Στα δόντια της Κόλασης
H Κριστίν Μπράουν φαίνεται αξιοζήλευτη. Δουλειά έχει (είναι υπεύθυνη χορήγησης δανείων στην τοπική τράπεζα και αδημονεί για την προαγωγή της σε υποδιευθύντρια), σχέση ερωτική έχει (με νεαρό καθηγητή Ψυχολογίας που φαίνεται πως την αγαπάει πολύ), το σπίτι της το έχει, το αυτοκίνητό της επίσης. Ιδανικός στόχος για να “λουστεί” μιά περιποιημένη κατάρα, δε νομίζετε;
Η ταινία του Sam Raimi (σκηνοθέτη και του DΑRKMΑN, θυμίζω) με τίτλο DRAG ME TO HELL (2009), θα μπορούσε να προβάλλεται σ’ εκπαιδευτικά σεμινάρια τραπεζικών στελεχών και σε συλλόγους υπερχρεωμένων οφειλετών… Είναι μία αληθινά φοβιστική ταινία, με βραβείο Καλύτερης Ταινίας Τρόμου στα Scream Awards (2009) και Saturn Awards (2010), και με μία εκπληκτικά αποτρόπαια, φρικτή, απαίσια και τρομακτική Lοrna Raver η οποία ερμηνεύει μοναδικά και τόσο πειστικά την τσιγγάνα που της έχουν υποθηκεύσει το σπίτι, έρχεται η στιγμή της πληρωμής του δανείου που είχε λάβει (μετά από δυό ήδη παρατάσεις) και επειδή αδυνατεί ν’αποπληρώσει, το σπίτι της θα βγεί σε πλειστηριασμό. Διότι η πραγματική πρωταγωνίστρια αυτής της φοβερής ταινίας (με την κυριολεκτική σημασία του όρου), δεν ειναι η γλυκούλα, φιλόδοξη “βλαχούλα” Κριστίν, που δουλεύει στην πρωτεύουσα (η Αlison Lohman είναι πειστικότατη), ούτε ο δ/ντής της στην Τράπεζα κύριος Τζακς ο οποίος κατ’ουσίαν, ευθύνεται για όσα ακολούθησαν (ένας πράος επιφανειακά τύπος, στο βάθος όμως γνήσιο αρπακτικό του τραπεζ.συστήματος- ο David Paymer), αλλά αυτή η καρόγρια που φοράει μασέλες με σουβλερά δόντια (απίστευτη η σκηνή στην Τράπεζα, αποκορύφωμα της αηδίας), και μετά από ένα ατύχημα έχασε το δεξί της μάτι και στη θέση του βρίσκεται ένα ψεύτικο σαν κεφάλι καρφίτσας, η κυρία Σύλβια Γκάνους. Η πολύ ταιριαστή μουσική είναι του Christopher Young, αλλά να σημειώσουμε πως στους τίτλους τέλους ακούγεται η σύνθεση του Lalo Schifrin “The Exorcist Symphony” για τη θρυλική ταινία του 1973, η οποία όμως δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, παρά μόνο σε κάποιο τρέηλερ αυτής.
Η αποτρόπαια στην όψη Γκάνους, ρίχνει τρομερή κατάρα στο κατάξανθο κεφαλάκι της νεαράς (η σεκάνς στο υπόγειο γκαράζ της τράπεζας είναι καταπληκτική, για πολλά εμφράγματα) και η υπόλοιπη ταινία περιστρέφεται γύρω απ’τις προσπάθειες της λάμιας να σύρει την Κριστίν στην Κόλαση και της Κριστίν να γλιτώσει απ’την τιμωρία της, επειδή δεν έδωσε άλλη παράταση στη γριά οφειλέτιδα.
Η κλιμάκωση του τρόμου (της Κριστίν και του δικού μας) είναι υποδειγματική, ανάλογη αυτής των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλεται απ’ την ψυχή της νεκρής πλέον Γκάνους, η νεαρή υπάλληλος.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το σκεπτικό του σκηνοθέτη (και συν-σεναριογράφου μαζί με τον αδελφό του Ιvan) που υπάρχει πίσω απ’αυτή την ιστορία: τα δυό αδέλφια έγραψαν το σενάριο ως ιστορία με ηθικό δίδαγμα, για έναν άνθρωπο που επιθυμεί διακαώς να είναι καλός, αλλά κάνει μία αμαρτωλή επιλογή απ’την απληστία του για να βελτιώσει τη θέση του, και πληρώνει το τίμημα. Και να είστε βέβαιοι ότι το πληρώνει. Με άκρατο σαδισμό, η τρομακτική δημιουργία του Raimi αφήνει μία πιθανότητα σωτηρίας ν’ αναδειχθεί, μόνο και μόνο για να τη συνθλίψει θεαματικά στο, όχι και τόσο απρόβλεπτο, φινάλε της (αν είσαι προσεκτικός θεατής και προαισθάνεσαι πού το πάει η ιστορία) για να μας πεί ότι η Κόλαση είναι υπαρκτή και με πολύ χώρο για όλους…
Η Κριστίν και την προαγωγή παίρνει και τον γκόμενο “δένει”, αλλά η χαρά θα είναι μόνο των θεατών και όχι δική της, ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς, ούτε και των θεατών έτσι που εξελίσσονται τα πράγματα. Η επιτυχία/ευτυχία λιώνει σαν καυτή λάβα στα χέρια της και ο Raimi μας προσφέρει μία αξέχαστη ταινία για την ανταπόδοση.
Δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε Θεός, μία φαντασίωση παρηγορητική της βασανισμένης μας ψυχής είναι αυτό, για να μην τερματίσουμε οι ίδιοι τη ζωή μας μιά ώρα αρχύτερα. Το έσχατο πλάνο με τον καθηγητή Ψυχολογίας (ο Justin Long, εξισορροπητικά ψύχραιμος) να κοιτάζει αποσβολωμένος την καλή του, μάλλον αποτελεί την “εκδίκηση” όλων αυτών που ασχολούνται μ’ αυτά τα αμφίβολα θέματα και συνήθως επισύρουν ειρωνικά σχόλια απ’ τους επιστήμονες.
Την επόμενη φορά που θα σου πηγαίνουν όλα κατά διαόλου, σκέψου μήπως κάποιος σου έκανε κανένα δώρο έτσι, στο άσχετο- μπορεί το δώρο να είναι ξενιστής μίας τρομερής κατάρας-ποινής, επειδή τον έβλαψες.
