Editorial: Τι σημαίνει η κατάργηση του ειδικού φόρου για το σινεμά;
Του Tyler Durden
Ακόμα και ο υπουργός Οικονομικών το παραδέχθηκε: η κατάργηση του ειδικού φόρου στα εισιτήρια του σινεμά είναι άδικη και απαιτείται μία ολοκληρωμένη πολιτική για τον πολιτισμό.
Στον τομέα του κινηματογράφου τα πρώτα σημάδια της νέας κυβέρνησης ήταν ενθαρρυντικά. Υπήρχαν πρωτοβουλίες για την προσέλκυση ξένων παραγωγών, άνθρωποι που είχαν γνώση και μεράκι ανέλαβαν τις θέσεις-κλειδιά στο ΕΚΚ και ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού υποσχέθηκε να τους αφήσει να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους.
Πώς μπορεί να γίνει, όμως, αυτό όταν καταφέρεις ένα θανατηφόρο πλήγμα στην ίδια την παραγωγή;
Το πλήγμα αυτό ήρθε αιφνιδιαστικά, μέσω του τρίτου μνημονίου, όπου καταργείται ο ειδικός φόρος στα εισιτήρια του κινηματογράφου. Ο φόρος αυτός δεν πήγαινε σε τρίτους (αιθουσάρχες ή διανομείς), αλλά στην ίδια την παραγωγή και αποτελούσε μία απαραίτητη πηγή οξυγόνου σε ένα σινεμά που οικονομικά ασφυκτιά, αλλά όχι και καλλιτεχνικά.
Γιατί παρόλο που ο νόμος Γερουλάνου ορίζει ότι τα τηλεοπτικά κανάλια πρέπει να επιστρέφουν ένα ποσό στην κινηματογραφική παραγωγή, αυτό στην πράξη δεν έχει εφαρμοστεί. Το αποτέλεσμα; Τα όποια έσοδα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (που με τη σειρά του χρηματοδοτεί τις ταινίες) προέρχονταν μέχρι σήμερα είτε από το υπουργείο Πολιτισμού, είτε από τον ειδικό φόρο στα εισιτήρια των κινηματογράφων.
Δεν είναι, λοιπόν, ένας φόρος υπέρ τρίτων, αλλά ένας φόρος που στηρίζει σχεδόν εξολοκλήρου την ελληνική παραγωγή.
Αναφέρει ο νόμος: «Στην τιμή των εισιτηρίων των κινηματογράφων που λειτουργούν σε πόλεις με πληθυσμό άνω των δέκα χιλιάδων κατοίκων, επιβάλλεται ειδικός φόρος σε ποσοστό 8% που διατίθεται για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης. Για την περιοχή της Αττικής και της Θεσσαλονίκης το ποσοστό αυτό ορίζεται σε 12%. Τα ανωτέρω ποσοστά μειώνονται κατά 50% όταν πρόκειται για υπαίθριους κινηματογράφους». Αυτός ο φόρος σε ποσοστό 80% πηγαίνει στο ΕΚΚ, ενώ ένα ποσοστό 20% πηγαίνει στο υπουργείο για την άσκηση πολιτιστικής πολιτικής στον κινηματογραφικό τομέα.
Με τα έσοδα να είναι μηδαμινά, μπορεί εύκολα να κατανοήσει κανείς ότι χρήματα δεν υπάρχουν. Και όχι μόνο για τον Πολιτισμό, αλλά ούτε για την Παιδεία, την Υγεία ή τις κοινωνικές δομές. Οι πόροι που απομένουν είναι από τυχόν χορηγίες, τυχόν επιχορηγήσεις από την ΕΕ ή από άλλους φορείς και ο ανεφάρμοστος νόμος Γερουλάνου, καθώς και τυχόν έσοδα από τις ελληνικές ταινίες.
Τι σημαίνει, όμως, πρακτικά η κατάργηση του ειδικού φόρου;
Τα ελάχιστα χρήματα που έδινε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στους κινηματογραφιστές θα μειωθούν δραματικά και οι σκηνοθέτες θα κληθούν να αναζητήσουν χρηματοδότηση σχεδόν αποκλειστικά από ιδιωτικούς φορείς.
Ακόμα και εάν υπάρξει αυτή η ιδιωτική χρηματοδότηση, τα ποσά του ΕΚΚ, όσο ελάχιστα και αν ήταν, ήταν πολύτιμα για ταινίες όπως το Attenberg, η Χώρα Προέλευσης.
Αυτό που χρειάζεται είναι άμεση εφαρμογή της απόδοσης του 1,5% επί των διαφημιστικών εσόδων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, μία διαφορετική πολιτική για το σινεμά, αναζήτηση εναλλακτικών πόρων και επαναφορά του ειδικού φόρου. Από τα χρήματα που πληρώνουμε στο κινηματογραφικό μας εισιτήριο, αυτό το 8% ήταν ίσως το μόνο που άξιζε να πληρώνουμε…
Ή όπως είπε και ο γενικός διευθυντής του ΕΚΚ, Γρηγόρης Καραντινάκης: «Σ΄ αυτές τις δύσκολες εποχές για την ανθοφορία οραμάτων, αυτή τη στιγμή στο διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο ο ελληνικός κινηματογράφος συνεχίζει να υπάρχει. Μοιάζει, λοιπόν, οξύμωρο σχήμα από τη μία να γίνονται διεργασίες ώστε να γίνει πράξη η περιβόητη προσέλκυση ξένων παραγωγών, επειδή η πολιτεία αναγνωρίζει την αναπτυξιακή δυναμική του κινηματογράφου, και από την άλλη να καταργείται ο ειδικός φόρος των εισιτηρίων, που ΔΕΝ είναι κρατικά χρήματα, αλλά χρήματα των σινεφίλ, και αποτελεί το οξυγόνο της ελληνικής κινηματογραφικής πολιτικής. Κάτι σαν “ευτυχισμένος θάνατος”, δηλαδή».
