Πορφυρός Λόφος (Crimson Peak)
Μια νεαρή κοπέλα μετά το θάνατο της μητέρας της αντιλαμβάνεται ότι διαισθάνεται την παρουσία φαντασμάτων από ανθρώπους που βρήκαν άσχημο θάνατο. Ζει μια ήσυχη ευκατάστατη ζωή με τον πατέρα της, όταν στη ζωή της θα μπει ένας γοητευτικός νεαρός που θα κερδίσει τον έρωτα της και θα την οδηγήσει, που αλλού; Στο αρχοντικό του, στον Πορφυρό Λόφο.
O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο έχει λατρεία στον τρόμο και μας το έχει δείξει με πολλούς τρόπους, από τον υπέροχο Λαβύρινθο του Πάνα, μέχρι το τηλεοπτικό the Strain, βασισμένο σε κομικ του. Στον Πορφυρό Λόφο κατασκευάζει λοιπόν ένα περιβάλλον προσπαθώντας να χωρέσει μέσα όλα τα στοιχεία που του αρέσουν και πραγματικά το αποτέλεσμα είναι ένα φαντεζί Λούνα Παρκ τρόμου. Το πρόβλημα είναι ότι ο θεατής που θα κληθεί να κάτσει στο τρενάκι και να απολαύσει τη βόλτα καταλαβαίνει ότι είναι σε ένα μουσείο τρόμου ή θεματικό πάρκο και αδυνατεί να χαθεί στην ατμόσφαιρά του. Και σίγουρα αδυνατεί να τρομάξει. Ας δούμε γιατί συμβαίνει αυτό.
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να φτιάξει ένα ρομαντικό γοτθικό παραμύθι, στα πρότυπα του Κόμη Δράκουλα ή του έργου της Μαίρη Σέλεϊ (συγγραφέα του Φράνκενσταϊν), στην οποία αναφέρεται η επίδοξη συγγραφέας, ηρωίδα της ταινίας. Με στοιχεία από το γαλλικό μύθο του Κυανοπώγωνα και τα κλειδιά από πόρτες ενός αρχοντικού που κρύβουν ένα τρομερό μυστικό. Έγινε σπουδαία δουλειά στις μακέτες για τις τοποθεσίες, στα πραγματικά εντυπωσιακά σκηνικά που χορταίνουν το μάτι στη στυλιζαρισμένη γεμάτη έντονα χρώματα φωτογραφία του. Τα εφέ έρχονται να συμπληρώσουν με καλλιτεχνικές πινελιές, δίνοντας έμφαση στο 3D. Τέλος στα κουστούμια η δουλειά που έχει γίνει είναι πραγματικά απίστευτη, αντάξια σίγουρα μιας υποψηφιότητας για Όσκαρ.
Ο αχόρταγος σκηνοθέτης όμως, όταν έπρεπε να κληθεί να αποφασίσει τι να χρησιμοποιήσει, θέλησε να τα βάλει «όλα» και μάλλον το παράκανε. Η πρωταγωνίστρια του, πραγματικά, σε κάθε σκηνή θα αλλάζει και φόρεμα, η ταινία αναλώνεται άσκοπα χρονικά πριν φτάσουν στο αρχοντικό του Άλερντεϊλ Χολ, το ασανσέρ μπορεί είναι εντυπωσιακά ανατριχιαστικό, αλλά θα ανεβοκατέβουν μαζί του μπόλικες φορές. Παράλληλα, από την τρύπα στο ταβάνι στην αρχή θα πέφτουν ξερά φύλλα, ενώ αργότερα θα πασπαλίζει και χιόνι. Εδώ οφείλω να πω ότι σε μια τόσο ακριβή παραγωγή είναι κρίμα το χιόνι να φαίνεται τόσο, μα τόσο ψεύτικο. Ιδιαίτερα μη πιστευτά είναι και τα κακοσχεδιασμένα ογκώδη φαντάσματα, προοριζόμενα κατασκευαστικά, αποκλειστικά για το 3D, που μοιάζουν σαν να βγήκαν από κάποιο παιχνίδι του υπολογιστή μας.
Το μεγάλο λάθος του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, λοιπόν, είναι ότι πέφτει στην παγίδα του αυτοθαυμασμού. Φαίνεται να ασχολείται περισσότερο με τα εντυπωσιακά μπιχλιμπίδια που βάζει στην ταινία του, παρά με την ουσία της ταινίας και τους χαρακτήρες. Οι Χίντλεστον και Γουασικόφσκα είναι ταιριαστές επιλογές, λόγω και του «βικτωριανού» παρουσιαστικού που διαθέτουν, χωρίς να προσθέτουν τίποτα στις προηγούμενες φορές που τους έχουμε δει σε αντίστοιχους ρόλους. Η Τζέσικα Τσαστέιν, που είναι από την αρχή της ταινίας σαν να έχει καταπιεί ένα μπαστούνι, σε καμία περίπτωση δεν πείθει για το ρόλο της. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να κακολογήσουμε τους ηθοποιούς για τις προσεγγίσεις των ρόλων τους, ή στον κακοδουλεμένο σχεδιασμό των χαρακτήρων τους. Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος οι ερμηνείες χειροτερεύουν σε σημείο να ευχόμαστε να το γυρίσει σε αυτοσαρκαστική κωμωδία, αναζητώντας μονοπάτια του Ταραντίνο.
Ο Ντελ Τόρο σίγουρα μένει πολύ μαρκιά από το πολυεπίπεδο Λαβύρινθο του Πάνα. Η απλοϊκότητα και έλειψη πρωτοτυπίας του επιφανειακού σεναρίου, όχι μόνο δεν επιτρέπει στο έργο να απογειωθεί, αλλά παραπέμποντας σε old school δρακουλιάρικες ταινίες, το στέλνει «πίσω στο σχολείο», εκεί που το Suspiria (1977) του δείχνει πως με λίγα λιτά, αλλά στιβαρά πλάνα, μπορείς να χτίσεις μια υπέροχη ατμόσφαιρα.
Τελικά να τη δω; O Γκιγιέλμο ντελ Τόρο κατασκευάζει την τέλεια εικόνα, αλλά μας παρουσιάζει ταυτόχρονα την πιο επιφανειακή του ταινία και αποτυγχάνει πανηγυρικά να ευχαριστήσει το κοινό. Πολύ λαμπερό για να είναι ταινία τρόμου, πολύ χλιαρό για να είναι θρίλερ, πολύ νερόβραστο για να είναι κωμωδία. Αξίζει να το δείτε μόνο για τα υπέροχα σκηνικά και τα κουστούμια του.
Fun trivia:
Αρχικά για το πρωταγωνιστικό δίδυμο προορίζονταν ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και η Έμα Στόουν, που ο πρώτος δεν τα βρήκε με το σκηνοθέτη, ενώ η δεύτερη είχε υποχρεώσεις σε άλλες ταινίες. Τους αντικατέστησαν ο Τομ Χίντλεστον και η Μια Γουασικόφσκα, που ήταν οι αμέσως επόμενες επιλογές του σκηνοθέτη. Μάλιστα λέγεται ότι ο Τομ Χίντλεστον που έχει ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με τον Κάμπερμπατς, ζήτησε πρώτα την άδεια του φίλου του πριν αποδεχτεί το ρόλο, ο οποίος του δήλωσε ότι χάρηκε ιδιαίτερα που θα τον αντικαταστούσε αυτός.
