Το αίμα νερό δε γίνεται
Η πρώτη και πιό έντονη εντύπωση απ΄την πιό πρόσφατη δημιουργία του Guillermo Del Toro CRIMSON PEAK είναι πως πρόκειται περί ενός γοτθικού θρίλερ με γοητεία, μυστήριο και όλα τα κλισέ του είδους: μιά νεαρή και με το θάρρος της γνώμης της συγγραφέας, πλούσια και καλο-αναθρεμμένη, μονάκριβη θυγατέρα ιδιοκτήτη κατασκευαστικής εταιρείας, ο νεαρός γιατρός που μαλλον είναι ερωτευμένος μαζί της αλλά, κατά πως φαίνεται, χωρίς ελπίδα και το μυστηριώδες απίστευτα γοητευτικό και πανέμορφο δίδυμο, δύο αδέλφια με τίτλους ευγενείας και έναν τρομερό πύργο στο Κάμπερλαντ της Αγγλίας, χτισμένο πάνω απ΄τα κοιτάσματα κόκκινου αργίλου της οικογένειάς τους, στη μέση του πουθενά, ένας πύργος κρύος, υγρός ,ετοιμόρροπος με πολλά δωματια και ακόμη πιό πολλά μυστικά. Νομίζω ότι , όπως και με το PAN’S LABYRINTH μας πρόσφερε μιά επιδραστικότατη αλληγορία για τον φασισμό και την παιδική ηλικία, έτσι κι εδώ ο Del Toro δεν μας χαρίζει μοναχά ένα συναρπαστικό γοτθικό θρίλερ, αλλά και μιά πολύ ενδιαφέρουσα αλληγορία για την μύηση της νεαρής κι αθώας ‘Ηντιθ Κούσινγκ στα δεινά της αγάπης. ‘Η, αν θέλετε να γίνω πιό κυνική, μας προσφέρει μιά έξοχη μεταγραφή της ιδέας που κρύβεται μέσα στο μυθιστόρημα του Henry James THE PORTRAIT OF A LADY, ότι δηλαδή η αθώα Αμερικανίδα ταλαιπωρείται απ΄τους διεφθαρμένους Ευρωπαίους (δεν τη λένε ‘Ιζαμπελ ‘Αρτσερ, αλλά ‘Ηντιθ Κούσινγκ. Δεν λέγονται Μαντάμ Μερλ και Ντέσμοντ οι “διαφθορείς”, αλλά Σερ Τομας και Λάιδη Λουσίλ Σαρπ).
Δύο πράγματα κάνουν αυτή την ταινία αξιοπρόσεκτη: το καταπληκτικό στήσιμό της (υπέροχα κοστούμια και φωτογραφία- τα πλάνα της θυμίζουν πινακες των J.Tissott και J.S.Sargent, ο πύργος από μόνος του είναι το ιδανικό σκηνικό για “πάρτι φαντασμάτων”), και φυσικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Hiddleston-Chastain (πανέμορφοι, μυστηριώδεις και με εξαίσια αγγλική προφορά- ιδίως ο Hiddleston), οι οποίοι , ορθά πιστεύω, επισκιάζουν την πειστική Mia Wasikowska, τονίζοντας έτσι την δυσυμετρία μεταξύ τους: το νεαρό, σημαδεμένο απ΄το θάνατο της μητέρας του κορίτσι, και οι επίσης σημαδεμένοι απ’τον θάνατο της δικής τους μητέρας, αδελφοί Σαρπ, εμπειρότεροι,σκοτεινότεροι και γιαυτό ακαταμάχητοι).
Εκτός όμως απ΄την αλληγορία περί αγάπης, η ταινία του Del Toro μοιάζει και με διαμάχη ανάμεσα στον παλιό και τον νέο κόσμο , όπως ενσαρκώνεται στο δίδυμο των αριστοκρατών απ’ τη μια και τη νεαρή Αμερικανίδα απ ΄την άλλη: ο σερ Τόμας είναι ένα είδος εφευρέτη ο οποίος μαζί με την αδελφή του προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή την οικογενειακή επιχείρηση και τον τρομερό πύργο τους. Σαν άλλος Οίκος των ‘Ωσερ, ο Οίκος των Σαρπ απειλείται με αφανισμό .Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ταινία εκτός από αισθητικής άποψης και για τον ακατάλυτο και ισχυρότατο δεσμό ανάμεσα στα δύο αδέλφια, έχουν εναρμονισθεί οι Chastain – Hiddleston και γεμίζουν τα πλάνα με την ομορφιά (η Chastain είναι πανέμορφη, ανατριχιαστικά απόμακρη και αυτή που στην ουσία κινεί την όλη «επιχείρηση» )και την υποβλητική παρουσία τους.
Το ότι η ταινία βρίθει «υπερκειμενικών» αναφορών ίσως την υπονομεύει σε κάποιο βαθμό, υπό την έννοια του ναι μωρέ ,κάτι μου θυμίζει αυτό, αλλά πλέον ποιο δημιούργημα δεν μας θυμίζει κάποιο άλλο;
Εκτός των δύο πολύ καλών πρωταγωνιστών και οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επαρκέστατοι στους ρόλους τους – η, σαν φιγούρα του J.S.Sargent , Leslie Hope στον ρόλο της μητέρας (και δυνάμει πεθεράς της ‘Ηντιθ) του νεαρού γιατρού Άλαν Μακ Μάικλ ( ο Charlie Hunnam ) ή ο Jim Beaver στο ρόλο του πατέρα της ‘Ηντιθ που βρίσκει φρικτό τέλος. Φρίκη, πλούσια σκηνικά , ωραίοι πρωταγωνιστές και φαντάσματα τα οποία όπως έχει πεί ο Ambroce Bierce είναι η εξωτερική προβολή ενός εσωτερικού φόβου. Και τα δύο αδέλφια με την στενότατη σχέση και η αθώα Αμερικανίδα συγγραφέας, έχουν στοιχειωθεί απ΄τον χαμό της μητέρας, έχει την ψυχαναλυτική σημασία του ίσως αυτό.
Το Crimson Peak μπορεί να μην είναι η ταινιάρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περνάει απαρατήρητη. Το τελευταίο πλάνο με την κατατρομοκρατημένη και κόκκινη από αίμα ‘Ηντιθ, και όχι απ΄τον περίφημο κόκκινο άργιλο της περιοχής, έρχεται να κλείσει τον κύκλο, αφού είναι πανομοιότυπο με το εναρκτήριο και αποτελεί την οπτική απόδοση θα λέγαμε, της εκ των υστέρων αποτίμησης της περιπέτειάς της.
Ghosts are real. This much I know λέει η ορφανή συγγραφέας με την ιδιαίτερη σχέση με την εκτός των 5 αισθήσεων πραγματικότητα. Μήπως η ιστορία της εκτός από αλληγορία περί αγάπης ήταν και μία νίκη του ρεαλισμού έναντι του ρομαντισμού (έχει σημασία η κυνική και μάλλον αγενής ατάκα του σερ Τόμας προς αυτήν στο , δείπνο προς τιμήν του ) ;
Σημειώστε επίσης την χάρμα οφθαλμών φιγούρα της Wasikowska στις σκηνές όπου τριγυρνάει μέσα στον πύργο λυσίκομη με μιά κατάλευκη νυχτικιά, αντιγραφή ίσως του πολύ ωραίου πίνακα του Brian Froud.
