Community
Με αυτή τη σειρά συμβαίνει κάτι παράξενο, το οποίο δε μπορώ να εξηγήσω εδώ και τέσσερα χρόνια που την παρακολουθώ.
Υπάρχουν δύο απόποψεις για το Community: είτε θα σε κάνει να γελάσεις μέχρι δακρύων ή θα το μισήσεις. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον που να μου έχει πει ότι του πέρασε αδιάφορο… Στην Αμερική, συγκεκριμένα, η σειρά έχει τεράστιο ρεύμα και φανατικότατους θαυμαστές!
Το concept είναι εξαιρετικά απλό: στην Αμερική υπάρχουν κάποια κολλέγια «δεύτερης ευκαιρίας», στα οποία μπορεί να εγγραφεί οποιοσδήποτε, οποτεδήποτε αποφασίσει ότι θέλει να πάρει ένα πτυχίο. Σε ένα τέτοιο, Community College γνωρίζονται και οι πρωταγωνιστές της σειράς. Οι ηλικίες της παρέας των 7 φοιτητών φαινομενικά κυμαίνονται από 18 έως 60+, ενώ στην ουσία είναι ζήτημα να ξεκινάνε από τα 6 και να φτάνουν μέχρι τα 30!
Ένας ωραιοπαθής (πρώην) δικηγόρος που προσπαθεί επιτέλους να πάρει πτυχίο νομικής (!), μια εκνευριστική ακριβίστρια, μια θρήσκα μεσήλικη μάνα, ένα “φυτουκλάκι” με ηγετικές τάσεις, δυο αυτοκόλλητοι super παράξενοι λάτρεις του κινηματογράφου κι ένας ρατσιστής 65άρης συνθέτουν τη βασική παρέα των πρωταγωνιστών. Σ’ αυτή προστίθεται ένας αχαρακτήριστος (επειδή σε κάθε σεζόν είναι και κάτι διαφορετικό- από διαβολικός εως καλός κι από security του κολλεγίου μέχρι και φοιτητής) Κινέζος και ο απίθανος Πρύτανης, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τον προαναφερθέντα δικηγόρο.
Με το δυνατό «χαρτί» του Chevy Chase, αλλά κι εκείνου του απολαυστικού Jim Rush (όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για το “The Descendants”) στο καστ, η σειρά εγγυάται τουλάχιστον το γέλιο, κάτι το οποίο όμως έρχεται περισσότερο σε μορφή έξυπνων χαρακτήρων και ακόμα εξυπνότερης σκηνοθεσίας, παρά διαλόγων και καταστάσεων. Οι τελευταίες, μάλιστα, πολλές φορές είναι λίγο αμήχανες και ξενίζουν στο μάτι ενός τηλεθεατή συνηθισμένου στο αμερικάνικο πρότυπο σειρών.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο επεισόδιο γυρίζεται με σαφή ή μη αναφορά σε κάποια ταινία ή που οι πρωταγωνιστές είναι κόμικς, μαριονέτες ή ακόμα και ήρωες σε ηλεκτρονικό παιχνίδι!
Μοναδικό όσο καμία άλλη σειρά που έχω παρακολουθήσει, δεν είναι ο,τι πιο αστείο έχει δει κανείς, ούτε η καλύτερη παραγωγή που έχει γίνει ποτέ στην τηλεόραση, δεν έχει τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες ούτε τις εξυπνότερες ατάκες, αλλά σίγουρα είναι μια σειρά που ξεχωρίζει για το στυλ της!
