Ο Δικτάτορας…
Πέμπτη λοιπόν, 19 Ιουλίου 2012, πρεμιέρα για τον δικτάτορα. ΧΑχαχαχαχα! Ήμουν κι εγώ εκεί.
Ξέρω πως ο Sacha Baron Cohen δεν συγκαταλέγεται στα ιερά μεγαθήρια της Οθόνης, μην σου πω πως μάλλον ανήκει στην μαύρη λίστα. Με μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ, κάφρος μέχρι εκεί που δεν πάει… οι χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει έχουν αφήσει πίσω τους συντρίμια…Ali G, Borat, Bruno μαζί με τις αντιστοιχές τους ταινίες.
Εγώ είχα την τυχή να έχω φιλενάδο μου τον Μάρκο, που τον αγαπά, τον λατρεύει και τον έχει εικόνισμα. Οπότε έχω δει πολλά, πολλά ALI G shows, με αυτούς τους αδιανόητους χαρακτήρες, αλλά και πολλά από τα σκετς που χρησιμοποίησε στις ταινίες. Υπόλοιπος κόσμος-Πεθαμένος Σκύλος, 0-1.
Τίποτα όμως και το εννοώ, δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για αυτό που είδα χτες. Μέχρι πρότεινως ο Sacha μας είχε συνηθίσει σε reality τύπου σκηνοθεσία και αισθητική, οπότε είχα μεγάλη απορία να δω πως θα τα πάει στην δημιουργία μίας ας το πούμε “παραδοσιακής” ταινίας. Πόσο ικανός θα ήταν, με έναν χαρακτήρα που δεν τον έχει δουλέψει καθόλου μέσα από εκπομπές καθώς και με την χρήση σεναρίου, προβαρισμένων δηλαδή διαλόγων και σκηνών. Ποπ κορν και μεμέλες ανα χείρας και μετά από μία σειρά διαφημίσεων και trailer ξεκινάει σςςςς:
Επικό πολύ πολύ ανεπαίσθητο spoiler αφορά μόνο τα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας:
Πρώτο πλάνο… in loving memory of Kim JOng Ihl…με τεράστια φωτογραφία του Κορεάτη ηγέτη. Μεταφερόμαστε στο υπέροχο βασίλειο της Wadiya και διερωτώμαστε μαζί με τα μέσα ενημέρωσης της Αμερικής… ποιος είναι ο Ναύαρχος -Στρατηγός Αλλαντίν; Ο Αλλαντίν με κουφή σγουρή γενειάδα, κάνει Ολυμπιακούς αγώνες για τον εαυτό του, αλλάζει λέξεις και τις αντικαθιστά με το ονομά του και θέλει πολύ… πολύ όμως να παίξει με πυρηνικά. Κι όλα βαίνουν καλώς μέχρι την αντίδραση των υπόλοιπων χωρών στα σχεδιά του, οπότε και αποφασίζει να πάει στο Αμέρικα να μιλήσει στον ΟΗΕ. Εκεί, αρχίζει το ματς και είναι ολίγον Κατς.
Από αυτό και μόνο καταλαβαίνετε πόσο σύγχρονη είναι αυτή η ταινία και πόσο επίκαιρο το θέμα της. Και για καλή του τύχη δεν έχει γίνει ακόμα επίθεση στο Ιράν οπότε η ταινία μετατρέπεται σε πολιτικό statement αυτόματα. Ποιοι είναι οι και πως σκέφτονται οι Μεσανατολίτες, ποιοι είναι, πόσο εύκολα αγοράζονται και πόσο κολλημένοι είναι οι Αμερικάνοι. Πόσο η εγωπάθεια των μεν κρύβει μία αφέλεια σε σχέση με την μιλιταριστική εμμονή των δε. Και κυρίως, πόσο αβίαστα εθελοτυφλούν σε σχέση με τις ίδιες τους τις αντιφάσεις. Η αλήθεια είναι πως κρύβει πολύ περισσότερο βιτριόλι για τους Αμερικλάνους, γιατί του τη δίνουν αβάσταχτα περισσότερο με την βαθιά ριζωμένη υποκρισία τους.
Γενικότερα πάντως οι ατάκες πέφτουν βροχή, ναι σε μερικά σημεία απλοϊκές και χύμα κάφρικες, πάρε όμως σημειωματάριο. Φοβερά γρήγορη και καταιγιστική, δεν σου αφήνει περιθώριο να ξεφύγεις, αν εξαιρέσεις την παταγώδη αποτυχία αλλαγής ρυθμού από την εισαγωγή στον κύριο κορμό της ταινίας.
Η σκηνοθεσία του Larry Charles, κάνει καλά τη δουλειά της και αποπνέει μία συνέπεια καθώς και μία γνώση και γελοιοποίηση των κανόνων του Hollywood. Φαίνεται πως την έχουν καταβρεί μεταξύ τους, αυτός κι o Sacha, κρίνοντας από τις συνεχόμενες συνεργασίες τους. Και ναι γενικώς και ο Larry Charles, είναι κατάτι φορτωμένος με τις ΗΠΑ και τις νοοτροπίες τους γιατί εκτός των Borat και Bruno ήταν και ο σκηνοθέτης του Religulous. (Bill Maher)
Ο Sacha για το σενάριο συνεργάστηκε με άλλους τρεις παλαβούς, ο ένας εκ των οποίων ήταν και συν-σεναριογράφος στον Bruno. Η προσθήκη των άλλων δύο, να σας πω την μαύρη μου αλήθεια ενώ δημιουργεί τεράστια διαφορά στην ροή της ταινίας, είναι πιο συνεκτική, δεν έχει την ίδια τυχαιότητα, παίζει και χλευάζει με τα hollywood τύπου κλισέ, είναι ένα τσακ πιο ουδετεροποιημένη, πιο Αμερικανίζουσα. Και ένα τσακ πιο φιλο Εβραϊκη με τον Αμερικάνικο, κρυφό και βλακώδη τρόπο. Κράξιμο, κράξιμο, κράξιμο, αλλά… εντάξει είναι πολύ ικανοί…
Ο Sacha κατά τα άλλα, θα μπορούσε άνετα να είναι ο νέος Peter Sellers, τηρουμένων των αναλογιών της εποχής φυσικά. Με φοβερή ικανότητα να σε πείθει ότι είναι ο μεγαλομανής αγαθοβιόλης μπάσταρδος δικτάτορας και οι διάφοροι σωσίες του. Χειρίζεται τον εαυτό του αβίαστα, χρησιμοποιεί κινήσεις, βλέμματα, παύσεις και κυρίως ατάκες που μπορούν στην καφρίλα τους να φαίνονται αυθόρμητες.
Εάν το καυστικό χιούμορ, η καφρίλα και το κωλοδάχτυλο στην δηθενιά σας αρέσουν, αυτή είναι η ταινία για σας.
Τάδε έφη νεκρό σκυλί.
