Με σειρά εξαφάνισης (Kraftidioten, In Order of Disappearance)
Στην παγωμένη και σκεπασμένη με χιόνια Νορβηγία, ένας οδηγός εκχιονιστικού μηχανήματος μαθαίνει ότι ο μοναχογιός του πέθανε από ναρκωτικά. Γνωρίζοντας όμως το παιδί του είναι σίγουρος ότι πρόκειται για δολοφονία και έτσι ξεκινά ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό των υπαίτιων. Αρχίζοντας από το κάτω μέρος της πυραμίδας των κακοποιών προχωρά προς τα πάνω προς το μεγάλο κεφάλι, έναν νεαρό νονό της νύχτας με εμμονή στην φυσική διατροφή και ψυχολογικά και οικογενειακά προβλήματα. Μέσα σε όλα αυτά μπλέκεται και η σέρβικη μαφία, της αντίπαλης οργάνωσης που πουλάει ναρκωτικά, ώστε γρήγορα αρχίζουν να πέφτουν κορμιά και οι «σταυροί» των πεσόντων.
Το Kraftidioten είναι μια κλασική ιστορία εκδίκησης, απλά ειπωμένη διαφορετικά από ότι συνήθως. Αντίθετα με τα δυτικά πρότυπα, διαδραματίζεται σε ένα άκρως ενδιαφέρον τοπίο και διαθέτει έναν υπόγειο αυτοχλευασμό που ενισχύει το μαύρο χιούμορ της. Γιατί, όπως φανερώνει κι ο τίτλος, ουσιαστικά παρακολουθούμε μικρές απανωτές νεκρολογίες, σε ένα «bodycount» πτωμάτων που ακολουθούν τη ροή του αίματος. Η ωραία φωτογραφία της ταινίας είναι ένα έξτρα δώρο που μας κάνει, μιας και σεναριακά δεν χρησιμοποιεί το τοπίο όσο θα μπορούσε.
Ομοίως σε χαρακτήρες είναι ένα συνονθύλευμα χαρακτήρων, οι περισσότεροι εκ των οποίων -πέραν του πατέρα και της μάνας του νεκρού αγοριού- παίζουν κωμικά. Οι γονείς έχουν τον πόνο και αυτός στο πρόσωπο του πατέρα μετασχηματίζεται σε ένα όπλο που γεμάτο οργή αναζητά να αποδώσει μόνο του την δικαιοσύνη. Ο κεντρικός χαρακτήρας όμως παραμένει ένας μέσος άνθρωπος, πάλι σε αντίθεση με τις δυτικές ταινίες, όπου ο εκδικητής μεταμορφώνεται τελικά σε «ράμπο» και καθαρίζει πλήθη κακών χωρίς καν να ιδρώσει.
Στους χαρακτήρες έχουν μοιραστεί αρκετά politicaly incorrect στοιχεία, όπως και μπόλικο σκανδιναβικό βόρειο χιούμορ, που ίσως δεν αντιλαμβάνονται όλοι, πέραν κάποιον ρατσιστικών σχολίων ή της μόνιμης κόντρας Νορβηγών και Σουηδών. Ο μεγάλος κακός, αν και καρικατούρα, καταφέρνει να αντισταθμίσει το ενδιαφέρον. Σε αυτό τον βοηθά και η παράλληλη παρακολούθηση του με τα βήματα του στιβαρού πατέρα που όλο και τον πλησιάζει μέχρι την τελική μάχη. Στην εξέλιξη της η ταινία θυμίζει σύμπαν Κοεν, πέραν της ομοιότητας με το Fargo λόγω χιονιού.
