Κινηματογραφικές εμπειρίες: Jaws, ο τρόμος έγινε 40

Σαράντα χρονών έγιναν τα σαγόνια του καρχαρία και αν κάτσει να τα δει κανείς θα απορήσει με τη φρεσκάδα που διατηρούν ακόμα…

Για χρόνια απέφευγα να δω το Jaws του Σπίλμπεργκ και ας ήξερα ότι πρόκειται για μία από τις σπουδαιότερες περιπέτειες όλων των εποχών.

Είχα, βλέπετε, ακούσει ότι στη Νεάπολη -όπου περνούσα παιδί τα καλοκαίρια μου-, είχε κάνει την εμφάνισή του ένας καρχαρίας, και μάλιστα στο λιμάνι της πόλης –αυτό, βέβαια, είχε γίνει τον καιρό του Νώε, αλλά τι σημασία είχε; Δεν ήθελα να χαλάσω την καλοκαιρινή μου απόλαυση, την ανακούφιση και την αγαλλίαση που ένιωθα μέσα στο νερό.

Ο αδελφός ενός φίλου μου π.χ. που έκανε το λάθος να δει το πόνημα του Σπίλμπεργκ, μετά έκανε χρόνια να πάει «στα μπλε νερά» -το σκούρο κομμάτι της θάλασσας, γιατί ποιος ξέρει τι μπορεί να κρυβόταν εκεί μέσα;

Αυτό έκανε ο Σπίλμπεργκ. Κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων να φοβάται το κολύμπι. Χρησιμοποιώντας μόνο έναν καρχαρία-ρομπότ (που δεν δούλευε και καλά) και την κινηματογραφική του τέχνη.

Κάπως έτσι έφτασα στο Νότινγχαμ να σπουδάσω κινηματογράφο. Ένα από τα μαθήματα λεγόταν μπλοκμπάστερ και φυσικά δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει τον γεννήτορα του είδους (μαζί με το Star Wars). Δεν φοβήθηκα καθόλου, αλλά επί δύο ώρες σκεφτόμουν τι απίστευτη και απολαυστική περιπέτεια έφτιαξε ο Σπίλμπεργκ και πως αν θέλει μπορεί να κάνει θαύματα. Το επόμενο καλοκαίρι πήγα πάλι στη Νεάπολη και μπήκα στη θάλασσα να κολυμπήσω. Απέφυγα, πάντως, τα μπλε νερά…

* Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2013, στο πλαίσιο αφιερώματος για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ.