περίγυρό της. Ετούτη είναι το “προσεχώς” της μεγάλης Σανέλ. Είναι το μικρό, σιωπηλά λυπημένο κοριτσάκι με τα κατάμαυρα μάτια, που δεν ξεπέρασε ποτέ την εγκατάλειψη εκείνης και της αδελφής της Αντριέν, σ ένα ορφανοτροφείο. Ειναι η 9χρονη Γκαμπριέλ, που γνωρίζει ότι ο μοιχός πατέρας της ταλαιπωρεί τη μητέρα της, και περιμένει με λαχτάρα να της ρίξει ένα βλέμμα, πράγμα που δεν κάνει βεβαίως. Που τον περιμένει μάταια κάθε Κυριακή να την επισκεφτεί( άραγε γιαυτό η ενήλικη Κοκό μισούσε τις Κυριακές; Σημειωτέον, πως πέθανε μία Κυριακή του Ιανουαρίου του 1971). Είναι η έφηβη που τραγουδάει μαζί με την αδελφή της σ’ ένα υπόγειο καμπαρέ, που πιστεύει ότι “το μόνο που αξιζει απ΄τον έρωτα, είναι το να κάνεις έρωτα, τι κρίμα που χρειάζεται ένας άντρας γιαυτό”, είναι αυτή η πεισματάρα, ετοιμόλογη νεα γυναίκα, που ορκιζεται πως ποτέ δεν θα γίνει σύζυγος κανενός(αλλά μόνο ερωμένη), που θα πλουτίσει δουλεύοντας, και θα ντύνει με το καλό της γούστο τις κακόγουστες πλούσιες.
Παρακολουθώντας αυτή την ταινία, είχα την αίσθηση πως ερμήνευε πολλά απ΄τα χαρακτηριστικά της ζωής αυτής της γυναίκας. Την διχρωματική εμμονή της με το άσπρο και το μαύρο, ή μόνο και κυρίως το μαύρο(στη μικρή Γκαμπριέλ φαίνεται έκαναν τρομερή εντύπωση οι κατάλευκοι κολαριστοί γιακάδες πάνω απ΄τα κατάμαυρα ράσα των μοναχών, του ορφανοτροφείου οπου παρέμεινε μέχρι τα 15 της. Επισης όταν ο μεγάλος της έρωτας Αρθουρ Κάπελ σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικο δυστύχημα, “βούτηξε” στη θάλασσα του μαύρου χρώματος, με πόση κομψότητα όμως), την ισόβια απέχθειά της προς το θεσμό του γάμου, την επιμονή της να γίνει πλούσια και να κατακτήσει το Παρίσι.
Η Audrey Tautou , πιστεύω πλάθει μία εξαιρετική Κοκό, δίνει μία ερμηνεία δουλεμένη στις λεπτομέρειες/συνήθειες της Σανέλ, που την έκαναν εν τέλει αναγνωρίσιμη παντού, όπως και τις δημιουργίες της. Με το καθηλωτικο προηγούμενο της Μουγκλαλίς βεβαίως, ισως δεν αποφεύγεται η συνεχής σύγκριση, αλλά θεωρώ πως η μια συμπηρώνει με πολύ ωραίο τρόπο την άλλη. Η Κοκό της νεότητας, σε τούτη την ταινία, κατά κάποιο τρόπο ερμηνεύει την Κοκό της ωριμοτητας, στην άλλη.
Τι βλέπουμε όμως σ’ αυτή την ταινία; Βλέπουμε ότι η δεσποινίς Κοκό, όταν ακόμη ξεκινούσε την καριέρα της αρχικά ως δημιουργός καπέλων, ήταν κατ’ ουσίαν εξαρτημένη οικονομικά απ ΄τον εκάστοτε πλούσιο εραστή της που είχε γοητευθεί με την προσωπικότητά της. Πρώτα, απ΄τον βαρόνο Ετιέν Μπαλσάν( πολύ καλός ως αντιπαθητικος βαριεστημένος Γάλλος τιτλούχος ο Benoit Poelvoorde) κατόπιν απ ΄τον νέο, ωραίο , μορφωμένο προικοθήρα ¨αρθουρ Κάπελ εξ Αγγλίας, ο οποίος παρουσιάζεται στην ταινία ως μέγας και κατ΄εξακολούθηση καρδιοχαλαστής ( ο Alessandro Nivola ειναι ένας πολύ αξιοπροσεκτος ηθοποιός και ωραίος άντρας, οσοι έχετε δεί το Laurel Canyon καταλαβαίνετε περί τίνος ηφαιστείου ομιλώ).΅
Ευτυχώς η Κοκό συνειδητοποίησε τη δοτή ανεξαρτησία της και αντέδρασε εγκαίρως.
Η ταινία αν και αναφέρεται σε μία μάλλον σκληρή γυναίκα, δεν στερείται συγκίνησης. Σ’αυτό συμβάλλει τα μάλα η ταιριαστή μουσική του Alexandre Desplat βεβαίως. Νομιζω είναι απαραίτητο να δει κανείς και τις δύο ταινίες που καταπιάστηκαν με το θέμα Σανέλ.
Η Tautou είναι πολύ εκφραστική μεσα στην λιτότητα συναισθημάτων που επιδεικνύει, και μας δεχνει πολύ πετυχημένα την εξωτερικη κι εσωτερικη μεταμόρφωση της Κοκό, άπαξ και εμφανίστηκε στη ζωή της ο φύλακας- άγγελος- χρηματοδότης των σχεδίων της, Αρθουρ Κάπελ. Είναι αξιοσημείωτο πιστευω το ότι και η Τοτού και η Μουγκλαλίς, απεικονίζουν μία Σανέλ ΜΗ εξαρτημένη συναισθηματικά απ΄τους άντρες. Δεν το επιτρέπει στον εαυτό της. Κανει όμως μία εξαίρεση για τον Κάπελ, και φαινεται ότι “τιμωρείται” γιαυτο- τον έρωτά τους τον πρόλαβε το θανατηφόρο τροχαίο.
Δεν γνωρίζω πως ακριβώς περιγραφει τη Σανέλ, το βιβλίο του Edmond Charles-Roux στο οποίο βασίστηκε η ταινια- δεν αποτελεί πάντως πιστή μεταφορά του, όπως πληροφορούμαστε απ ΄τα credits.
Σε κάθε περίπτωση, ισχύει κι εδώ η ρήση: “το παρελθόν καθενός είναι το παραμύθι του”…
Φράνσις
