" Είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε"

“Αυτά είναι τα παιδιά μου. Ο Ρόμπερτ-μαέστρος- ο Ντέϊβιντ- ζωγράφος- η Ρόουζι- χορεύτρια- και η ‘Εϊμι- στέλεχος διαφημιστικής εταιρίας”.
Ο Φρανκ Γκούντ στην ταινία Everybody’s fine ( o Robert de Niro, σε έναν ακόμη ρολο συνταξιούχου, αλλά χωρίς τις επικίνδυνες για τους άλλους εμμονές, που είχε στο Meet the Parents), αφού έχει χάσει πρόσφατα την αγαπημένη του σύζυγο, κι είναι φορτωμένος με πνευμονική ίνωση, ενθύμιο απ΄την εργασία του σε εργοστάσιο κατασκευής μονωτικού υλικού για καλώδια τηλεπικοινωνιών, αποφασίζει να παραστήσει το Βουνό και να πάει αυτός στον Μωάμεθ- παιδιά του, τα οποία υποτίθεται πως θα μαζεύονταν στο πατρικό σπίτι για Σαββατοκύριακο, αλλά τελευταία στιγμή, κάτι έπαθαν, κι έτσι του ταλαίπωρου Φρανκ, του έμεινε αμανάτι η καινούργια ψησταριά, οι μπριζόλες και ένα μεγάλο παράπονο στην καρδιά.
Συνήθως οι μελετητές του ναρκοπέδιου που ονομάζεται οικογένεια, εξετάζουν τι συμβαίνει μεταξύ των συζύγων-γονέων, όταν τα παιδιά τους απογαλακτιστούν, ενηλικιωθούν και την κοπανήσουν για να βρούν τη δική τους ζωή, οπότε οι γονείς ξαναγίνονται σύζυγοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συνήθως όχι καλό…
Εδώ βλέπουμε τι συμβαίνει σε μία τυπική αμερικάνικη οικογένεια, όταν ο ένας γονιός αποδημεί εις Κύριον, και ο άλλος μένει πίσω, αντιμέτωπος με 4 “γνωστούς- αγνώστους”. Γιατί τα 4 παιδιά του Φρανκ, του είναι κατ’ ουσίαν άγνωστα, περιχαρακωμένα στους ρόλους των παιδιών, όπως αυτός ήταν στο ρόλο του πατέρα-κουβαλητή, και συνειδητοποιεί πλέον ότι η μητέρα τους αποτελούσε το συνδετικο κρίκο μεταξύ τους. ‘Ηταν ο διαμεσολαβητής, ο εξισορροπιστής, το “buffer” των οικογενειακών διαφωνιών, πράγματα δυστυχώς οικεία σε όλους μας.
Η μαμά ακολουθούσε , κατά πως διαπιστώνουμε, την τακτική του “κρύβε λόγια για ΄να είμαστε όλοι ωραία και καλά”. Δεν χρειαζόταν ο απαιτητικος μπαμπάς να γνωρίζει τα πάτνα για τα βλαστάρια του .Δεν ήταν ανάγκη να χτυπήσει το πόδι του με δύναμη στο πάτωμα ο Ντέϊβιντ για να περάσει το δικο του. Απλώς θα το έκανε κρυφά… Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι. Η αλήθεια όμως φροντίζει πάντα να πάρει την εκδίκησή της. Κι αυτό που αποσιωπούσαν τόσα χρόνια στ’ όνομα της οικογεειακής αρμονίας, τώρα τους την έχει στημένη στη γωνία, γιγαντωμένο. Ο Φρανκ αναγκάζεται εκ των πραγμάτων, να μάθει ότι ο Ρόμπερτ (Sam Rockwell) δεν είναι μαέστρος στην Ορχήστρα που εργάζεται, αλλά γουστάρει να βαράει τα τύμπανα. Κι είναι πολύ ικανοποιημένος μ’ αυτό. Η ‘Εϊμι( Kate Beckinsale) είναι μεν μεγαλοστέλεχος διαφημιστικής εταιρίας, με σύζυγο και γιό, αλλά ο σύζυγος την κερατώνει, εξ αυτού του λόγου ο γιός του τον απορρίπτει καθημερινά, κι η ίδια έχιε βρεί καλύτερο υποκατάστατο σ’ ένα συνάδελφό της. Η Ρόουζι(Drew Barrymore) ειναι χορεύτρια όπως είχε ονειρευτεί, αλλά έχει επίσης ένα μωράκι και ερωμένη. Τέλος ο Ντέϊβιντ, ο πιο ατίθασος δεκ των 4, ειναι ζωγραφος με έντονο πρόβλημα με τα ναρκωτικά.
Η απορία που πλανάται πιστέυω, είναι κατά πόσον οι ζωές των παιδιών εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν εξαιτίας του απαιτητικου μπαμπά Φρανκ, ή απλώς αποτελούν έκφραση αυτοδιάθεσής τους. Κι ακόμη, γνώριζε τελικά ο Φρανκ την αλήθεια, κι απλώς εθελοτυφλούσε με συνέπεια, ή όντως τώρα ανακάλυψε τι πραγματικά συνέβαινε;
Τι είναι προτιμότερο; Μία οικογενειακή ζωή ήρεμη, που όμως αποτελεί το επακόλουθο της καταιγίδας των αποκαλύψεων, και βασίζεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ, ή μία κατ’ επίφασιν αρμονική ζωή που βασίζεται στα κατά συνθήκη ψεύδη; Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο Φρανκ αποκαλυπτει κι αυτός με τη σειρά του, ότι έλεγε επί μακρόν ένα ψεμματάκι στη μαμά τους ,αναφορικά με τις ικανότητές της στο ψήσιμο της γαλοπούλας.
Σκεφτείτε για ποιό λόγο ΟΛΟΙ, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, φερόμαστε έτσι στους οικείους μας.
Το λάθος του Φρανκ, όπως και πολλών γονέων, είναι πως κοιτάζουν τα παιδιά τους με τα γυαλιά των δικών τους προσδοκιών/ επιθυμιών. Τα κοιτάζουν και τα βλέπουν όπως θα ήθελαν να είναι , κι όχι όπως πράγματι είναι. Το θεμελειο των νευρώσεων έχει μόλις τεθεί. ‘Αντε, καλορίζικο! Οσο καλοπροαίρετες και αξιόλογες κι αν είναι οι προσδοκίες τους, δεν παύουν να ειναι προβληματικές, ακριβώς επειδή δεν αποτελούν τα θέλω των παιδιών τους, αλλά δικά τους.
Η ταινία δεν πρωτοτυπεί, ως προς τη λύση που δίνει στο δράμα. Η picture like μάζωξη που επιθυμούσε ο πάτερ-φαμίλιας στην αρχή της ταινίας, και η οποια δεν πραγματοποιήθηκε, τελικά συμβαίνει στο τέλος, αφού έχει μεσολαβήσει ένας θάνατος, και η εσωτερική μεταμόρφωση του Φρανκ- είδε , γνώρισε πραγματικά τα ενήλικα παιδιά του, τις ζωές τους, και το αποδέχτηκε. Δεν λέω συμφώνησε, αλλά αποδέχτηκε, ως κάτι πέραν της δικής του επιρροής και ελέγχου…
Αυτό που εντέλει έχει σημασία είναι πως τα παιδιά του είναι “τακτοποιημένα” έχουν βρεί το δρόμο τους , ακόμη κι αν αυτός δεν έχει το σχήμα που ηθελε ο χρηματοδότης των ζωών τους.. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;
Γιατί ρε γαμώτο , οι αληθινοί γονείς δεν παραδειγματίζονται ποτέ απ’ τις ταινιες;

Φράνσις