Ο Άδωνις εξώκειλε

Σε μία απ΄τις μεταφράσεις του Πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέυ που έχω υπόψη μου, ” ο Ντόριαν Γκρέυ ανασήκωσε το χρυσαφένιο κεφάλι του από το μαξιλάρι”. Στην τελευταία κινηματογραφική διασκευή της βιβλιάρας του ‘Οσκαρ Γουάϊλντ, Dorian Gray , o Ben Barnes( ο πρίγκιπας Κασπίαν στο Chronicles of Narnia ), ο οποίος υποδύεται τον Ντόριαν, είναι πανέμορφος, κομψότατος και σε μεγάλο βαθμό πειστικός, αλλά με μαλλια κατάμαυρα σαν πίσσα… Λεπτομέρεια επουσιώδης , ίσως πει κάποιος. ‘Οχι για μένα!
Θεωρώ ως ελάχιστη πίστη στο πρωτογενές υλικό( το βιβλίο) πάνω στο οποίο στηρίζεται μία ταινία, τον σεβασμό στις φυσιογνωμικές και μη, περιγραφές που κάνει ο συγγραφέας. ‘Οταν θελεις, εκτός αν δεν θέλεις, να μεταφέρεις στην οθόνη την ατμοσφαιρα , ενός έργου λογοτεχνικου, πιστευω πως είναι ζωτικής σημασίας και ένα βήμα στην πιστή αναπαράστασή του, η επιλογή ηθοποιών που αθ ενσαρκώσουν τα αφωνα προσωπα του βιβλίου, με βαση την οσο γίνεται μεγαλ.υτερη ομοιότητά τους με τον χαρακτήρα που θα υποδυθούν. Το αξιοπερίεργο είναι πως η ταινια, κατά τα λοιπά, κατορθώνει να απεικονισει αυτο το κλιμα του ταξικού Λονδίνου του 19ου αιώνα, εχει πολυ καλή φωτογραφία και κοστούμια, καθώς και η επιλογή του Colin Firth και του Ben Chaplin για τους ρόλους του λόρδου Χένρυ Γουότον και Μπάζιλ Χόλγουρντ αντίστοιχα, είναι πολύ εύστοχη. Τουλάχιστον για το πως ειχα εγώ φανταστεί αυτά τα πρόσωπα οταν διαβαζα αυτο το έξοχο βιβλίο.
Η ταινία δεν μπορω να πω οτι με συγκλόνισε, γιατί θα ήταν ψέμα. Δεν μπορούσα καθως τη έβλεπα, να μην σκεφτώ τον προγενέστερο Ντόριαν, τον πανέμορφο και ακόμη πιο πειστικό Χέλμουτ Μπέργκερ, ο οποιος ήταν κατάξανθος σημειωτέον. Παρόλο που είναι ένα πολύ καλό θρίλερ, του λείπει πιστέυω αυτή η απεικόνιση του άφατου που κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου, και φορτίζει κάθε σκηνή, κάθε βλέμμα. Κυρίως το βλέμμα του ασύλληπτα όμορφου νεαρού, που καβαλάει εντελώς το καλάμι, όχι απλώς λόγω της ομορφιάς του, αλλά κυρίως λόγω της νιότης του. Αυτό πιστέυω πως είναι το σαράκι όλων που συναναστρέφονται τον Ντόριαν, ιδίως μετά την μυστηριώδη συμφωνία(;) που συνάπτει εν αγνοία του, και μεγαλώνει ομορφαίνοντας περισσότερο, ενώ οι υπόλοιποι ζαρώνουν και γερνάνε. Ο λόρδος Χένρυ, ο οποίος δεν τολμά να ζήσει αυτά που ορέγεται, του λέει στις αρχές της γνωριμίας τους πως “έχετε την πιό εξαίσια νιοτη και η νιότη είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να έχει κανείς.” Πιστέυω πως αν ο Σκηνοθέτης τολμούσε να μεταφέρει στην οθόνη με ακόμη μεγαλύτερη ένταση απ΄όσο έχει κάνει τώρα, όλη τη δίψα για νέες εμπειρίες και πλήρη εκμετάλλευση της εξαίσιας ομορφιάς και νιότης που κουβαλάει αυτό το μειράκιο, αυτή την αίσθηση πως επειδή ακριβώς είσαι όμορφος, έχεις ” το θείο δικαίωμα της κυριαρχίας” κατά τον Γουάιλντ, το έργο θα χαρακτηριζόταν αυστηρώς ακατάλληλο. Μάλλον η ανάγκη εμπορικοτητας του στέρησαν αυτή την απεικόνιση του στίχου που νομιζω του ταιριάζει γάντι: “τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά”. ‘Οντως. Φωτιά που στο τέλος κατακαίει τον Ντόριαν.
2 απορίες: Στο βιβλίο, ο λόρδος Γουότον, αποκαλειται άλλοτε Χενρυ και άλλοτε Χάρυ. Ακόλη δεν εχω κατορθώσει να μάθω σε τι οφείλεται αυτή η διπλή ονομασία. Και στην ταινία, ενω΄στους τίτλους τέλους ο χαρακτήρας σημειώνεται ως Lord Henry, σ’ ολο το εργο τον αποκαλούν Χάρυ. Επίσης στο βιβλιο, απ’ οσο θυμάμαι, δεν υπάρχει αναφορά σε κόρη του λόρδου, ενώ στην ταινία κανει την εμφάνισή της η φεμινίστρια και φωτογράφος κόρη του Χένρυ, ‘Εμιλυ(Rebecca Hall).
Ο Collin Firth, είναι εξαιρετικος ως συνήθως. ‘Ενας εξοργιστικά κυνικός ,και καλοπροστατευμένος αριστοκράτης( ο ιδιος ο Γουάιλντ ενδεχομένως), ο οποίος έχει για όλα μία απάντηση, για όλους ένα πικρόχολο σχόλιο , και “δεν επιθυμεί ν’ αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ στην Αγγλία, εκτός από το κλίμα της”…
Και κάτι τελευταίο: όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, ίσως θυμάστε το συγκλονιστικό φινάλε της καταστροφής/”δολοφονίας” του πίνακα, για την ακρίβεια της ζωντανής απεικόνισης της σάπιας συνειδησης του Ντόριαν. Η σκηνη, δεν αποδίδεται εντελώς πιστά, κακώς κατά τη γνώμη μου.Εννοώ οτι το τραβάει πέρα απ΄το φινάλε του βιβλίου, και αυτό σου βάζει φυτίλια- ο λόρδος Χένρυ, ο μόνος επιζών τελικά εκ των 3 πρωταγωνιστών, εμφανίζεται γερασμένος πλέον να περιδιαβαίνει τα άδεια δωμάτια του μεγάρου του Ντόριαν, ως ο νέος ένοικος(;) και να θυμίζει σε μία χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, τον σαδιστή παππού του Ντόριαν, Κέλσο, ο οποίος μισούσε το νεαρό, και ήταν ένθερμος οπαδός της σωματικής τιμωρίας…
Μήπως ο Χένρυ, και ο Κέλσο, αποτελούν μετενσαρκώσεις του Διαβόλου, ο οποίος προσπάθησε να συντριψει τη ανίκητη ομορφιά του Ντόριαν; Δείτε και πείτε μου. Και να θυμάστε πάντα την προειδοποίηση του ίδιου του Γουάιλντ, δια στόματος Ντόριαν:
” όποιος πηγαίνει κάτω άπ΄την επιφάνεια, το κάνει με δική του ευθύνη”…

Φράνσις