Φαντασία

Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr

Λαϊκό μελόδραμα τοποθετημένο στα 90s τότε που ο έρωτας άναβε τις νύχτες…Υπέροχα τραγούδια, άνισο σύνολο

Παραγωγή: Ελλάδα – 2019 

Διάρκεια: 101 λεπτά 

Είδος: Δράμα 

Βαθμολογία: _{* ½} 

Σκηνοθεσία: Αλέξης Καρδαράς 

Πρωταγωνιστούν: Ρένα Μόρφη, Στέλιος Μάινας, Γιάννης Στάνκογλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννης Νταλιάνης, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Ανδρέας Νάτσιος, Κώστας Ανταλόπουλος, Αντίνοος Αλμπάνης, Βασίλης Βασιλάκης, Μαριάννα Δημητρίου,  Γιώργος Καφετζόπουλος. 

Φιλική συμμετοχή: Δημήτρης Μοθωναίος, Mανώλης Καραντίνης, Ελένη Πετρουλά, Αντώνης Καρπετόπουλος, Γιάννης Ζουμπουλάκης, Γιώργος Μπράμος. 

Οκτώβριος 1993. Το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές, στην ελληνική τηλεόραση προβάλλεται το CiaoAntenna και στο πρόγραμμα του κατάμεστου Διογένης Παλλάς ακούγονται επιτυχίες όπως το «είμαι πολύ φερέγγυος, μείνε μαζί μου έγκυος». Μια νεαρή τραγουδίστρια (Φωτεινή) με μοναδική φωνή καταφθάνει στην Αθήνα από την επαρχία για να τραγουδήσει στο μαγαζί του βετεράνου μπουζουξή Βλάση Χρηστάκη, τις Χάντρες. Ένας λαϊκό-ποπ τραγουδιστής, ο Νίκος Κόκκινος, θα συναντήσει και θα ερωτευτεί παράφορα την Φωτεινή. Η συνάντηση αυτή θα αλλάξει τις ζωές των τριών για πάντα. 

Επιστροφή στο λαϊκό μελόδραμα λοιπόν των 60s, στον κόσμο της Μάρθας Βούρτση και του Νίκου Ξανθόπουλου…ΟΚ! Το ζήτημα είναι με ποιους όρους γίνεται αυτή η επιστροφή. Αγνός φόρος τιμής, μεταμοντέρνα επανεγγραφή, χρήση της φόρμας του μελό για να ειπωθούν κάποια άλλα πράγματα; Στην περίπτωση της Φαντασίας τίποτα ακριβώς από τα παραπάνω και λίγο από όλα μαζί. Γιατί άλλο 60sκι άλλο 90s. Άλλο φτώχεια και καλή καρδιά κι άλλο μεγαλεία με δανεικά. Την εποχή εξάλλου στην οποία τοποθετείται η Φαντασία, εκτός από το ΠΑΣΟΚ κυκλοφορούσε και μια άλλη πολύ πιο αυθεντική ταινία του είδους, Το Χάραμα, του αείμνηστου Αλέξη Μπίστικα με την θαυμάσια Κατερίνα Κούκα να γίνεται γνήσιο λαϊκό είδωλο τόσο στην ταινία όσο και στην ένδοξη τραγουδιστική της καριέρα, μια καριέρα που ξεθώριασε σιγά σιγά στο πέρασμα του χρόνου, μαζί με την εποχή των δανεικών και του μεσαίου χώρου. Ίσως έπρεπε οι δημιουργοί της ταινίας να το μελετήσουν εκείνο το φιλμ πριν επιχειρήσουν να ανασυστήσουν το κλίμα της λούμπεν χλίδας των 90s. Όπως έπρεπε να μελετήσουν βαθύτερα τους κώδικες του μελό και όχι μόνο την επιφάνεια. Γιατί το αποτέλεσμα, ψυχρό, αποστασιοποιημένο και αποσπασματικό δεν τους δικαίωσε. Και είναι διπλό το κρίμα γιατί η ταινία διαθέτει μια υπέροχη ερμηνεύτρια στον πρωταγωνιστικό ρόλο, την Ρένα Μόρφη, που καταφέρνει να συνδυάσει λαϊκότητα και ψυχρή μεγαλοπρέπεια σε ένα σύνθετο πορτραίτο για το οποίο δεν της παρέχονται παρά ελάχιστα βοηθήματα για να πιαστεί.  

Δυο σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Στέλιος Μάινας και ο Γιάννης Στάνκογλου κάνουν το καλύτερο δυνατόν στους ρόλους τους αλλά δεν έχουν αρκετό σεναριακό υλικό για να τους υποστηρίξουν (εκτός αν μεγάλο μέρος του φιλμ κατέληξε στο πάτωμα της αίθουσας του μοντάζ) για να μην πούμε ότι το castingτου Στάνκογλου στο ρόλο του λαικοποπ ειδώλου δεν ήταν και το ιδανικό. Ακόμη και η φωτογραφία του πάντα εξαίρετου Σίμου Σαρκετζή μοιάζει αναποφάσιστη σχετικά με το ύφος και την γενικότερη ατμόσφαιρα της ταινίας. Αντί για χλιδή και εξτραβαγκάντσα η αποφορά της ταινίας κουβαλάει μια μιζέρια, ένα τέλος εποχής. Άλλο όμως μιζέρια κι άλλο τραγωδία. Ευτυχώς η μουσική και τα τραγούδια καθώς και κάποιοι δεύτεροι ρόλοι (όπως η λαϊκή ντίβα της Καλλιρόης Μυριαγκού) αποζημιώνουν. Και για να μην φανούμε γκρινιάρηδες, υπάρχουν και κάποιες εμπνευσμένες σκηνές όπως εκείνη στο επαρχιακό σκυλάδικο με τον μεγαλέμπορο ροδάκινων!

Θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη ταινία. Next time…