Editorial: Ο Chappie, το A.I. και ο μύθος του Πινόκιο στο σινεμά

Του Τyler Durden

Βασίζεται στο ίδιο παραμύθι. Ένα ρομπότ που θέλει να είναι πραγματικό αγόρι, ένα αγόρι που θέλει να βρει τρόπο να ζήσει (στην περίπτωση του Chappie), ένα ρομπότ που αναζητά τη μητέρα του και μέσω της αγάπης την αθανασία (στην περίπτωση του Ντέιβιντ από το A.I.).

Και στις δύο περιπτώσεις το αγόρι- Πινόκιο περνά διάφορες περιπέτειες και καταλήγει να «μεγαλώνει» με τελείως ακατάλληλους ανθρώπους που με τον τρόπο τους το αγαπούν. Στην περίπτωση του Chappie είναι μία ομάδα γκάνγκστερ που τον βλέπει σαν φονικό όπλο, ενώ στην περίπτωση του Ντέιβιντ ένα ρομπότ-ζιγκολό και ένα αρκουδάκι Καζολίν.

Με τελείως διαφορετική προσέγγιση -και τελείως διαφορετική αξία κατά την γνώμη μου, καθώς το A.I. μπορώ να το χαρακτηρίσω σχεδόν αριστούργημα- οι δύο ταινίες επικεντρώνονται στο συναίσθημα ενός πλάσματος τεχνητής νοημοσύνης. Ο Chappie είναι ένα παιδί που μαθαίνει τον κόσμο και γίνεται σκληρό εξαιτίας αυτού. Ο Ντέιβιντ περνά πολύ χειρότερα, αντιμετωπίζει την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, αλλά μέχρι το τέλος μοιάζει να ελπίζει.

Οι δύο ταινίες μοιράζονται και μία ακόμα ομοιότητα (προσοχή σπόιλερ!). Στο τέλος της και τα δύο ρομπότ συναντούν τη μητέρα τους. Στην περίπτωση του Α.Ι. ως «δώρο» μιας πιο προηγμένης μελλοντικής οντότητας σε ένα πλάσμα που πίστεψε και αγάπησε, στη δεύτερη περίπτωση ως δείγμα της επιμονής του ίδιου του Chappie να επανευφεύρει τη μητέρα του. Ο Chappie προχωρά ένα βήμα παραπάνω: δεν προσπαθεί να γίνει αληθινό παιδί. Ξέρει ότι το εξωτερικό, το καβούκι δεν έχει σημασία. Προσπαθεί να φτιάξει τους άλλους «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του, αλλά με συνείδηση ανθρώπινη, έτσι κι αλλιώς αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Αυτή η επιμονή των δύο κεντρικών χαρακτήρων βρίσκεται στην καρδιά και των δύο ταινιών. Και σε όλες τις εμπνευσμένες από τον Πινόκιο ιστορίες.

Γιατί τι άλλο πέρα από τρέλα -και θάρρος- είναι το να ξέρεις ότι είσαι ένα ξύλινο αγόρι και παρ’ όλα αυτά να προσπαθείς με κάθε τρόπο να γίνεις πραγματικό παιδί;