Editorial: «Μαθητικός» ενθουσιασμός για τη νέα κινηματογραφική χρονιά
Του Τάιλερ Ντέρντεν
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ζω ήδη στην επόμενη σεζόν.
Ξεφυλλίζω τα προγράμματα των Φεστιβάλ, ανυπομονώ για τα εγχώρια (των μικρομηκάδων της Δράμας, το ψηφιακό Alt Cine και φυσικά οι Νύχτες Πρεμιέρας), αλλά και τα ξένα: Φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο είναι τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό.
Είναι αυτά που θα κρίνουν τις επερχόμενες βραβεύσεις, είναι απλά η αρχή για μία ενθουσιώδη κριτική ή για μια πολύ κακή πορεία στις αίθουσες.
Όλα αυτά δεν έχουν σημασία, όμως.
Για μένα είναι όπως οι πρώτες ημέρες στο σχολείο. Εκεί που άνοιγα και ξεφύλλιζα τα σχολικά βιβλία, έβρισκα τα κεφάλαια που μου φαινόντουσαν ενδιαφέροντα, ανυπομονούσα να φτάσω μέχρι εκεί.
Έτσι και τώρα. Κοιτάζω ποιες ταινίες θέλω να δω, ανυπομονώ να ανακαλύψω ποιες από αυτές πήραν διανομή στην Ελλάδα ή εάν θα χρειαστεί να τις δούμε σε DVD, ή μόνο σε κάποιο Φεστιβάλ (ή εάν δεν θα τις δούμε καθόλου).
Και μαζί με αυτές, οι ηθοποιοί που θα μας απασχολήσουν, τι συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά, θα πάμε μπροστά ή θα πάμε πίσω;
Όλες τις άλλες εποχές επιτρέπω στον εαυτό μου ενδοσκόπηση και αναδρομή. Τώρα όχι. Τώρα το μόνο που επιτρέπω είναι αισιοδοξία. Για το μέλλον του σινεμά και το δικό μας.
