Emmanuel Chaumet : ο στρατηγός της νέας ταξιαρχίας

Συνήθως έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα του παραγωγού που μας έχει δοθεί από τις ταινίες. Μεγάλο γραφείο,μια όμορφη βοηθό, το πούρο στο στόμα και την συμπεριφορά του τύπου που δεν θέλει να χάσει το χρόνο του στυλ συνόψισε το σενάριο σε 25 λέξεις. Ο Emmanuel Chaumet δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είχαμε μια συζήτηση με ένα παθιασμένο σινεφίλ που πιστεύει στους σκηνοθέτες του και είναι πιστός στους συνεργάτες του. Κυρίως όμως είναι ο άνθρωπος που έδωσε την ώθηση στο νέο γαλλικό κινηματογράφο στηρίζοντας τον με πάθος και αυταπάρνηση και τον συνόδευσε μέχρι τις Κάννες και στα άλλα μεγάλα Φεστιβάλ.Μέσω της εταιρείας του Ecce Films που ίδρυσε το 2003 χρηματοδοτεί και στηρίζει νέους σκηνοθέτες με διαφορετική ματιά αλλά που κινηματογραφούν το ίδιο ριζοσπαστικά την γένια των τριαντάρηδων Γάλλων και τα προβλήματα της.

-Ποιο στοιχείο μια ταινίας σας κάνει να γίνετε ο παραγωγός της;

Δεν μπορώ να πω κάποιο στοιχείο συγκεκριμένα. Είμαι μεγάλος λάτρης του κινηματογράφου και επειδή είχα την τύχη να έχω λεφτά κάποια στιγμή στην ζωή μου αποφάσισα να στηρίξω νέους σκηνοθέτες που είχαν ανάγκη από μια εταιρεία παραγωγής που θα τους βοηθούσε με τις διαδικασίες συγχρηματοδότησης με το κέντρο κινηματογράφου. Δεν με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο θα γυριστεί η ταινία ή σε ποιο είδος θα ανήκει αλλά το περιεχόμενο, η ιστορία που θέλει να διηγηθεί ο σκηνοθέτης. Μου αρέσει  να συνοδεύω νέους δημιουργούς από την πρώτη μικρού μήκους ταινία τους μέχρι την μεγάλου μήκους. Πέρα από το καλλιτεχνικό στοιχείο υπάρχει και το ανθρώπινο,θέλω να έχω μακρόχρονη σχέση με τους καλλιτέχνες αλλά και τους τεχνικούς. Η πίστη μεταξύ μας είναι το πιο σημαντικό,συνεργάζομαι από την αρχή με τον ίδιο διανομέα και τα ίδια εργαστήρια επεξεργασίας εικόνων. Θα έλεγα λοιπόν ότι είναι ένας συνδυασμός καλλιτεχνικού και ανθρώπινου παράγοντα.

-Θα σας φανώ τρελός αλλά η ονομασία της εταιρείας παραγωγής (Ecce Films) με κάνει να σκέφτομαι το έργο του Νίτσε; 

( Γελώντας) Όχι δεν μου φαίνεστε καθόλου τρελός. Είναι ένας αναγραμματισμός των αρχικών μου και φόρος τιμής στο Νίτσε και στην ταινία Ecce Bombo του Nanni Moretti. Επίσης έχει την έννοια του «Ιδού, ορίστε», σαν μια παρουσίαση των σκηνοθετών και του έργου τους.

-Κάτι που μας φέρνει στην επόμενη ερώτηση: πιστεύετε ότι ήταν αναγκαία αυτή η άνθηση της νέας ταξιαρχίας ;

Απολύτως. Ο Γαλλικός κινηματογράφος είχε,τα τελευταία χρόνια εγκλωβιστεί στις συμπληγάδες πέτρες της εμπορικής κωμωδίας και του μεγαλοαστικού δράματος. Οι περισσότερες ταινίες δεν απευθύνονται στη νέα γενιά και τα προβλήματα της και όταν είδα αυτούς τους νέους σκηνοθέτες  με την ορμή και τις πεποιθήσεις τους αποφάσισα να τους στηρίξω. Δεν επεμβαίνω στην καλλιτεχνική πλευρά των ταινιών,είμαι δίπλα τους για να τους προφυλάξω από τη  καθημερινότητα και τα πράγματα γύρω από την διαχείριση της παραγωγής.Παραδείγματος χάρη στην ταινία Το κορίτσι της επανάστασης μου αρέσει πολύ η χρήση του φλας μπακ και μου αρέσει λιγότερο η μορφή της ταινίας όταν η αφήγηση γίνεται πιο κλασική. Δεν παύω όμως να είμαι υπερήφανος για αυτή την ταινία όπως και για τις άλλες που βρήκαν το δρόμο τους για την αίθουσα .

Να επισημάνω επίσης ότι με την εμφάνιση των νέων μέσων κινηματογράφησης ,το κόστος των ταινιών έχει πέσει αισθητά γεγονός που μας βοηθά να παράγουμε περισσότερες ταινίες χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις στην αισθητική της ταινίας.

-Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν αισθάνεστε ότι η νέα ταξιαρχία κινδυνεύει από την ξαφνική αναγνώριση τόσο στο φεστιβάλ Καννών όσο και στις υποψηφιότητες των Σεζάρ ;

Δεν φοβάμαι το να μπω στο σύστημα,ίσως έχω και την αφέλεια να πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω το σύστημα από μέσα.Ούτως ή άλλως με τους σκηνοθέτες και του τεχνικούς έχουμε μάθει να δουλεύουμε σε δύσκολες συνθήκες και δεν πιστεύω ότι θα άλλαζε κάτι στην ελευθερία με την οποία κάνουμε τις ταινίες. Στην ταινία La bataille de Solferino κάναμε τις εξωτερικές λήψεις την ήμερα των εκλογών με το συνεργείο να είναι σε αυτή την κατάσταση έντασης η οποία βγαίνει και στην ταινία. Θα το ξαναπώ ότι χάρη στις νέες τεχνολογίες μπορέσαμε να κάνουμε τις λήψεις ανάμεσα στο πλήθος με τις μικρές κάμερες δίνοντας στην ταινία αυτή την αίσθηση του επείγοντος. Αν είχαμε λοιπόν χάρη του συστήματος περισσότερα λεφτά απλώς θα πλήρωνα καλύτερα τα μέλη του συνεργείου.

-Η αναγνώριση από τα απαιτητικά Cahiers du Cinéma και άλλα περιοδικά είναι ένα είδος ηθικής επιβράβευσης για τον σινεφίλ που είστε ;

Οπωσδήποτε ο καθένας θα ένοιωθε κολακευμένος από τις κριτικές που απέσπασαν οι ταινίες των νέων δημιουργών. Για μένα μια ταινία που δεν αντιπροσωπεύει το αίσθημα ελευθερίας του σκηνοθέτη της δεν αξίζει να υπάρχει. Δεν κάνουμε τις ταινίες για να αρέσουμε σε μια μερίδα του τύπου. Προσωπικά εκτιμώ πέντε με έξι άτομα από το χώρο της κριτικής και αν κάποιος που εκτιμώ γράψει καλά λόγια για κάποια ταινία δικής μου παραγωγής θα το θεωρήσω ως μια ηθική επιβράβευση. Έχει συμβεί όμως να γράψουν κακές κριτικές για μια ταινία μου και να πιστεύω ότι οι κριτικές είναι άδικες όπως για το Les Coquillettes  της Sophie Letourneur που οφείλεται εν μέρει στην ίδια την στάση της σκηνοθέτη που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι είναι μια κακομαθημένη μικροαστή. Πιστεύω ότι η ταινία είναι κάτι σαν Το Πάρτι  με τα κορίτσια στο ρόλο του αδέξιου καλεσμένου μόνο που αυτές είναι αδέξιες στις ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτή η ταινία είναι δείγμα της ελευθερίας που δίνουμε στους σκηνοθέτες:να μπορούν να αλλάξουν τρόπο κινηματογράφησης για να εκφραστούν καλύτερα.

Antoine Doinel