Το Δέλεαρ του Διαβόλου (Devil’s Candy)

Η ταινία ξεκινά με έναν άνδρα να παίζει ηλεκτρική κιθάρα στο δωμάτιο του σπιτιού του. Ακούμε μία ανατριχιαστική φωνή να ψιθυρίζει ακαταλαβίστικες λέξεις. Αυτό που ακολουθεί είναι μιάμιση ώρα αίματος και μέταλ μουσικής. Ένας ζωγράφος που ακούει metal μουσική, η κόρη του και η σύζυγός του έρχονται να μείνουν στο σπίτι όπου λίγο νωρίτερα είχαμε δει να λαμβάνει χώρα ένας φόνος. Η παρουσία του άνδρα με την κόκκινη φόρμα, αλλά και το ίδιο το σπίτι έρχονται να «στοιχειώσουν» τη νέα οικογένεια, με τον πατέρα να αισθάνεται ότι καταλαμβάνεται από παράξενες δυνάμεις που τον οδηγούν να ζωγραφίζει σατανικούς πίνακες, ενώ μοιάζει να έχει πέσει σε αφασία και να μη θυμάται τίποτα.

Ο σκηνοθέτης Σον Μπάιρν έχει στη φαρέτρα του ένα ενδιαφέρον εύρημα που αφορά τις προκαταλήψεις σχετικά με το τι θεωρείται σατανικό και τι όχι. Με έξυπνο τρόπο βάζει στο επίκεντρο της ιστορίας του έναν πατέρα που μοιάζει με τον Ιησού, ακούει μέταλ μουσική και ζωγραφίζει, που αγαπά την κόρη του και που νιώθει ότι τον καταλαμβάνουν δαιμονικές δυνάμεις. Σύντομα η ψυχική ηρεμία της οικογένειας θα διαρραγεί από την επίσκεψη του άνδρα που είδαμε στην αρχή (τον ερμηνεύει ο Προύιτ Τέιλορ Βινς), ο οποίος μία θέλει να επιστρέψει σπίτι του, μία συνεχίζει και ακούει τις δαιμονικές φωνές στα αυτιά του που τον καλούν σε ανομολόγητες πράξεις.

Νομίζω ότι δεν θα πρέπει να αποκαλύψουμε τίποτα περισσότερο για την υπόθεση, αλλά να πούμε ότι ο Μπάιρν σκηνοθετεί την ταινία χρησιμοποιώντας ροκ και μέταλ ήχους, προσδίδοντας στις εικόνες του νεύρο και ενέργεια. Σε αυτά αξίζει να προσθέσουμε τη βιντεοκλιπίστικη σκηνή της τελικής αναμέτρησης -όπου το ροκ συναντά το αίμα- και το εξαιρετικό κάστινγκ με τον clean cut Ίθαν Έμπρι να ερμηνεύει τον ζωγράφο χεβιμεταλά που καταλαμβάνεται από δαιμονικά οράματα.

Το αποτέλεσμα είναι μια σφιχτοδεμένη ταινία που με αγάπη για την τόσο παρεξηγημένη metal μουσική, υπέροχους τίτλους τέλους εμπνευσμένους από metal album, ανανεώνει  το είδος του τρόμου και οδηγεί σε ένα φινάλε – αποκάλυψη.