Editorial: Για τις αίθουσες των Φεστιβάλ

Αγαπάω τα Φεστιβάλ.
Αγαπάω να βλέπω τους ανθρώπους να βγαίνουν από τις αίθουσες με το πρόγραμμα τσαλακωμένο στα χέρια, σημειωμένο παντού, κυκλάκια με διαφορετικά χρώματα, αυτές που είδα και αυτές που θα δω. Και αυτές που λέω ότι θα δω και ας μη τις δω ποτέ. Υπάρχει πάντα η προοπτική μιας ταινίας που θα δεις, μιας ταινίας που θα αγαπήσεις.

Λατρεύω τις ουρές έξω από τα ταμεία των Φεστιβάλ. Την αίσθηση της «συνωμοσίας», αυτής που θέλει εσένα και όσους άλλους βρίσκονται στην αίθουσα να βλέπουν μια ταινία επειδή την έχουν επιλέξει, επειδή μόνο εσείς την έχετε επιλέξει, τη συγκεκριμένη ώρα και στη συγκεκριμένη προβολή. Επειδή οι επιλογές θέασής της είναι άπειρες, αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή το μυαλό όσων βρίσκεται στην αίθουσα συντονίζεται με τις συγκεκριμένες συνθήκες προβολής: με τα προβλήματα του ήχου, το γέλιο του διπλανού, την κόπια που κόβεται.

Λατρεύω τα Φεστιβάλ.
Και γι’ αυτό όταν βλέπω άδειες αίθουσες, στεναχωριέμαι. Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου πρέπει να το στηρίξουμε. Όχι σε επίπεδο θεωρητικό, για να υπάρχει ένα ακόμα Φεστιβάλ να γεμίζει τις νύχτες μας, αλλά σε επίπεδο πραγματικό, γιατί από την εμπειρία μου είναι ένα Φεστιβάλ που αξίζει, ένα Φεστιβάλ με ταινίες αξιόλογες, κάποιες από τις οποίες δεν θα προβληθούν ποτέ στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό αξίζει. Για τα τσαλακωμένα προγράμματά του και για την προοπτική μιας ταινίας που μπορεί και να σου αλλάξει τη ζωή.