Editorial: Αγαπητέ Τζόνι Ντεπ, όχι άλλες ψεύτικες μεταμφιέσεις
Του Tyler Durden
«Μου έχει δοθεί μία προνομιακή ευκαιρία. Ξέρετε, τα οφέλη είναι σίγουρα πολύ καλά. Αλλά υπάρχει ενός είδους εμπορική σχέση, όπως με το καθετί. Κάποιος πάντα θα σου φέρει τον λογαριασμό» δήλωνε παλαιότερα ο Ντεπ, αναφερόμενος στην ελευθερία του ως «λογαριασμό». Μπορεί κατά το παρελθόν, ο Ντεπ να υπερηφανευόταν ότι στόχος του ήταν απλά να κάνει ενδιαφέρουσες δουλειές και ότι αρνείται να γυρίζει ηλίθιες κωμωδίες ή χολιγουντιανά σκουπίδια, αλλά σήμερα αυτή δεν είναι μία δήλωση που θα μπορούσε να επαναλάβει.
Αγαπητέ Τζόνι Ντεπ, ο λογαριασμός έφτασε και σε βρήκε να χρωστάς.
Το πρόβλημα δεν είναι καν ότι ο πάντα προσεκτικός στις επιλογές του Τζόνι Ντεπ έχει να γυρίσει πραγματικά καλή ταινία εδώ και χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινό τον κατάλαβε. Το Mortdekai, εκτός από μία αδιάφορη (ή κατ’ άλλους ακόμα και «ηλίθια») κωμωδία είναι η τρίτη συνεχόμενη μεγάλη αποτυχία του Ντεπ στο box-office. Το box-office δείχνει ένα σερί εισπρακτικών αποτυχιών που καταλήγει σε μόλις 4,1 εκατομμύρια δολάρια άνοιγμα για το Mortdecai (ποσό που μάλλον οφείλεται και στην όχι-και-τόσο-αγαπητή στο κοινό Γκουίνεθ Πάλτροου). Είχε ακολουθήσει η αποτυχία της Κυριαρχίας (όπου μετά από καιρό ο Ντεπ ερμήνευε έναν περίπου φυσιολογικό χαρακτήρα) και εκείνη του Μοναχικού Καβαλάρη.
Μετά από μία δεκαετία μεταμφιέσεων, παράξενων φωνών, μακιγιάζ και μαλλιών -κάτω από τα οποία κρυβόταν ο Τζόνι Ντεπ-, το κοινό επιτέλους βαρέθηκε.
Κατά κάποιον τρόπο, ο Τζόνι Ντεπ ακολούθησε μία αντίστροφη πορεία από αυτή πολλών σταρ. Αντί να ξεκινήσει την καριέρα του με χαζοταινίες και να κυνηγήσει στη συνέχεια πιο σοβαρά πρότζεκτ -όπως έκαναν πολλοί άλλοι από Τζόνα Χιλ μέχρι Τζένιφερ Άνιστον- εκείνος κάνει το αντίθετο. Μετά την τεράστια επιτυχία του 21 Jump Street, και ως εμφανίσιμος νεαρός σταρ τότε, δεν θέλησε -προς τιμήν του- να γίνει κομμάτι της μηχανής του Χόλιγουντ.
Επέλεγε τα δικά του πρότζετκ, είτε επρόκειτο για τον Νεκρό του Τζιμ Τζάρμους, είτε για το Arizona Dream, είτε για τον εκκεντρικό -αλλά υπέροχο- Εντ Γουντ. Όχι ότι δεν έκανε λάθη (θυμάστε τα Nick of Time και Η Γυναίκα του Αστροναύτη😉 Τουλάχιστον, όμως είχε μία ποικιλία στους ρόλους του. Τουλάχιστον είχε την ικανότητα να πλάθει τόσο εκκεντρικούς, όσο και ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Τουλάχιστον δεν είχε γίνει γραφικός. Τουλάχιστον είχε την ικανότητα να μας εκπλήξει.
Η ικανότητα αυτή φαίνεται πως χάθηκε κάπου στα νερά των Πειρατών της Καραϊβικής. Μη με παρεξηγείτε. Είναι μία συναρπαστική σειρά περιπετειών και ο Ντεπ είναι απολαυστικός σε αυτήν. Αλλά κάπου ανάμεσα στην δεύτερη και την τρίτη ταινία φαίνεται πως αποφάσισε να χάσει τον εαυτό του. Υπήρξαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις: ο Σουίνι Τοντ ή ο Ράνγκο. Υπάρχουν φορές που ο Ντεπ καταφέρνει ακόμα να φτιάχνει συναρπαστικές εκκεντρικές περσόνες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, απέδειξαν ότι το κοινό δεν είναι διατεθειμένο να συγχωρεί τους σταρ που αγάπησε και που θεωρεί οι ίδιοι δεν υπολογίζουν την καριέρα που έχτισαν με τόσο κόπο.
Πόσους Τρελούς Καπελάδες και Τζακ Σπάροου να αντέξει ένας άνθρωπος;
Και πιθανότατα δεν θα τον βοηθήσει ούτε ο επικείμενος γάμος του με την Άμπερ Χερντ, ούτε το γεγονός ότι εμφανίζεται μεθυσμένος σε δημόσιες εκδηλώσεις (αν και μπορεί απλά να μας τρολάρει), αλλά ούτε και το γεγονός ότι και οι επόμενες δουλειές του είναι γεμάτες παράξενες μεταμφιέσεις. Εντάξει, υπάρχει το Yoga Hosers όπου δεν τον αναγνωρίζεις καν (και όπου εάν ο σκηνοθέτης Κέβιν Σμιθ έχει κέφια, θα μπορούσε να είναι σαν τον Σκοτ Πίλγρκιμ), αλλά υπάρχει ακόμα μία ταινία Πειρατών της Καραϊβικής και άλλη μία Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (χωρίς τον Τιμ Μπάρτον αυτή τη φορά, αλλά με τον Τζέιμς Μπόμπιν των… Μάπετς).
Παράλληλα, ο Τζόνι Ντεπ κινδυνεύει να γίνει αχώνευτος και στους συναδέλφους του. Πρόσφατα στράφηκε κατά όσων ηθοποιών εκμεταλλεύονται τη φήμη τους για να ακολουθήσουν καριέρα στη μουσική (δείχνοντας έτσι τους Ράιαν Γκόσλινγκ, Σκάρλετ Γιόχανσον και Ράσελ Κρόου, χωρίς να σκεφτεί ότι στην πραγματικότητα, το ίδιο έχει κάνει και αυτός… Παρά το γεγονός ότι δήλωσε πως ο ίδιος διατηρεί χαμηλό προφίλ.
Ο Τζόνι Ντεπ έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι εναλλακτικός. Έχει πάψει να είναι και διασκεδαστικός. Με τα μουστάκια του, τους χαρακτήρες με τις παράξενες περούκες, τα μουστάκια και τις αστείες φωνές του έχει γίνει αυτό που ο ίδιος πριν από χρόνια κατέκρινε.
Ελπίζουμε να μας διαψεύσει σύντομα.
