Box officeΆποψηΘΕΜΑΤΑ

Editorial: Το 10 το κακό

tyler

Tayler Durden

Προσφάτως, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι ρώτησα έναν συνάδελφο από τις Φιλιππίνες πόσες ταινίες βγαίνουν στις αίθουσες στη χώρα του κάθε εβδομάδα. «4 – 5» μου απάντησε. Η ίδια απάντηση ήρθε και από συνάδελφο στο Περού. «4 – 5». Στην Ελλάδα έχει γίνει σχεδόν κανόνας πλέον το «8 – 9» και μερικές εβδομάδες -όπως η κινηματογραφική εβδομάδα που διανύουμε- ο αριθμός αυτός ανεβαίνει ακόμα και στις δέκα.

Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, δέκα ταινίες βγαίνουν κάθε εβδομάδα στη Βρετανία μια χώρα με υπερ-πολλαπλάσιο αριθμό κινηματογράφων, αλλά και επίδοξων θεατών. Στην Ελλάδα των λιγότερων από 10 εκατομμυρίων, το να βγαίνουν δέκα ταινίες κάθε εβδομάδα στις αίθουσες μοιάζει ένα νούμερο αστείο -ή και προκλητικό.

Admission Tickets

Αυτό που είναι εντυπωσιακό πλέον, είναι ότι οι εταιρείες διανομής φαίνεται να μην λαμβάνουν καν υπόψη τους τι πρόκειται να κυκλοφορήσει η κάθε μία. Όταν έχει ανακοινωθεί εδώ και καιρό ότι ταινίες όπως το Neon Demon ή Το Κορίτσι του Τρένου θα κυκλοφορήσουν στις 6 Οκτωβρίου, μήπως το Εκείνη του Πολ Φερχόφεν ή ο Συγγραφέας θα μπορούσαν να περιμένουν; Και την άλλη εβδομάδα έρχεται το Inferno…

Λιγότερες ταινίες σίγουρα είναι η απάντηση, αλλά μία καλύτερη συνεννόηση (αντί για ανταγωνιστική διάθεση) μεταξύ των εταιρειών διανομής, θα ήταν ακόμα καλύτερη λύση σε μία περίοδο που το ελληνικό box office φαίνεται να μπορεί να πάρει κάπως τα πάνω του, αλλά να έχει και τα όριά του -ο ελπιδοφόρος Σεπτέμβριος έδωσε τη θέση του σε μία μάλλον αδιάφορη πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου, με τον αριθμό των εισιτηρίων να περιορίζεται σε πενταψήφιο νούμερο και ταινίες να βγαίνουν στις αίθουσες για να κόψουν μερικές δεκάδες εισιτήρια -προκαλώντας ζημιά τόσο στη διανομή, όσο και στους αιθουσάρχες.

Και μπορεί να θέλουμε να δείξουμε το δάχτυλο και να κατηγορήσουμε τον οποιονδήποτε, αλλά η αλήθεια είναι ότι λύση χρειάζεται και χρειάζεται άμεσα. Η συνεννόηση και συνεργασία κάποιων εταιριών είναι ένα θετικό βήμα, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται αλλαγή λογικής: χρειάζεται κατανόηση του Έλληνα θεατή και κατανόηση της ελληνικής αγοράς. Και αυτό από ό,τι φαίνεται κάποιοι δεν το έχουν -ή επιλέγουν να το αγνοούν.

 

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *