Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται
Η Τζόαν Ρόουλινγκ μεταφέρει τον μαγικό της κόσμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και οραματίζεται μια διαφορετική Νέα Υόρκη. Στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, η συγγραφέας του Χάρι Πότερ αντιπαραβάλλει τη δική της Αμερική: μια Αμερική όπου πρόεδρος της μαγικής κοινότητας μπορεί να είναι μια γυναίκα και δη Αφροαμερικανή και μάλιστα εν έτει 1926, μια γυναίκα της οποίας το ντύσιμο παραπέμπει στην πλούσια κουλτούρα της.
Το έργο της Ρόουλινγκ έχει παραδοσιακά τέτοιες αναφορές και αναχρονισμούς. Η Ρόουλινγκ δεν μιλά ποτέ απλά μόνο για τη μαγεία. Με όχημα τους μάγους, η συγγραφέας μιλά για όλα αυτά που την/μας απασχολούν: Τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, το μίσος, τον κίνδυνο της εμμονής σε μία καθαρότητα αίματος. Πρόκειται για ζητήματα που διατρέχουν το έργο της και δεν θα μπορούσαν να λείπουν ούτε από τα «Φανταστικά Ζώα».
Γιατί η ταινία αυτή είναι Ρόουλινγκ. Αντίθετα με τις ταινίες Χάρι Πότερ, το σενάριο είναι γραμμένο από την ίδια τη συγγραφέα, ενώ στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκουμε τον σταθερό συνεργάτη της Ντέιβιντ Γέιτς (που γύρισε τις τέσσερις τελευταίες ταινίες Χάρι Πότερ).
Η Ρόουλινγκ δεν είναι μόνο βαθιά ζητήματα. Όπως πάντα όλα είναι δοσμένα σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Στα «Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται» κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Νιούτ Σκαμάντερ (Έντι Ρεντμέιν), ένας μαγοζωολόγος που φτάνει στη Νέα Υόρκη με μια βαλίτσα γεμάτη παράξενα πλάσματα. Είναι η Αμερική της τζαζ (σε στιγμές θυμίζει τον κόσμο του Μπαζ Λούρμαν στον Μεγάλο Γκάτσμπι), αλλά και της σκληρής δουλειάς. Είναι μια Αμερική με αυστηρούς κανόνες για τους μάγους και τις σχέσεις τους με τους μη μάγους (σαφής η αναφορά στα φυλετικά ζητήματα εδώ). Κατά λάθος η βαλίτσα του θα καταλήξει σε έναν μη μάγο (ή Άμαγο όπως τον αποκαλούν στην Νέα Υόρκη) τον Τζέικομπ Κοβάλσκι (Νταν Φόγκλερ). Με τη βοήθεια της Τίνα (Κάθριν Γουότερστον), μίας πρώην χρυσούχου του Κογκρέσου Μαγείας των ΗΠΑ (MACUSA) και της αδελφής της, ο Νιούτ θα βρεθεί στο κατόπι μαγικών πλασμάτων, αλλά και σκοτεινών δυνάμεων που απειλούν να αποκαλύψουν την παρουσία των μάγων. Κεντρικό ρόλο στην ιστορία διαδραματίζει η οργάνωση των Δεύτερων Σαλεμαίων που θέλει ένα δεύτερο κυνήγι μαγισσών.
Χρησιμοποιώντας το εύρημα του Τζέικομπ -όπως στο πρώτο Χάρι Πότερ είχε χρησιμοποιήσει το εύρημα της εισόδου του Χάρι στον κόσμο του Χόγκουαρτς- η Ρόουλινγκ μάς εισάγει στον μαγικό νέο κόσμο που είναι πιο ενήλικος από τις πρώτες ταινίες Χάρι Πότερ, αλλά όχι τόσο σκοτεινός όσο οι τελευταίες. Ένας μη μάγος μαγεύεται από τα όσα αντικρίζει και το ίδιο και ο θεατής: ρούχα που αιωρούνται για να στεγνώσουν δίπλα στο τζάκι, γλυκύτατα πλάσματα που κυνηγούν οτιδήποτε τους γυαλίσει, ένα γεύμα που ετοιμάζεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Στην ταινία έχουμε εγκαταλείψει τα απλά ξόρκια: εδώ μιλάμε για έμπειρους μάγους που έχουν δύναμη.
Ο θεατής δεν μπορεί παρά να μαγευτεί τόσο από το θέαμα, όσο και από την ιστορία. Βοηθούν και οι ερμηνείες: Ο Ρεντμέιν είναι όσο αμήχανος χρειάζεται και είναι αυτός που μεταφέρει το οικολογικό μήνυμα της ταινίας (δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μία ταινία με μαγικά ζώα), ενώ προσωπικά θα προτιμούσα μια μεγαλύτερη ανάπτυξη του ρόλου της Κάθριν Γουότερστον. Αυτοί που πραγματικά κλέβουν την παράσταση δεν είναι άλλοι από τον Νταν Φόγκλερ και την Άλισον Σούντολ που ερμηνεύει την αδελφή της Τίνα, Κουίνι. Όσο για τον Κόλιν Φάρελ δίνει μια ισορροπημένη ερμηνεία, από αυτές που απόλαυσα περισσότερο από όλες στην ταινία (η οποία έρχεται σε αντιδιαστολή με μία άλλη εμφάνιση προς το τέλος της ταινίας, αλλά καλύτερα να μην αποκαλύψω περισσότερα γι’ αυτό).
Αν κάπου η ταινία φαίνεται αδύναμη, αυτό είναι στο φινάλε της. Μοιάζει να τελειώνει τρεις και τέσσερις φορές: οι αποχαιρετισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Επειδή δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι έχει στο μυαλό της η Ρόουλινγκ, ούτε εάν αυτούς τους χαρακτήρες θα τους δούμε να πρωταγωνιστούν σε άλλη ταινία, ίσως η συγγραφέας να ήθελε να κλείσει τους «λογαριασμούς» της μαζί τους, αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα μισάωρο που η ταινία μοιάζει να τελειώνει αλλά δεν τελειώνει.
Έχουν προηγηθεί μερικά ακόμα μηνύματα -αν ψάξει κανείς θα βρει αναφορές σε εθνικιστικά και φασιστικά κινήματα (ανατριχιαστική η σκηνή όπου η Μέρι Λου δίνει φαγητό στα παιδιά, θέλοντας να τους κάνει στην πραγματικότητα πλύση εγκεφάλου), καθώς και πολύ κρυμμένες αναφορές σε ζητήματα όπως η ομοφυλοφιλία.
Αλλά όλα αυτά λίγη σημασία έχουν τελικά. Σημασία έχει ότι η Ρόουλινγκ κατάφερε να μας μαγέψει -για άλλη μία φορά.
