10 Μέρες χωρίς τη Μαμά (Mamá Se Fue De Viaje)
H οικογενειακή ταινία που κατέκτησε την κορυφή του αργεντίνικου box office είναι παραγωγή της Disney και αυτό φαίνεται, τόσο στην πλοκή όσο και στην υλοποίηση, θυμίζοντας κλασικές οικογενειακές κομεντί παλαιότερων δεκαετιών. Στο «δέκα μέρες χωρίς τη μαμά», όπως φανερώνει και ο τίτλος, η μάνα μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά θα φύγει και ο σύζυγος θα πρέπει να προσπαθήσει (ανεπιτυχώς) να σηκώσει τα καθημερινά της βάρη. Με τον γνωστό μας και από το FeCHA και το Sin Hijos (Χωρίς Παιδιά) «μυτόγκα» του αργεντίνικης κωμωδίας, Ντιέγκο Περέτι.
Ο Βίκτορ και η Βέρα είναι είκοσι χρόνια παντρεμένοι κι έχουν τέσσερα απαιτητικά παιδιά, τον 14χρονο Μπρούνο, την 12χρονη Λάρα, τον 8χρονο Τάτο και τον μόλις 2χρονο Λόλο. Ο Βίκτορ δεν ασχολείται καθόλου με το σπίτι, έχει όλο το ενδιαφέρον του στη δουλειά του, ως διευθυντής ανθρωπίνου δυναμικού μιας μεγάλης εταιρείας. Βρίσκεται κοντά στην πολυπόθητη προαγωγή του, όταν ένας νεοφερμένος νεαρός σπουδαγμένος εξ’Αμερικής (ονόματι Ντι Κάπριο) δείχνει να ανταγωνίζεται για τη θέση. Η γυναίκα του Βίκτορ, η Βέρα, έχει εγκαταλείψει την καριέρα της στη δικηγορία για να αφιερωθεί αποκλειστικά στο μεγάλωμα των παιδιών (που ουσιαστικά δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, αν υπολογίσουμε και τις απαιτήσεις του Βίκτορ). Μια μέρα δεν αντέχει άλλο, ανακοινώνει στον Βίκτορ ότι θα φύγει με μια φίλη της για δέκα μέρες για να κάνει διακοπές και να επισκεφτεί το Ματσουπίτσου που πάντοτε ήθελε. Ο Βίκτορ αρχικά ζηλεύει, ανησυχεί, αλλά στο τέλος αποδέχεται την απόφαση της, ζητάει άδεια από τη δουλειά του και θέλει να της αποδείξει ότι μπορεί να τα πάει το ίδιο καλά με αυτή, ίσως και καλύτερα. Αμ, δε…
Αυτή τη βδομάδα δεύτερη ταινία, μαζί με τους Απίθανους 2 (the incredibles 2), που η γυναίκα λείπει από το σπίτι κι ο άντρας αναλαμβάνει να αναπληρώσει το κενό κρατώντας τα παιδιά. Υπάρχουν στιγμές που γελά κανείς στο «10 Μέρες χωρίς τη Μαμά» με τις αστείες καταστάσεις, στις περισσότερες απλά λυπάσαι τον Ντιέγκο Περέτι που δείχνει μεγάλος ηλικιακά και κουρασμένος για να αντιμετωπίσει όλα όσα συμβαίνουν, αλλά και εκνευρίζεσαι με τη στάση και τη νοοτροπία του χαρακτήρα του. Για αυτό και ανέφερα πιο πάνω ότι μοιάζει βγαλμένη από παλαιότερες δεκαετίες. Προσεγγίζει το θέμα με μια παλαιά φεμινιστική σκέψη, όπου ο μεγάλο-μεσαίος, αστός άντρας «τιμωρείται» με το να ασχοληθεί με τα παιδιά, τη στιγμή που πλέον στις περισσότερες οικογένειες δουλεύουν κι οι δυο, μεγαλώνουν τα παιδιά κι οι δυο, ή (δυστυχώς το πιο σύνηθες) είναι κι οι δυο άνεργοι.
Όχι λοιπόν, ιδιαίτερη φρεσκάδα, όμως αξιοπρεπής αποτύπωση ή μεταφορά καλύτερα, της χολιγουντιανής συνταγής οικογενειακών ταινιών του είδους και αξιοπρεπείς ερμηνείες και από τα πιτσιρίκια. Όλα αυτά μας δίνουν μια ταινία που θα ευχαριστηθεί περισσότερο το μεγαλύτερης ηλικίας κοινό, με χαλαρή διάθεση, σε κάποιο θερινό.
