Η Ωραία της Ημέρας στην Αθήνα

Ουρές, ομπρέλες, κόκκινα χαλιά. Εάν κάποιος περνούσε έξω από το Αττικόν το βράδυ της Πέμπτης θα νόμιζε ότι γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Αλλά όχι. Δεν ήταν λαϊκό προσκύνημα, ήταν η εμφάνιση της Ωραίας της Ημέρας, Κατρίν Ντενέβ στην Αθήνα.

Η οποία ήλθε, ευχαρίστησε, έμεινε και μια μέρα και έφυγε. Αφού πρώτα παρουσίασε την ταινία Potiche του Φρανσουά Οζόν, όπου πρωταγωνιστεί μαζί με τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ.

Στην συνέντευξη Τύπου εμφανίστηκε πιο κάζουαλ (αν και πάντα λαμπερή), με τα γυαλιά της και με δολοφονικό χιούμορ. Δήλωσε ότι δεν φοβάται πως θα πάψει ποτέ να είναι επίκαιρη. «Δεν κυνηγάω τη σκιά μου» είπε, τονίζοντας ότι έχει πολλές ιδιότητες εκτός από εκείνη της ηθοποιού-σταρ. «Είμαι γυναίκα, πολίτης, εξελίσσομαι» είπε, ενώ δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι και εκείνοι –όπως και όλος ο κόσμος- υπήρξε κάποτε «γλάστρα» (ο όρος παραπέμπει στον τίτλο της ταινίας της, Potiche) στη ζωή της.

Δηλώνει ότι δεν είναι ότι επιλέγει να συνεργάζεται με νέους σκηνοθέτες. «Είναι φυσικό. Εγώ μεγαλώνω και αυτοί φαίνονται όλο και πιο νέοι» δηλώνει.

Φυσικά μίλησε και για την Ελλάδα, και κυρίως για το Μουσείο της Ακρόπολης, το οποίο επισκέφθηκε την Πέμπτη. «Πέρασα δύο υπέροχες ώρες» είπε.

Η ταινία της τώρα, Potiche–που βγαίνει την επόμενη εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες-, ξεκινάει δυναμικά (αλλά συνεχίζει άστα να πάνε). Ενώ αρχικά ο Φρανσουά Οζόν επιδίδεται στο γνωστό ειρωνικό κλείσιμο του ματιού, στο δεύτερο μισό της ταινίας είναι πιο αδύναμο και προς το τέλος η προσπάθεια «χειραφέτησης» της Σ.Πιζόλ σε έχει κουράσει. Η Κατρίν Ντενέβ είναι πάντως απολαυστική. Και σίγουρα –αν και (προσπαθεί) να έχει κοινά σημεία- το Potiche δεν είναι σίγουρα σαν το «8 Γυναίκες».