Fast & Furious 7: Μαχητές των δρόμων

Ο Μπράιαν προσπαθεί να ενσωματωθεί στην αστική καθημερινότητα που του επιβάλλει η νέα συνθήκη της ζωής του μαζί με την Μία και τον γιό τους. Την ίδια ώρα ο Ντομ πασχίζει να επαναφέρει την μνήμη της Λέτι, προσπαθώντας να την ενσωματώσει στις παλιές της συνήθειες των αγώνων ταχυτήτων, αντιμετωπίζοντας την με στοργή και αγάπη. Υπολογίζουν, όμως, χωρίς τον Τζέισον Στέιθαμ, ο οποίος ως αδερφός του προηγούμενου θύματος της ομάδας του Ντόμ (του Σο από το Furious 6) αναζητά την εκδίκηση για τον σακάτη αδερφό του και είναι πολύ – πάρα πολύ – θυμωμένος!

Σε μια από τις αρχικές σκηνές του Μπράιαν με τον γιο του, ο γιος του πετάει ένα μικρό αμαξάκι παιχνίδι από το παράθυρο του αυτοκινήτου και ο Μπράιαν τον μαλώνει λέγοντας του ότι τα αμάξια δεν πετάνε. Αυτά όμως είναι μόνο λόγια καθώς σ’ όλη την υπόλοιπη ταινία τα αμάξια πετάνε και πολύ επιτυχημένα μάλιστα!! Το Furious 7 έχει ισοπεδώσει όλες τις αναστολές περί ψεύδους και τραβάει τις σκηνές περισσότερο από το ανεκτό για να σου θυμίσει ότι στον κινηματογράφο – και κυρίως στο είδος της δράσης και της περιπέτειας – όλα επιτρέπονται…

Με μία πληθώρα σκληροτράχηλων ηρώων, τον μανιακό με τις χειροβομβίδες Στέιθαμ, τον «χαλκ» Ντουέιν – δεν μπορώ να ξεπεράσω την σκηνή που σπάει τον γύψο!- αλλά και τον «δεν μασάω» Βιν, που συνδυάζονται «αρμονικά» με μια σειρά –κατά πολύ έξω από τον ρεαλισμό – αυτοκινητιστικών φιγούρων, το Furious 7 καταλήγει να είναι απόλυτα εντυπωσιακό και απολαυστικό στο μάτι θέαμα. Με εμπλοκή ένα σωρό ηρώων, που πραγματικά αναρωτιέσαι γιατί κυνηγιούνται όλοι αυτοί , και με σκηνές που βγάζουν τους πρωταγωνιστές έξω από τα καθίσματα των πανάκριβων αυτοκινήτων τους, όπως η σκηνή στο πάρτι που θυμίζει κάτι από ocean’s eleven, το Furious 7 εμπλουτίζει την πρωταγωνιστική και θεματική του λίστα.

Η κινηματογράφηση του Τζέιμς Γουάν, την ιδιοφυΐα του Σε βλέπω, είναι συνδεδεμένη σ’ ένα πολλών ταχυτήτων μοντάζ (γρήγορο και καταιγιστικό στην αποτύπωση της δράσης, ήρεμο και τρυφερό στα ρομαντικά ενσταντανέ του Ντομ με την Λέτι). Αν και τα συνεχή 360 πλάνα ομολογώ ότι μια ζαλάδα την φέρνουν, το έργο συνολικά έχει μια αίσθηση ότι παρακολουθείς 3D ενώ έχεις επιβεβαιώσει ότι δεν φοράς γυαλιά. Μεγάλο μειονέκτημα η μουσική επένδυση, καθώς ακολουθεί μια πεπατημένη (μπιτάκια στην δράση, πιανάκι στο μελόδραμα) που δεν απογειώνει την συνολική σύλληψη του κάνω ότι γουστάρω, που έχει υιοθετήσει η σκηνοθετική και σεναριακή προσέγγιση. Μοναδική ακουστική ευχαρίστηση η αναφορά στο Tokyo Drift (η τρίτη κατά σειρά ταινία, η οποία είναι κ η μόνη που δεν πρωταγωνιστεί το δίδυμο Γουόκερ και Ντίζελ και ξεχωρίζει για το εξαιρετικό σάουντρακ), όπου ο Ντομ συναντά στο Τόκυο τον Σον υπό τους ήχους του Six Days.

Όμως η έβδομη ταινία της σειράς έχει σκιαστεί εδώ και καιρό με τον θάνατο του ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών, του Πωλ Γουόκερ. Και δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που ούτε οι θεατές μπορούμε να ξεχάσουμε αλλά ούτε και οι ίδιοι οι συντελεστές της ταινίας θέλουν, καθώς το τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα του Γουόκερ συνέβη πριν τελειώσουν τα γυρίσματα της ταινίας. Και αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο ατού της ταινίας, το γεγονός ότι όσο και αν έχεις απολαύσει ή μισήσει (γιατί υπάρχουν και εκείνοι που δεν αντέχουν τα συνεχή βρουμ βρουμ!) τα ακροβατικά των αυτοκινήτων, τα πιστολίδια και τις σφαλιάρες που αποτελούν το περιεχόμενο της ταινίας, θα έρθει εκείνη η τελευταία σκηνή να κάνει επίκληση στο συναίσθημά σου. Η αποχαιρετιστήρια σκηνή στο κλείσιμο της ταινίας, είναι ένας μονόλογος του Βιν Ντίζελ ο οποίος αν και είναι τοποθετημένος στα πλαίσια της μυθοπλασίας του Furious 7 ξέρεις ότι αυτό δεν είναι παρά μια κάλυψη και ότι τα λόγια είναι πέρα για πέρα προσωπική εξομολόγηση. Ειδικά όταν δύο αμάξια χωρίζουν σ’ ένα σταυροδρόμι (αν δεν έχεις ήδη κλάψει!) θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η ταινία αγάπησε τον πρωταγωνιστή της περισσότερο από ότι ίσως έχει αγαπήσει μια ταινία έναν   πρωταγωνιστή.