Άτακτος Παππούς (Dirty Grandpa)

Όταν η γιαγιά πεθαίνει, ο παππούς (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) θα ζητήσει από τον μέλλοντα γαμπρό εγγονό του (Ζακ Έφρον) να κάνουν μαζί το ταξίδι που έκανε εκείνος με τη γιαγιά του. Προορισμός: Η Φλόριντα. Ωστόσο, το ταξίδι θα αποδειχθεί περισσότερο επεισοδιακό από ότι περίμενε ο μάλλον συντηρητικός εγγονός, καθώς ο παππούς αποδεικνύεται ιδιαίτερα… άτακτος.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Χιούμορ ανύπαρκτο, τακτ ανύπαρκτο, συναίσθημα ανύπαρκτο. Και δεν είναι η… καφρίλα τόσο που ενοχλεί, όσο το γεγονός ότι αυτή η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος ξέρεις πώς θα κινηθεί. Τα αστεία γύρω από το πόσο «φλώρος» μπορεί να είναι ο Τζέισον Κέλι (ο εγγονός) εξαντλούνται γρήγορα. Πόσες προσβολές να ακούσεις από τον παππού – Ντε Νίρο για αυτό το θέμα;

Αντίστοιχα, σε χρόνο ρεκόρ εξαντλείται και η υπομονή σου για τα αστεία που έχουν να κάνουν με: το μέγεθος του πέους παππού και εγγονού, τα ναρκωτικά, την ολίγον τι υστερική μέλλουσα σύζυγο του Τζέισον.

Αυτά που γίνονται στην ταινία δεν είναι ούτε αστεία, ούτε πρωτότυπα. Η bitch σύντροφος του  Τζέισον που δεν τον καταλαβαίνει, ο ίδιος που δεν έχει πολυζήσει τη ζωή του και όταν αποφασίζει ότι λάθος έκανε τόσα χρόνια, ω, του θαύματος, ιδού «αυτή που περιμένει». Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μήνυμα συντηρητικό, με περιτύλιγμα stoner movie.

Δεν βρήκα χαριτωμένο ούτε τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο που τώρα στα γεράματα δεν φαίνεται να σέβεται καθόλου τον εαυτό του και την καριέρα του, αλλά ούτε και τον Ζακ Έφρον (σε πόσες παρόμοιες ταινίες να αντέξεις να τον βλέπεις;)  Και μπορεί στο Neighbors να ήταν χαριτωμένος, αλλά αυτό γινόταν γιατί είχε χαρακτήρες που εν μέρει σε ενδιέφερε να δεις τι θα πάθουν. Εδώ αυτό δεν υπάρχει.

Δεν ξέρω ποιους θα μπορούσε να ενδιαφέρει αυτή η ταινία πέρα από κάποιους spring-breakers. Προσωπικά, δεν γέλασα και δεν ενδιαφέρθηκα.