Editorial: Στο κρύο ντους παρέα με «άλλο ένα σίκουελ» ή «ριμέικ»
Του Gimli
Πέντε στις έξι ειδήσεις από το Χόλιγουντ έχουν να κάνουν σε ένα πιάτο ξαναζεσταμένο, μια ιστορία χιλιοειπωμένη, που θα μας παρουσιαστεί ξανά, αυτή τη φορά λίγο διαφορετική από ότι στις προηγούμενες.
Οι υπερήρωες με σημαιοφόρους Σούπερμαν και Σπάιντερμαν επανέρχονται κάθε δυο-τρία χρόνια, όλοι περιμένουν το νέο Star Wars, Ιντιάνα Τζόουνς, Jurassic Park, το remake του Στην Κόψη του Κύματος, τον γερασμένο Σβαρτσενέιγκερ να ξανασηκώσει το σπαθί του Κόναν ή να τρολάρει τον ίδιο του τον εαυτό στο νέο Terminator, σειρές από το χρονοντούλαπο των 70’s προσπαθούν να δείξουν ότι είναι ακόμα επίκαιρες, ενώ ο Λιντς θα αναστήσει το Twin Peaks μετά από απειλές και χρονοβόρες διαπραγματεύσεις γύρω από την αμοιβή του.
Είναι στιγμές που μπερδεύεται κανείς και μπορεί να νομίσει ότι βλέπει το πρόγραμμα ταινιών του 1990…
Μπορούμε εύκολα να αναρωτηθούμε «Πως φτάσαμε ως εδώ»…
Το να ξεθάβεις ότι έχει κάνει κάποτε εμπορική επιτυχία για να του αλλάξεις απλά περιτύλιγμα και να το ξαναπετάξεις στα λυσσασμένα θηρία του κλουβιού δεν αποτελεί κατόρθωμα. Δεν μιλάμε μονάχα περί δεοντολογίας ή σεβασμού σε «ιερά» έργα, γιατί η βιομηχανία του θεάματος θα ασελγούσε στον τάφο του παππού της αν αυτό θα εξασφάλιζε την κοινωνική αποδοχή και το χειροκρότημα που θα βρέξει δολάρια. Η μεγάλη ανησυχία έχει να κάνει με την έλλειψη φρέσκων ιδεών, πρωτότυπου ήρωα που αποκόβεται από κινηματογραφικές αναφορές και διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στις προτομές των αρχαίων.
Μπορεί όμως ένα άραγε ακόμα σίκουελ ή ριμέικ να σου εξασφαλίσει την πολυπόθητη επιτυχία; Πραγματικά στατιστικά είναι σαφώς λιγότερες οι περιπτώσεις που ένα «τάδε» ΙΙ ή ΙΙΙ θα κόψει πιο πολλά εισιτήρια από το πρώτο, αν και ο κανόνας αυτός δεν ισχύει απαραίτητα στα ριμέικ, όπου επηρεάζονται από το περίφημο «budget» της εκάστοτε παραγωγής. Γιατί λοιπόν προτιμάται; Ένας γνωστός ήρωας έχει κερδίσει τη μάχη του στο χρόνο. Δεν τον γνωρίζουν καλά μόνο οι θεατές, αλλά και οι παραγωγοί που πρόκειται να ρίξουν τα χρήματα σου. Έτσι είναι πιο πιθανό να ποντάρουν στον Σπάιντερ-μαν από έναν οποιονδήποτε άλλον Τενεκέ-μαν. Υπάρχει και το όραμα ενός κινηματογραφικού χαρακτήρα που αγάπησαν και θέλουν να αποδείξουν ότι αντέχει ο μύθος του στο χρόνο, είναι ακόμα επίκαιρος. Αισιοδοξούν ότι θα τον γνωρίσουν οι νέες γενιές και θα ξαναφέρουν στις αίθουσες και τους παλιούς φίλους του.
Γιατί όμως τότε το ένα είναι πιο αδιάφορο από το άλλο;
Οι πέντε περιπτώσεις της ντροπής:
Περίπτωση 1η: To ίδιο πράγμα αλλιώς /Η μέρα με τη νύχτα. Γιατί να πάρεις κάτι που ήδη έχει γίνει παλιότερα και καλύτερα από ότι μπορείς να το κάνεις και να το αντιγράψεις στείρα χωρίς ούτε καν να δώσεις μια δική σου προσωπική ματιά; Από σεβασμό στο δημιουργό; Και με το κοινό τι γίνεται; Όπως έκανε το λάθος να παρακολουθήσει το ρεμέικ του Oldboy καταλαβαίνει τι εννοώ. Γενικότερα ότι παίρνει το Χόλιγουντ από τον υπόλοιπο κόσμο και το ξαναβγάζει δύσκολα γλυτώνει από το να είναι μια «αποτυχημένη αμερικανιά».
Περίπτωση 2η: Δυο αδέρφια από άλλο πατέρα και άλλη μητέρα. Κρατάς το όνομα και την κεντρική ιδέα κι αλλάζεις τα πάντα. Γιατί όμως τότε να κρατήσεις το όνομα; Δεν έχεις τα κότσια να κάνεις κάτι δικό σου; Κάτι Ξεχωριστό, Που αν είναι ικανό να ξεκινήσει μόνο του τη δική του πορεία. Πρόσφατο παράδειγμα το Mad Max, 30 χρόνια μετά είναι μια καθωσπρέπει περιπέτεια, αλλά δεν είναι Mad Max.
Περίπτωση 3η: Ο ψυχαναγκασμός της τριλογίας. Όταν μια ιδέα έχει καρφωθεί στους δημιουργούς και σε αρκετούς θεατές ότι «Όλα τα σπουδαία έργα κλείνουν σε τριλογίες». Ο Τζάκσον έβγαλε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών από τρία μεγάλα βιβλία του Τόλκιν σε τρεις ταινίες και αποφάσισε ότι και το Χόμπιτ, ένα μικρό βιβλίο του ίδιου δημιουργού θα πρέπει να μεταφερθεί επίσης σε τρεις ταινίες σώνει και καλά. Ακολουθώντας τη συνταγή της τριλογίας ψυχαναγκάζουν και τους αφοσιωμένους θεατές να πάνε στις αίθουσες τρεις φορές αντί για μια αν θέλουν να ολοκληρώσουν την εμπειρία τους.
Περίπτωση 4η: Οι συλλογές κληρονομιάς. Εδώ υπάρχουν πολλά «legacies» όπως Rocky, αλλά πιο χαρακτηριστικά του 007, που ξεκίνησαν να τον βλέπουν οι παππούδες μας και θα τον βλέπουν και τα εγγόνια μας πολύ μετά αφού εμείς θα έχουμε εγκαταλείψει αυτόν τον πλανήτη. Εδώ ανήκουν και τα StarWars που ξεκίνησαν χρησιμοποιώντας τον κανόνα της τριλογίας, ανανεώθηκαν για άλλη μια τριλογία και πλέον εξασκήσανε το κληρονομικό δικαίωμα και οδεύουν προς την αιωνιότητα.
Περίπτωση 5η: τα expansion της ασέβειας. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο «φρούτο». Όταν μια ταινία πάει καλά, γιατί να μη την κάνουμε σίριαλ; Προσθέτουμε μπόλικους αδιάφορους διαλόγους, λίγους ακόμα περιφερειακούς δεύτερους χαρακτήρες και να ένα αξιοπρεπέστατο Fargo δέκα επεισοδίων. Και αυτή είναι η καλή περίπτωση, γιατί υπάρχουν πάντοτε και παραδείγματα όπως η μεταφορά σε σειρά των 12 Πίθηκων ή του Constantin.
Γενικότερα, μετά την μεγάλη απεργία των σεναριογράφων στο Χόλιγουντ η έμπνευση μοιάζει να τους έχει εγκαταλείψει και όλα μοιάζουν χιλιοειπωμένα και χιλιοειδωμένα. Καλά θα κάνουν να αποφύγουν την εύκολη λύση και να στύψουν το μυαλό τους να κατεβάσουν καμιά καλή ιδέα, γιατί ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος παραμονεύει.
Αλλιώς θα αναγκαστώ να γράψω εγώ κανένα σενάριο!
