Django, ο Τιμωρός

Στο χαρτί η ιδέα ακούγεται εκπληκτική: ένα σπαγγέτι γουέστερν για τη δουλεία με ήρωα έναν μαύρο -πρώην σκλάβο- καουμπόη. Μόνο ο Κουέντιν Ταραντίνο θα σκεφτόταν να γυρίσει μια τέτοια ιδέα.

Όχι ότι ο Ταραντίνο θέλει να παραδώσει αντικειμενικά μαθήματα ιστορίας (πότε το έκανε, άλλωστε;) Θέλει απλά να παίξει δίνοντας στους καουμπόηδές του δυο άλογα, μερικές φανταχτερές φορεσιές και πολλά όπλα.

Στο Django Unchained βλέπουμε τα κλασικά στοιχεία του σινεμά του Ταραντίνο: η μουσική πρωταγωνιστεί και αυτή τα πλάνα (για πρώτη, όμως, φορά στην καριέρα του σκηνοθέτη βρήκα άστοχες κάποιες μουσικές του επιλογές), το αίμα ρέει άφθονο, οι διάλογοι στάζουν ειρωνία.

Ναι, η ταινία του Ταραντίνο είναι αστεία.  Ένας Αφροαμερικανός σκλάβος που αναζητά με έναν Γερμανό κυνηγό επικυρηγμένων τη γυναίκα του που την έχει στη δούλεψή του ένας σκληρός γαιοκτήμονας, την οποία σύζυγο λένε Μπρουμχίλντα (!) και μιλάει γερμανικά!, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο. 

Σε αυτό βοηθάει και η παρουσία του Κρίστοφ Βαλτς. Εκτιμώ ότι ο σκηνοθέτης έχει βρει στο πρόσωπο του Βαλτς τον ιδανικό του ηθοποιό για να εκφέρει τις… απίστευτες ατάκες του. Για όση ώρα ο Βαλτς βρίσκεται επί της οθόνης, ο θεατής δεν χορταίνει να τον βλέπει.

Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει ένα σχόλειο πάνω στη δουλεία. Πέρα από μερικά προφανή στοιχεία (η συζήτηση για το κρανίο των μαύρων για παράδειγμα ή εκείνη που ο Τζάνγκο -the D is silent- μπαίνει σε μία πόλη του αμερικανικού νότου ως ελεύθερος άνδρας), ο Ταραντίνο δεν ασχολείται με βαθύτερα ζητήματα που να αφορούν το ζήτημα.

Γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πάνω απ’ όλα να χτίσει μια ταινία χιουμοριστική και ενδιαφέρουσα. Από αυτή την άποψη, το Django διαφέρει από τους Άδωξους Μπάστερδους που και κάτι βαθύτερο είχαν να πουν και ήταν μία άκρως απολαυστική ταινία.

Οι ηθοποιοί κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Τζέιμς Φοξ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κέρι Ουάσινγκτον, αλλά και ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον (ως ένας γκρινιάρης αιωνόβιος Αφροαμερικανός σκλάβος που σιχαίνεται τους μαύρους!) δίνουν πολύ καλές ερμηνείες. Κανείς τους, όμως, δεν ξεπερνά σε κωμικό timing τον Βαλτς (ίσως γι’ αυτό να είναι και υποψήφιος για Όσκαρ).

Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι αποτελεί μια υπερβολικά ταραντινική δημιουργία. Ξέρεις από πριν τι θα δεις, τι θα ακούσεις, μέχρι και οι σκηνές της μάχης στο τέλος σου θυμίζουν άλλες, από το Kill Bill και τους Μπάστερδους.

Σίγουρα δεν βοηθά το γεγονός ότι η ταινία χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη (ένα που αφορά το κυνήγι των επικυρηγμένων και ένα για την αναζήτηση της Μπρουμχίλντα) και ότι η σύνδεσή τους είναι τουλάχιστον αμήχανη.

Άσε που είναι τουλάχιστον μισή ώρα μεγαλύτερη σε διάρκεια από όσο θα έπρεπε και το τελευταίο μισό (όπου κάνει ένα κάμεο και ο ίδιος ο σκηνοθέτης) είναι ιδιαίτερα αδύναμο και θα μπορούσε να λείπει.

Με άλλα λόγια, ο Ταραντίνο κάνει μια mainstream, διασκεδαστική ταινία, αλλά δεν κάνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτά που ήδη έχει παρουσιάσει στη διάρκεια της καριέρας του.

Και αν τελικά όπως απειλεί (;) σταματήσει να γυρίζει ταινίες, το Django θα είναι το πλέον χαρακτηριστικό, αλλά όχι και το καλύτερο δείγμα μιας ενδιαφέρουσας φιλμογραφίας.