Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση (Allegiant)
H μεταφορά των μυθιστορημάτων φαντασίας «Η Τριλογία της Απόκλισης» της Βερόνικα Ροθ, συνεχίζεται με αυτή την τρίτη, όχι όμως τελευταία ταινία της σειράς – κατά το συνήθειο των τελευταίων χρόνων να σπάνε τα τελευταία βιβλία επιτυχημένων σειρών ταινιών σε δυο μέρη (όπως Χάρι Πότερ και Αγώνες Πείνας). Το Allegiant (Αφοσίωση) λοιπόν έρχεται να προετοιμάσει το έδαφος για το Ascendant (Κάθοδος) που θα ακολουθήσει.
Πριν ξεκινήσουμε την ανάλυση, οφείλω να σταθώ στις συγκρίσεις του κύκλου της Απόκλισης με των Αγώνων Πείνας (Hunger Games) της Σούζαν Κόλινς. Οι συγκρίσεις σίγουρα δεν είναι άτοπες, καθώς και οι δυο τριλογίες μυθιστορημάτων φαντασίας έχουν παρόμοια θεματολογία, μιλούν για ελευθερία και δικαίωμα στη διαφορετικότητα και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο δυο κορίτσια που έχουν αρκετές ομοιότητες. Παράλληλα απευθύνονται πάνω-κάτω στο ίδιο νεανικό κοινό, ξεκίνησαν σαν παραγωγές χαμηλότερου προϋπολογισμού και όσο προχωράνε οι ταινίες ανεβαίνει και ο προϋπολογισμός τους. Για τον κύκλο της Απόκλισης πάντως, αυτή η τρίτη ταινία παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο, καθώς σπάει το τείχος που χωρίζει τους πρωταγωνιστές (και την μελλοντολογική πόλη τους, του Σικάγο) με τον υπόλοιπο έξω κόσμο, μια αφηγηματική τροπή σημαντική και στα βιβλία.
Έτσι, ενώ η πρώτη ταινία είχε σαν ατού της την πρωτοτυπία της ιδέας και η δεύτερη ταινία την δράση, η τρίτη ταινία φαίνεται ότι έχει την ατμόσφαιρα. Και πραγματικά, αυτό το στοιχείο, που μάλλον έλλειπε περισσότερο από τις προηγούμενες δυο ταινίες, έρχεται τώρα να προστεθεί στην Αφοσίωση.
Στο Σικάγο η κατάσταση θα έπρεπε να είχε βελτιωθεί, με την επικράτηση της μητέρας του Φορ, Έβελιν. Δυστυχώς όμως αυτή μοιάζει να έχει αλλοτριωθεί από την εξουσία, κάνοντας την να μοιάζει επικίνδυνα με το καθεστώς που αγωνίστηκαν τόσο να ανατρέψουν. Ένας δεύτερος διχασμός δεν είναι μακριά. Η Τρις και ο Φορ αποφασίζουν να βγουν εκτός του τείχους που περικλύει την πόλη τους και να αναζητήσουν βοήθεια από τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη.
Εδώ δίνεται η ευκαιρία στον γερμανό σκηνοθέτη, Ρόμπερτ Σβέντκε, να προσθέσει στοιχεία που θεώρησε ότι έλλειπαν από τις προηγούμενες ταινίες, προχωρόντας ένα βήμα παραπάνω από την δεύτερη ταινία, που είχε σκηνοθετήσει επίσης ο ίδιος.
Με το που περνά η ομάδα πέρα από τον τείχο στον έξω κόσμο, βλέπουμε απλόχερα αυτή την πρόθεση να δημιουργήσει περισσότερη ατμόσφαιρα. Το μολυσμένο τοπίο δε θυμίζει κανένα αντίστοιχο μεταποκαλυπτικού κόσμου, παρά γεμάτο έντονα χρώματα και αντιθέσεις κάνει την ομάδα να φαντάζει περισσότερο σα να περπατά σε έναν καμβά ενός πίνακα. Στη συνέχεια, η συνάντηση με τις υπόλοιπες πόλεις θα είναι μια πανδαισία εφέ, ίσως παρατραβηγμένα, σε σημείο που θα κινδυνεύσει να «πετάξει» αρκετούς θεατές έξω από την ιστορία ως υπερβολικά ή αταίριαστα. Το αταίριαστα, δυστυχώς κρύβει και μια μικρή προχειρότητα που είναι φανερή σε αρκετά σημεία.
Στους χαρακτήρες της τρίτης Απόκλισης, δεν έχουμε μεγάλες αποκλίσεις από τις προηγούμενες ταινίες. Για άλλη μια φορά ο ελληνικής καταγωγής Θίο Τζέιμς, ως Φορ, «κλέβει την παράσταση» από την Γούντλεϊ, που δυστυχώς από την αρχή φάνηκε κάπως λίγη για το ρόλο της Τρις, αν και εδώ φαίνεται να έχει μπει λίγο περισσότερο στο χαρακτήρα της. Από την άλλη, ο Μάιλς Τέλερ, κουβαλώντας και το βαρύ Fantastic Four στις πλάτες του, κοντεύει να ξεχάσει κι ο ίδιος ότι πρωταγωνίστησε στο Whiplash, ενώ η Ναόμι Γουότς με το βαμμένο μαλλί της Έβελιν μοιάζει αγνώριστη οπτικά και ερμηνευτικά. Έχουμε όμως την προσθήκη του συμπαθητικού Τζέφ Ντάνιελς, καθώς και του νεαρού σουηδού Μπιλ Σκάρσγκαρντ, ιδιαίτερα γνωστού από την τηλεοπτική σειρά του Netflix, Hemlock Glove.
Δυστυχώς, ο σκηνοθέτης στην προσπάθεια του να τα χωρέσει όλα αυτά τα στοιχεία που ήθελε να βάλει στην ταινία του, παλαιά και νέα, χάνει σε λίγο ομοιογένεια, αλλά πολύ περισσότερο, αποτυγχάνει να αποδώσει το πιο σημαντικό σημείο της ταινίας… Δηλαδή, τον νέο ελιτιστικό διαχωρισμό των ανθρώπων σε Καθαρούς και Ελαττωματικούς, την αντίθεση του με τους προηγούμενους ως τώρα διαχωρισμούς των φατριών, όπου η Τρις θεωρούταν μια απόκλιση, ενώ εδώ φιγουράρει σαν μοναδικό, σπάνιο και σπουδαίο δείγμα καθαρόαιμου γενετικού κώδικα. Η σαρκαστική ειρωνία της συγγραφέως δεν έχει το χρόνο να παρουσιαστεί σωστά και να αναπνεύσει, που τελικά φαντάζει περισσότερο σκηνοθετικό ατόπημα.
Τελικά να τη δω;
Αν η πρώτη ταινία είχε την πρωτοτυπία της ιδέας και η δεύτερη τη δράση, αυτή η τρίτη έχει την ατμόσφαιρα, ενώ κατέχει το σημαντικό σημείο της καμπής της ιστορίας που η ομάδα σπάει τον τείχο που τους χωρίζει με τον υπόλοιπο κόσμο, απαραίτητο βήμα για όσα θα ακολουθήσουν στην επόμενη. Βελτιωμένη σίγουρα σε σχέση με τις δυο προηγούμενες, αλλά κουβαλά αναγκαστικά στα πόδια της και κάποια βαρύδια από αυτές.
Fun Trivia: Η Odeon με αφορμή την έξοδο της νέας ταινίας του σύμπαντος της Απόκλισης, πραγματοποίησε στις αίθουσες της το Divergent Marathon, προβάλλοντας ξανά χθες Τετάρτη και τις δυο προηγούμενες ταινίες, Οι Διαφορετικοί και Ανταρσία, ώστε να μπορεί το κοινό να τις απολαύσει ξανά back to back.
