Editorial: Οι ταινίες που μου έκλεψαν

Του Tyler Durden

Αξίζει να πάρετε μπροστά σας μία από αυτές τις λίστες των κριτικών κινηματογράφων με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Σίγουρα στην 1^η – 2^η θέση θα είναι ο Νονός ή ο Πολίτης Κέιν (ενίοτε εναλλάσσονται). Αξίζει να προσπαθήσει να βρει κάποιος πόσες ταινίες από πόσες δεκαετίες υπάρχουν.

Πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη λίστα του BBC με τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες. Πόσες από αυτές έχουν φτιαχτεί μετά το 2000; Έξι. Τα τελευταία 15 χρόνια μόλις έξι ταινίες άξιζαν να μπουν στη λίστα (και πάλι καλά να λέμε). Πόσες από το 1990 μέχρι σήμερα; 14. Μέσα σε 25 χρόνια μόλις 14 ταινίες. Αξίζει να παρατηρήσουμε άλλες δεκαπενταετίες (από το 1965 έως το 1970 για παράδειγμα). Ο αριθμός των ταινιών είναι πολύ μεγαλύτερος.

Τι έχει συμβεί; Δεν υπάρχουν αριστουργήματα τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μας; Εγώ μπορώ να σας αναφέρω ταινίες από τη δεκαετία του 1990 που βρίσκονται όχι στην 100άδα μου, αλλά στη δεκάδα μου: In the mood for love, Fight Club, American Beauty είναι μόλις τρεις. Και από τις τελευταία 15ετία Μαύρος Κύκνος, Birdman, The Dirk Night, Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού.

Είμαστε τόσο προσκολλημένοι στο παρελθόν που δεν μπορούμε να δούμε το καλό όταν έρχεται μπροστά μας; Ή μήπως ένα έργο τέχνης χρειάζεται τον απαραίτητο χρόνο προκειμένου να «ωριμάσει» και να εκτιμηθεί σωστά;

Ίσως αυτή να είναι η απάντηση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο στις επιλογές των ηθοποιών, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο περιοδικό Time Out, όσο και σε προηγούμενη των μελών της κινηματογραφικής βιομηχανίας που παρουσιάστηκε πέρυσι από το Hollywood Reporter, υπάρχει τουλάχιστον μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Το αν αυτό είναι καλό ή όχι δεν το ξέρω.

Μέχρι να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που αναγνώριζαν οι μέχρι και πριν από 20 χρόνια πριν συνάδελφοί μας, μήπως τέτοιες έρευνες δεν έχουν πραγματικό νόημα;

Σε λίγα χρόνια πολλοί από εμάς είναι πιθανό να βάζουμε στις 50 καλύτερες ταινίες μας, όχι ταινίες αλλά… σειρές, θεωρώντας ότι έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από τις ταινίες. Το κινηματογραφικό πρόσωπο συνεχώς αλλάζει. Και σύμφωνοι, όχι πάντα προς το καλό, ούτε πάντα προς το πρωτότυπο, αλλά τουλάχιστον ας το αναγνωρίσουμε και ας το χειροκροτήσουμε για αυτό που είναι.

Γιατί κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες λίστες νιώθω σαν κάποιος να μου έκλεψε τις ταινίες της ζωής μου: αυτές για τις οποίες διάβασα, αυτές με τις οποίες ονειρεύτηκα, αυτές που βίωσα βαθιά.

Και γι’ αυτό νιώθω συχνά σαν αυτές οι λίστες να μη μιλούν για μένα.