Παράφορα (Éperdument)

H Αντέλ Εξαρχόπουλος είναι και όμορφη και ταλαντούχα ηθοποιός και αυτό έρχεται να μας το θυμίσει άλλη μια φορά μετά την Adèle (Blue is the warmest color). Εδώ, στο Éperdument (ή Down with Love), αναλαμβάνει επιτυχημένα το ρόλο μιας ατίθασης κοπέλας που μπαίνει σε φυλακή ανηλίκων περιμένοντας να γίνει η δίκη της. Εκεί όμως θα ζήσει ένα παράφορο και απαγορευμένο έρωτα με το διευθυντή του σωφρονιστικού ιδρύματος.

Είναι κρίμα πραγματικά για την ερμηνεία της Αντέλ, που γεμίζει το φακό όπου εμφανίζεται, να φαίνεται η ταινία τόσο «τραβηγμένη από τα μαλλιά» που να είναι δύσκολο στο κοινό να πιστέψει ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης φαίνεται να έχει και ο συμπρωταγωνιστής της, Γκιγιόμ Γκαγιέν, ίσως περισσότερο «γλοιώδης» από όσο χρειαζόταν, με τον οποίο δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν ιδιαίτερη χημεία.

Οι ευθύνες όμως βαραίνουν και τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Έτσι, ενώ η Αντέλ με μαύρο μαλλί, παιδικότητα και αλητεία, πραγματικά σχεδόν αγνώριστη και εμφανισιακά, προσθέτει στην ταινία το δράμα και τον αισθησιασμό που χρειάζεται, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν να μη δουλεύουν όπως θα έπρεπε…

Σε αυτό το ατυχές γεγονός ευθύνη φέρει και το σενάριο, που δε πρόλαβε να μας δείξει πότε και πως επικρατεί το πάθος και ποιοι οι λόγοι του. Έτσι, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο θεατής θα αναρωτιέται τι βρίσκει η κοπέλα στον διευθυντή και αν σκοπεύει να τον χρησιμοποιήσει κάπως, ενώ ταυτόχρονα θα χτυπά το κεφάλι του με την προκλητική στάση του διευθυντή, ο οποίος απερίσκεπτα κατέστρεψε την ήρεμη οικογενειακή ζωή του και την καριέρα του για τον γεροντο-έρωτα του.

Έχουμε μιλήσει επανειλημμένα για την ανάγκη να έχουν οι χαρακτήρες βάθος, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να μεταφέρουμε μια πραγματική ιστορία. Οι ηθοποιοί καλούνται να μας δείξουν τι προηγήθηκε που δε βλέπουμε, να αιτιολογήσουν το παρόν που παρακολουθούμε, να μας αφήσουν να καταλάβουμε τι θα κάνουν μετά. Σε αυτή την προσπάθεια το σενάριο πρέπει να τους δώσει τις αντίστοιχες σκηνές που θα εξυπηρετούν αυτό το σκοπό και θα ωθούν την αφήγηση μπροστά. Στην προκειμένη περίπτωση είτε θέλει κανείς να κατηγορήσει το σεναριογράφο είτε το σκηνοθέτη δε θα έχει τόσο μεγάλη διαφορά μιας και μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο, τον Πιέρ Γκοντώ. Ο ίδιος λοιπόν ανέλαβε τη μεταφορά από το βιβλίο, αλλά φάνηκε να χάθηκε κάπου ανάμεσα στο τι να δείξει και τι όχι, αποδυναμώνοντας πολύ την ιστορία του τόσο σε ομαλή ροή όσο και σε ύφος.

Δυστυχώς, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να γυρίστηκε περισσότερο για τις σκηνές σεξ που διαθέτει, οι οποίες σε συνδυασμό με όλα τα άλλα αποτυγχάνουν να βγάλουν έναν συνολικό αισθησιασμό και το τέλος αυτής της ιστορίας βγάζει γέλιο, ενώ δε θα έπρεπε.